Ik heb m’n hondje Bas inmiddels 5 jaar en in die tijd heb ik hem eigenlijk bijna nooit los gelaten. Soms voel ik me daar schuldig over. Zeker als anderen hun hond wél loslaten en soms zo kijken van: “Dat is toch zielig!” Maar het weigeren om los te laten heeft wel een goede reden.
Die keren dat ik het geprobeerd heb, presteerde Bas het om direct Oost-Indisch doof te worden en hij beschaamde mijn vertrouwen door keer op keer te laten zien dat hij zijn eigen willetje wel even door zou zetten en in tegenstelling tot de meeste andere honden, niet zo nu en dan eens los kon lopen zonder dat ik hem meteen kwijt zou zijn.
Het gevoel wat me overviel zodra ik hem eens losgelaten had, hij een andere hond in het vizier kreeg en er als een dolleman vandoor ging, kan niet anders beschreven worden dan pure angst. Bas heeft z’n kleur mee (wit) zodat je hem langer ziet dan een zwarte of bruine hond, maar hoe dan ook, met mijn zicht ben ik hem na een kleine 70 meter toch echt al uit het zicht verloren en niets zo frustrerend als niet weten in welke richting je moet zoeken.
Ik heb het één keer meegemaakt dat hij achter een hondje aan ging en ik hem na drie kwartier zoeken terugvond aan het einde van het strandje, bijna een kilometer verderop, waar hij in alle rust een beetje stond te snuffelen. Ik wist niet wel gevoel ik voorrang moest geven (boosheid of blijdschap), dus ik zei niks en lijnde hem aan. Na dat incident heeft ‘t zeker een half jaar geduurd voordat ik hem überhaupt ergens los durfde te laten.
Inmiddels is het denk ik twee jaar geleden dat hij regelmatig los mocht, op een paar sporadische keren op het strand na. Maar Bas is door de jaren heen veranderd. Van een lief maar vaak lastig hondje waar ik mijn handen aan vol had (bij vijf minuten afwezigheid meteen plassen of poepen in huis en heel hard blaffen), naar een lief en meer handelbaar hondje. Hij is rustiger geworden.
Niet dat hij erg druk was, juist niet zelfs. Voor een Jack Russell is hij altijd best wel rustig geweest. Meer rustig in de zin van volwassener? Hij kan nu langer alleen thuis blijven zonder iets binnen te doen en wat blaffen betreft, denk ik dat het ook beter gaat.
Bas bij een vijvertje
Ook buiten gaat het beter, hij trekt minder aan de lijn en lijkt beter te luisteren. Misschien dat het ook met mijzelf te maken heeft. Ik weet nog dat de vrouw die les gaf op de cursus ooit tegen me zei dat Bas een enorm sterke band met mij heeft en mijn spanningen overneemt, ook buiten.
Dat klopt inderdaad: Bas voelt feilloos aan als ik gespannen ben en lijkt op telepathisch niveau met mij te communiceren. Als ik nog gewoon op mijn stoel zit en denk dat ik misschien even de stad in zal lopen, weet hij het al.
Buiten was ik ook vaak onzeker, omdat ik nu eenmaal onzeker was, zeker in de buurt van andere mensen. Ik zal niet zeggen dat alles weg is, maar ik sta een stuk zelfverzekerder in het leven en denk dat dat zijn weerslag op Bas heeft, ik merk duidelijk aan hem dat hij zich beter gedraagt.
Ik ben sinds een tijdje ook weer voorzichtig begonnen met hem loslaten. Niet op straat, maar op een afgezonderd stukje en meteen het enige deel in de stad waar honden los mogen lopen. Het zijn de ideale omstandigheden voor elke hond. Een veldje met pad en grenzend aan een vrijwel stilstaande ondiepe aftakking van de Merwede. Bas gaat er graag heen en er lopen dus ook vaak andere honden met hun baasjes.
Het valt me op dat zelfs het loslaten nu goed gaat. Wat grotendeels te maken heeft met loslaten van mijn kant. Het krampachtige wat ik voelde zodra ik de riem los koppelde, moet ook zijn vat op Bas hebben gehad. Misschien dat hij juist daarom zoiets had van: “Blijf uit de buurt, vrouwtje is gespannen, straks krijg ik nog op m’n kop!” Dat is hondenlogica. Een hond denkt niet als in: “Vrouwtje is gespannen, laat ik maar gauw naar haar toe gaan, want ze is bang dat ik wegloop.”
Nu ik het zelf meer loslaat en door blijf lopen als Bas even ergens blijft om te snuffelen, gaat het beter. Ook als hij naar een andere hond gaat, begin ik niet meteen te roepen dat hij terug moet komen. Ten eerste komt dat geforceerd over, alsof ik mijn hond geen plezier gun, maar sowieso gun ik het Bas ook echt, maar was het altijd de angst dat ik hem uit het oog zou verliezen.
Al met al is het dus letterlijk een kwestie van loslaten en loslaten. Ik ben blij dat het zo goed gaat en hoop dat we dit voort kunnen zetten. Bas zal nooit een hond worden die zonder aangelijnd te zijn braaf naast je blijft lopen, daar is hij te actief en te pittig voor, maar loslaten op plekken waar dat kan en mag en dat tot een succesvol einde brengen, vind ik voorlopig al heel wat!
