Zoals je weet, ben ik al drie jaar lid van motorclub MTC Altena. Behalve gewone ritjes rijden, leent een aantal mensen zich ook een paar keer per jaar als verkeersregelaar voor evenementen. Ikzelf ben inmiddels al 2 jaar aanwezig geweest bij de Omloop van Aalburg (wielerronde) en afgelopen jaar was de eerste keer dat ik ook bij de Truckrun aanwezig was.
In eerste instantie ging ik gewoon mee om te kijken en om wat te fotograferen, maar al gauw sta je dan toch zelf ook mee te helpen, omdat dat gewoon zo loopt. Ik merkte al gauw dat het verkeer regelen iets was wat ik enorm leuk vond.
Ondanks mijn slechte ogen, bleek dit geen belemmering en ik genoot met volle teugen. Op de foto hieronder één van onze jongens van de club. Het gebaar wat hij hier maakt, is geen stopteken overigens. 
Een maatje als verkeersregelaar
Zodoende kwam het dat één van de anderen tegen me zei dat het misschien een idee was om zelf mijn papiertje te halen, zodat ik officieel bevoegd zou zijn als verkeersregelaar. Dat vond ik geen gek plan en zo kwam ‘t dat ik gisteravond samen met nog drie mensen van de club en nog een heleboel anderen in een zaaltje in het gemeentehuis van Woudrichem zat te luisteren naar wat de politieagent die de instructieavond leidde, allemaal te vertellen had.
Veel van de dingen die erbij kwamen kijken vond ik redelijk vanzelfsprekend, zoals dat je er in de meeste situaties voor moet kiezen om een automobilist aan te spreken vanaf de zijkant van de weg, in plaats van midden op de weg te gaan staan. Ook waren er een aantal richtlijnen wat betreft je gedrag naar automobilisten en fietsers.
Verder ook over het reflecterende hesje, je gedrag in het algemeen (bijvoorbeeld niet met een flesje bier in de hand het verkeer tegenhouden), verkeers- en stoptekens die je kunt geven en een aantal veiligheidsvoorschriften en hoe je moet reageren bij gevaarlijke of vervelende situaties. Ik ben sowieso blij dat ik al een paar keer heb meegelopen en heb kunnen ervaren hoe het in de praktijk gaat, waardoor ik veel van de geïllustreerde situaties al herkende.
De instructieavond duurde een uurtje en na nog even wat bijgepraat te hebben en onze inschrijfformulieren die inmiddels van een stempel waren voorzien uit de stapel gevist te hebben weer op huis aan. Mijn stempeltje, ten teken dat ik nu voor 12 maanden bevoegd ben tot verkeersregelaar, zie je op het fotootje hiernaast.
Ondanks dat het misschien niet heel bijzonder is, ben ik er best trots op. Het is voor iemand die slechtziend is tenslotte niet voor de hand liggend om verkeersregelaar te willen worden. Ik wil dat wel, en heb er vertrouwen in dat ik het kan. Dat maakt al veel verschil denk ik. Daarnaast hou ik van uitdagingen, nieuwe dingen proberen en mijn grenzen verleggen.
Verkeersregelaar zijn is een verantwoordelijke functie en ik ben me daar ook bewust van. Het is niet zoiets als, we gaan eens bungeejumpen en de uitdaging opzoeken, Meer in de zin van eens iets anders doen, maar wel iets waarmee je serieus aan de slag gaat en weet dat je er de capaciteiten voor hebt.
Een goede vriend van mij die ook lid is van de motorclub en die er gister ook bij was, liet zich pas nog ietwat zorgelijk uit of ik het echt wel moest doen, of het voor mij niet gevaarlijk zou zijn qua inschatten van het verkeer en ook het moeten aangaan van eventuele lastige discussies.
Ik vond het erg lief dat hij zo bezorgd was, maar wimpelde zijn zorgen weg. Wat die eventuele discussies betreft, daarin maakt het geen verschil of je goede of slechte ogen hebt. Wat het inschatten van verkeer betreft, daar ben ik juist heel goed in.
Juist door mijn beperking ben ik vele malen alerter op de weg dan de meeste andere mensen en heb ik dingen als inschatten van snelheid, bijvoorbeeld aan de hand van het geluid, mezelf eigen gemaakt. Ook doordat ik mijn zicht moet compenseren en af en toe in een lastige situatie verzeild raak heb ik enorm snelle reflexen ontwikkeld.
De keren dat ik door de jaren heen een bijna-aanrijding heb gehad met de fiets zijn ontelbaar, maar dankzij mijn ontwikkelde reactievermogen heb ik een vervelende afloop altijd kunnen vermijden. Sowieso is het ook geen wonder dat ik in 3 jaar tijd al 2 keer nieuwe remblokken onder m’n fiets heb moeten laten zetten.
Dat moet ergens door komen. 
Als je als verkeersregelaar langs of op de weg staat, is het eigenlijk een stuk makkelijker. Dan ben je namelijk zelf niet in beweging en hoef je alleen maar de afweging te maken hoe snel het naderende verkeer op je af komt, je hoeft niet ook nog eens rekening te houden met je eigen snelheid, wat ik bijvoorbeeld op de fiets wel moet doen.
Als ik m’n inmiddels legendarische rondje raggen weer ‘ns in uitvoering ga brengen, bereiken niet alleen mijn wielen een hoge snelheid, maar ook mijn brein. Bij elke fietser of auto die ik in het vizier krijg begin ik onbewust en volledig automatisch te rekenen hoe snel we elkaar zullen passeren, hoe kort hij langs komt en, in het geval ik een fietser wil passeren, wat het goede moment is om erlangs te gaan. Je kunt dus wel zeggen dat ik door de jaren heen behoorlijk getraind ben in dit aspect, wat in dit geval weer in mijn voordeel zal werken.
Maar ik ben in elk geval blij dat ik mijn papiertje nu definitief op zak heb, al heb ik er eigenlijk niets anders voor hoeven doen dan goed opletten. Maar ik ben iemand die nieuwe informatie absorbeert als een spons en ik leer makkelijk, dus dat zit wel goed.
Ik heb trouwens op m’n papier ook aangevinkt dat ik ook akkoord ga om me op oproepbasis beschikbaar te stellen als er mensen nodig zijn voor een evenement. Als er dingen zijn die mij niet liggen, zoals in het donker of bij wegen waar hard gereden wordt, kan ik altijd nog nee zeggen.
Dit jaar ga ik als het even meezit ook weer mee met de Omloop van Aalburg en de Truckrun en daarnaast ben ik voor de Vesting3Dagen eind mei al ingedeeld als verkeersregelaar in Gorkum en ga ik als het goed is ook meedraaien bij het Festivalweekend in Woudrichem, wat in juni is. Zin in!
