Inspiratie… Het is een term die meestal meteen in verband wordt gebracht met creativiteit. Met kunstenaars, schrijvers, musici. Echter is inspiratie ook goed voor andere dingen, voor het bedenken waarheen je op vakantie wilt gaan, hoe je eens iets anders op tafel kunt zetten of… hoe je je emoties kunt besturen.

Dat laatste is waar ik de laatste tijd vooral veel mee bezig ben. Er is iets gaande wat het best te omschrijven is als het fameuze ‘sneeuwbaleffect’. Er gebeurt één ding en vervolgens komt er een hele rits aan voorvallen voorbij. Dingen die je leest en andere gebeurtenissen die je allemaal ergens op wijzen. En dan opeens gaan je ogen open.

Ik kan niet in detail treden over waar dit om gaat, het blijft internet tenslotte. Maar uiteindelijk gaat het nu niet eens om het onderwerp zelf, maar vooral om de essentie. De veranderingen die plaatsvinden, de emotionele groei, het feit dat je soms anderen of andere dingen nodig hebt om iets in een heel ander daglicht te kunnen zien.

De dingen waar ik inspiratie uit heb gehaald waren heel divers. Het begon met een reactie van iemand met wie ik regelmatig mail, vervolgens een opmerking aan de telefoon, een artikel in de Viva wat ik op mijn iPhone las, een gesprek met m’n moeder, een tweet, een boek en… de zoveelste waarschuwing. Tja, je kunt het maar ergens vandaan halen. Ondanks dat een aantal van bovenstaande geen leuke ervaringen waren, leek het of aan alles een weerhaakje zat.

Je hebt alles van alle kanten bekeken, op zijn kop gekeerd en uitgekauwd om tot de conclusie te komen dat het in dit geval écht anders is, maar toch blijft er iets van achter in je systeem en dat is precies dat kruimeltje wat voeding bevat voor nieuwe, andere gedachten. Wat zorgt dat je denkt. “Misschien zit er wel een kern van waarheid in, misschien pak ik het wel verkeerd aan.”

Een mooi voorbeeld daarvan zijn de fouten die ik maakte. Alles wat je fout kunt doen, kun je ook goed doen. Juist die fouten, hoe groot of klein ook, bevatten vaak de duidelijkste aanwijzingen over hoe je het wél moet doen. Zo heeft alles zijn keerzijde. Goed en slecht, licht en donker. Yin en yang, al heb ik met dat laatste niets, maar het klinkt wel stoer. :-)

Dan de waarschuwingen. Ik heb er talloze gehad. Letterlijk en minder letterlijk, maar niet minder duidelijk. Toch ging ik elke keer door. je kon zeggen dat ik blind was. Een opmerking die gezien mijn beperking misplaatst lijkt, maar zolang ik ‘m zelf maak. :-) Wat me bezielde weet ik niet, ik dacht dat ik er geen kwaad mee deed. Het was goed bedoeld, uit liefde. En wat kan daar nu verkeerd aan zijn. Nou, genoeg dus.

De beste vergelijking is denk ik die van een auto die door oranje licht rijdt. Een beetje het idee van: Oranje is geen rood, dus ik kan nog net doorrijden. Nog wel even doorgaan. Maar iedereen weet dat een oranje stoplicht zeker geen groen is. Het is vooral een uitkomst voor mensen die veel te hard aan komen rijden en eigenlijk niet meer op tijd kunnen remmen, om dan nog net even door het oranje licht te scheuren.

Ik ben ook zo iemand. Al meteen vanaf het begin was het in vliegende vaart, erop of eronder. hoge pieken, diepe dalen. Wat soms het nodige drama met zich meebracht. Emoties in overvloed. Emoties waar ik totaal geen controle over had en nog steeds niet heb. Allerlei dingen waar een Steenbok, maar moeilijk mee om kan gaan. Zoiets was me namelijk nog nooit overkomen. De emoties kan ik niet temmen, maar de manier waarop ik ermee omga wel…

Afremmen was iets wat niet eens meer in me op kwam. Omdat alles in de hoogste versnelling ging en ik er vanuit ging dat remmen geen zin zou hebben. De keren dat het dan mis ging, sloeg ik spreekwoordelijk te pletter tegen de eerste de beste boom.

Dat was ook precies zoals het emotioneel aanvoelde. In de kreukels. Onzekerheid, liefde, angst, woede en onbegrip streden regelmatig om voorrang. Maar uiteindelijk gaat dit niet alleen om mij… Juist niet, zou ik haast zeggen. Het feit dat ik daar soms aan voorbij ging, had niets met egoïsme te maken, ik had het gewoon echt niet door.

Nu mijn ogen definitief geopend zijn, zie ik dingen echt anders. En begrijp ik vooral veel beter. Dingen waardoor ik eerst enorm onzeker werd “Want wat heb ik dan verkeerd gedaan!” begrijp ik nu ineens heel goed. Weer andere dingen zie ik vanuit een ander perspectief.

Ik ben erg blij dat dit inzicht nog op tijd is gekomen, en niet als het al te laat zou zijn geweest. Maar vooral ben ik heel dankbaar. Dat ik toch nog – weer – een kans heb gekregen om te laten zien dat het ook anders kan. Die kans ga ik ook zeker benutten, en nu op de goede manier en niet in de trant van ‘oké, we gaan weer lekker verder waar we gebleven waren’.

Het enige waar ik nu nog blij vlagen mee te kampen heb, is schuldgevoel, maar ook daar weet ik het positieve uit te halen. Sowieso nemen gedane zaken geen keer, maar zoals ik in dat Viva artikel last is schuldgevoel juist een handige eigenschap.

Het is je geweten wat je aanspreekt op het feit dat je überhaupt iets verkeerd gedaan hebt. Dat maakt een heel verschil. Eerder heb ik me namelijk zelden of nooit schuldig gevoeld, omdat ik het niet zag, omdat ik niet inzag dat de manier waarop ik dingen aanpakte niet goed was.

Vanaf nu gaan er dus dingen veranderen. Iets wat ik al een eerder heb geprobeerd, maar waarin ik faalde. Omdat ik niet wist hoe en omdat ik eigenlijk niet wist wat ik fout deed. Ik weet zeker dat het deze keer wel zal lukken.

Omdat ik nu weet hoe ik het niet moet doen, heb ik daar lering uit getrokken. Dit keer zal het me ook minder moeite kosten en meer ‘natuurlijker’ aanvoelen. Omdat ik er volledig achter sta, en uiteindelijk niet eens alleen voor mezelf… The feelings didn’t change, but the attitude did…