Pechdag

Grappig genoeg is het morgen de 13e en ondanks dat ik absoluut niet bijgelovig ben, had die datum wat mij betreft beter een dag naar voren geschoven kunnen worden. Vandaag was namelijk een onvervalste pechdag, die eigenlijk nog best oké begon. Nadat ik veel te laat uit bed kwam, heb ik me de eerste uren bezig gehouden met nuttige dingen.

Wasjes gedraaid, opgeruimd, badkamer schoongemaakt, afwas gedaan, je kent het wel. Nadat ik afgelopen week als een wervelwind bezig ben geweest met van alles regelen, aanpassen en overal achteraan gaan, kwam daar weinig van. Ik voelde me opgeruimd en was net toe aan een pauze, toen ik hoorde dat er post in de bus geduwd werd. Postliefhebber als ik ben, vlieg ik altijd naar de brievenbus.

Wat ik zag, deed m’n hart sneller kloppen. Geen liefdesbrief, wel een witte envelop met het logo van Ruimte voor de Rivier. Met andere woorden: Het Waterstand-krantje waar ik weken naar had uitgekeken. Ter info: ik ben een paar weken geleden benaderd of ik hoogwater foto’s beschikbaar wilde stellen, wat ik leuk vond. Vooral de enthousiaste reactie van de dame waarmee ik erover mailde, deed me veel goed.

Fietsen in het water!

Behalve de drie foto’s van het hoge water, stuurde ik ook de ‘waterfiets’ foto van mezelf, die ze op Twitter gezien had en zo leuk vond. Deze was door een vriend gemaakt. Ze wilde die ook graag plaatsen. Vervolgens bleef het stil en wachtte ik af wanneer het krantje zou verschijnen.

Toen het krantje arriveerde, wist ik niet hoe snel ik de envelop moest openscheuren. Helaas sloeg m’n humeur al snel om, toen ik nergens mijn foto’s kon bekennen. De foto die het krantje wel heeft gehaald is die waar ik zelf op sta. Ondanks dat het natuurlijk best stoer is om zelf in zo’n krantje te staan, had ze mij juist benaderd om mijn foto’s, niet om een foto waar ik zelf opsta. Ik had iedereen al verteld dat er foto’s van mij in dat krantje zouden staan.

Vervolgens haar e-mailadres opgediept en een bericht gestuurd. Natuurlijk was ze me niets verplicht, maar ik vond het apart dat wanneer iemand je benadert of je foto’s beschikbaar wilt stellen en dan ook nog eens enorm enthousiast is, er uiteindelijk niets mee gebeurd is. Vraag is waarom ik toch dat krantje heb gekregen, met zelfs een kaartje met ‘Bedankt voor de foto’s’ erbij, terwijl er nergens een foto van mij te bekennen is.

Tot nu toe geen reactie, zal wel maandag worden. Die mensen hebben ook weekend. Ondanks dat de eerste teleurstelling wel gezakt is, vind ik het nog steeds jammer. Als er in een krant een oproep staat om je mooiste foto’s in te sturen, heb je al in je achterhoofd dat de kans aanwezig is dat jouw foto niet geplaatst wordt. Maar als iemand je persoonlijk benadert…

Of ‘t toeval was of niet, maar vanaf dat moment ging alles mis. Ik moet naar ALDI om een paar boodschappen te doen en vlak bij de winkel loopt een jongetje zonder uit te kijken de straat op, waardoor ik vol in de ankers moest, waarbij m’n achterwiel weggleed. Gelukkig ben ik niet gevallen. Ik heb niks tegen het joch gezegd, maar zag hem na mijn rem-actie wel even lichtelijk verschrikt en verbaasd kijken.

Eenmaal bij de ALDI, rinkelde iets op de grond, terwijl ik twee zakken kattengrit uit de doos stond te sjorren. Het bleek mijn favoriete sleutelhanger te zijn. Van het kettinkje afgebroken en een paar steentjes eruit. Ze verkopen deze nog steeds bij de boekhandel, maar ze kosten € 9, dus ik weet niet of ik een nieuwe ga kopen.

Boodschappen gedaan en naar buiten, met een pak vuilniszakken in m’n overvolle tas, een pak wc-papier en het kattengrit achterop de bagagedrager. Ik had dat vaker gedaan, dus dat moest lukken. Eerst de rollen, daarna de pakken grit.

Ik wilde me net omdraaien, toen ik zag dat m’n fiets om dreigde te vallen, ik kon ‘m tegenhouden, maar het wc-papier was naar de zijkant gegleden en de zakken grit hingen inmiddels náást de fiets.

Vervolgens heb ik het wc-papier, maar in een grote plastic tas aan het stuur gehangen en de zakken grit samen achterop. Dat ging, al fietste het niet makkelijk. Vervolgens zonder brokken naar huis gereden, waar ik me vlak voor de poort thuis bedacht dat het prima was gelukt. Totdat ik, met de volgepakte fiets aan m’n hand, uitglijd over iets wat leek op een snoepwikkel. Ook dit keer kon ik mezelf overeind houden, maar leuk was anders!

Thuis de boel uitgepakt en een nieuw wasje in de wasmachine gedaan, in een poging het opgeruimde ritme van die ochtend op te pakken. Opgeruimd lukte, maar ongelukjes bleven komen! Vervolgens goot ik dus Biotex in plaats van wasmiddel in de was-bol. Toen ik dat terug goot in de fles, ging het mis. Ik heb zo’n was-bol waar het wasmiddel in de wand gaat. Ik vond ‘t al gek dat ik kon blijven gieten, het kwam er opeens aan de andere kant uit! Alles eronder!

Daarna op de bank, met het idee dat er dan niks kon gebeuren. Daar kreeg ik gelijk in, maar ik viel wel in slaap, totdat een vriend me wakker belde of ik zin had om langs te komen. Ondanks m’n slaperigheid leek me dat leuk en ook om zijn katten weer eens te zien. In de tijd dat ik daar was, gebeurden er gelukkig geen gekke dingen, dat begon pas weer toen ik weer thuis was.

Ik wilde een beetje in de droger doen, maar wat bleek: Ik had de wasmachine niet aangezet! Wat gebeurt er als ik het deurtje open doe? De wasbol valt met inhoud en al op de grond! Enorme plas blauwe glibber op het laminaat. Kon ik wéér beginnen! Zo’n tien minuten bezig geweest om alles schoon te krijgen,

Vervolgens de bol opnieuw gevuld en nu wel de wasmachine aangezet. Vervolgens achter de pc gekropen om RSS-feeds te lezen en iets wat ik voor Valentijnsdag ga doen uit te dokteren. Gelukkig zijn er daarna geen ongelukjes meer gebeurd, maar ik vond het ook wel genoeg zo!

Ik heb me gister niet aan mijn belofte om één blogpost per dag te schrijven gehouden, maar ik ben druk geweest met andere dingen en het kwam er niet van, Sowieso ben ik vanaf een uur of drie tot kwart over negen van huis geweest. Vervolgens nog een poos aan de telefoon en toen was het bedtijd. Voordat ik van huis ging ook van alles gedaan. Vandaar dus.