Het is net 7 uur ‘s morgens geweest en ik ben, voor mijn doen vroeg uit de veren. En dan te bedenken dat de laatste gedachte voordat ik gister wegzakte in een heerlijke diepe slaap was “Morgen ga ik uitslapen!” Dit omdat ik de laatste weken nogal slecht geslapen heb. Maar gisteren was dan ook een bijzondere dag voor mij.

Ik heb op één dag voor twee ‘issues’ in mijn leven een keerpunt kunnen bereiken en daar ben ik erg blij om. De eerste gaat over iets waar ik al een tijdje mee zat en waar ik vanaf nu beter mee om zal leren gaan, het keerpunt is het gevolg van twee EMDR sessies bij mijn psycholoog.

En wat dat andere betreft: Ik heb een paar blogposts geleden vaag geschreven over iemand waar ik al lange tijd sterke gevoelens voor had, maar waar geen toekomst in zit omdat het gewoon uitgesloten is dat ik ooit iets met hem zou krijgen.

Iets wat ik overigens vanaf het begin wist, maar het probleem met dit soort gevoelens is dat ze je overvallen, en dat hoe hard je je er ook tegen verzet, ze in alle hevigheid terugkeren. En al probeer je dingen stil te houden, op een gegeven moment lukt dat niet goed meer en laat je, vaak onbewust en ook ongewild, steekjes vallen.

Geloof me, ik heb in die tijd genoeg boeken gelezen om me te verdiepen in de psyche en wetenschap van de liefde en verliefden. Niet in ‘t minst om een tegenmiddel, een antiserum te kunnen ontleden aan de talloze bladzijden, en daarnaast uit interesse.

Zo ben ik erachter gekomen dat verliefdheid wetenschappelijk gezien te vergelijken is met een psychose. Dat tijdens hevige verliefdheid bepaalde hersengedeelten die te maken hebben met negatieve gevoelens uitgeschakeld worden en verliefde mensen uitermate creatief en vaak ook overmoedig worden.

Gister is de kogel door de kerk gegaan. Ik heb ‘hem’ gesproken en nadat ik het gevoel had dat hij het gesprek een beetje die richting op stuurde, flitste de gedachte ‘Het is nu of het is nooit meer’ door me heen, en ik besloot de sprong in het diepe te wagen en het eruit te gooien.

Ik heb ooit eerder een dergelijke situatie meegemaakt en kan me nog herinneren wat er gebeurde na het moment van mijn openbaring: Eén groot gat vol verdriet waar ik maanden over gedaan heb om eruit te klimmen. Ik wist wat ik zou kunnen verwachten op het moment dat ik mijn geheim zou prijsgeven en was doodsbang.

Het is te vergelijken met aan een ravijn staan en weten dat je zo aan dat elastiek naar beneden moet, terwijl je enorm hoogtevrees hebt. Je weet dat je vanzelf weer boven komt, maar je moet eerst door de angst heen en je weet niet voor hoelang. Daarom was het des te verrassender dat die gevreesde val gewoon niet kwam.

Dat ik me juist het tegenovergestelde voel en voelde. Blij, opgelucht, rustig en vooral, licht! We hebben er een goed en prettig gesprek over gehad en wat mij vooral blij maakte was het feit dat we beiden van mening zijn dat onze huidige band niet onder deze wetenschap hoeft te lijden.

Nu ik het heb kunnen vertellen, na ruim een halfjaar stilzwijgen en het voorheen haast onuitwisbaar lijkende sprankje hoop nu toch uitgeblazen is, voel ik, in tegenstelling tot de wanhoop, leegte en verdriet die ik verwacht had, juist rust en weet ik, dat ondanks dat hij altijd een plekje in mijn hart zal houden, ik hem kan laten gaan.

Er is een tijd van vasthouden, en nu is de tijd van afbouwen en loslaten. Houden van betekent ook kunnen loslaten. Ik wil deze blogpost dan ook aan hem opdragen en dit onderwerp besluiten met een couplet uit With you van Anouk.

When I look into you eyes,
you leave me all those butterflies.
I should ask myself again,
is it worth the trouble through life.

‘Cause I do not know
what to do with your smile,
though years passed by.

If I only could replace all the thoughts,
I have of you in my mind.

17:45

Mijn euforie is omgeslagen in een soort melancholieke bedroefdheid. Geen hysterisch verdriet, geen wanhoop. Een soort berustend gevoel, verdrietig maar toch nog steeds goed. Twee minuten geleden startte Feels like home van Chantal Kreviazuk in op m’n iTunes, een nummer wat me al die maanden al aan hem deed denken, en er brak iets in me en voor ik het wist liepen de tranen over m’n wangen.

Ik, die huilen als zwaktebod ziet. Ik, die in geen jaren meer een traan heeft gelaten, om niets of niemand. En toch, om zoiets stoms als een zinloze liefde, ga uitgerekend ik zitten janken. Geluidloos maar duidelijk voelbaar. Het is de enige manier denk ik. Het is wel over, maar nog niet voorbij (uit Voorbij van Marco Borsato).

Something in your eyes,
makes me wanna lose myself
Makes me wanna lose myself,
in your arms

There’s something in your voice,
makes my heart beat fast
Hope this feeling lasts,
the rest of my life

If you knew how lonely my life has been
And how long I’ve been so alone
And if you knew how I wanted
someone to come along
And change my life the way you’ve done

Genoeg openbaringen, ik ga maar wat afleiding zoeken denk ik. Ik weet dat ik het kan. Om Obama’s woorden eens te herhalen: Yes, we can!

  • hsb_buffer_repeat: 0
  • hsb_buffer_image_skip: 1
  • hype-social-buffer-log: O:8:"WP_Error":2:{s:6:"errors";a:1:{s:19:"http_request_failed";a:1:{i:0;s:65:"Operation timed out after 5004 milliseconds with 0 bytes received";}}s:10:"error_data";a:0:{}}