Misschien een wat rare titel, ik heb namelijk niet echt vakantie gevierd. Niet in Woudrichem en ook niet ergens anders. Maar je hebt soms van die dagen dat het net voelt alsof je op vakantie bent, zelfs in een plaats die je goed kent, en dat alleen al is iets waar ik enorm van kan genieten. Het was eigenlijk een heel impulsieve actie om Woudrichem onveilig te maken
Ik was om half elf met Bas gaan wandelen en toen we Buiten de Waterpoort liepen, kwam net ‘t pontje aangevaren en wilde Bas de steiger op. Toen ontstond het idee om maar een middagje Woudrichem te doen. Ik had alleen niks bij me, op m’n sleutels na, dus hebben we eerst ons rondje afgemaakt en heb ik daarna een rugzak volgeladen met wat spulletjes. Vervolgens hadden we de pont van kwart over twaalf.
De veerdienst
Eenmaal in Woudrichem, de stadswallen op gegaan en rondgewandeld. Het viel me opnieuw op hoe klein de vesting eigenlijk is. Binnen drie kwartier waren we al rond. Volgens mij zelfs eerder en dan hadden we nog heel rustig gelopen. Dat terwijl ik zelfs in snelwandeltempo nog vijf kwartier doe over het volledig rondlopen van de stadswallen van onze binnenstad.
Historische haven Woudrichem
Al wandelend, was het idee geboren om het nóg meer vakantie-achtig te maken en samen met Bas pannenkoeken te gaan eten op de gezellige pannenkoekenboot, net buiten het de vesting. Eén minpuntje: Op alle dagen was het restaurant om 12 uur geopend, behalve op donderdag. Dan kon je pas vanaf 16:00 uur terecht. En laat het nou net donderdag zijn! Maar ik besloot dat we die tweeënhalf uur totdat het vier uur was, toch maar vol moesten maken.
Bas op de steiger
We hebben ruim anderhalf uur zitten relaxen op de steiger, vlakbij de plek waar de veerpont aanmeert. Daar zaten we heerlijk, de zon die niet alleen ons, maar ook de planken waarop we zaten verwarmde en een lekker koel briesje, wat af en toe vanaf het water blies.
Ik moest zelfs toegeven dat ik best lekker zat, met m’n benen over elkaar geslagen op de rand van de steiger en m’n rug tegen een meerpaal. Zelfs Bas was lekker gaan liggen. Ik had zijn riem afgedaan en hij bleef liggen met z’n oogjes half geloken.
Beeldje aan de rivier
Toen we het wel erg warm kregen, zo pal in de zon en ik een rozige gloed op mijn armen en benen zag verschijnen, zijn we verkast naar de Rijkswal, waar we naast een paar praatgrage oude mannetjes zaten. Dit soort goedige oude mannekes zie je veel in Woudrichem.
Op de bankjes aan het water, of je ziet ze rondscharrelen over de hobbelige kinderkopjes in het stadje. Karakteristiek met bretels, verweerde gezichten en een hoedje op. De oude vissertjes die elkaar lange verhalen vertellen over de zalmschouwen, het visbakken waar Woudrichem bekend om staat en over hoe het vroeger was.
De laatste drie kwartier tot 4 uur was echt een kwestie van aftellen. We hebben de stadswal nogmaals rondgelopen maar de vermoeidheid begon toe te slaan (we waren tenslotte al vanaf half 11 aan de wandel) en ook de warmte miste zijn uitwerking niet. De waterfles was inmiddels ook leeg, De laatste slokken heb ik met Bas gedeeld, die inmiddels ook dorst had. Ik liet hem drinken uit de dop.
Doorkijkje in Woudrichem
Na een kleine aarzeling in het begin (hij dacht wellicht dat het om een glaasje Jonge Klare ging in plaats van om een dopje met water) dronk hij vervolgens de dop gulzig leeg om me daarna met verwachtingsvolle ogen aan te kijken in de hoop nog een ‘glaasje’ te krijgen.
Om vervolgens nog minstens vier doppen, inmiddels lauwwarm geworden water, zo goed en zo kwaad als het ging leeg te slobberen. Toen we uiteindelijk, vermoeid en met een warme gloed op onze lijven, aan een tafeltje op het terras van de dobberende pannenkoekenboot zaten, was dat dan ook het ultieme ‘Gezellig he, Vakantieman!’ momentje.
Ik bestelde Cola light en een pannenkoek met kersen, appel, slagroom en kaneelsuiker. Voor Bas, de grootste pannenkoeken-fan, bestelde ik een peuterpannenkoek zonder beleg. Nadat hij al een bak water had gekregen, nam de vriendelijke dame aan dat de peuterpannenkoek ‘voor het hondje’ zou zijn. Ze vroeg zelfs of ze ‘m in stukjes had moeten snijden! Vervolgens werd het stil. Zowel Bas en ik genoten van het ultieme vakantiegevoel en de lekkere pannenkoek!
Martinustoren Woudrichem
Vervolgens heb ik de boel afgerekend en zijn we zachtjes aan richting de pont gelopen, die een kleine 5 minuten later arriveerde. Hoezo timing! Eenmaal thuis sloeg de vermoeidheid pas echt toe. Bas heb ik de hele avond niet meer gezien of gehoord, die heeft tot aan bedtijd voor pampus op zijn bedje gelegen.
Bij mij was het niet veel beter gesteld. Ik geloof niet dat ik op de bank in slaap ben gevallen maar eenmaal op bed onder de koele lakens was ik zo weg. Wat een heerlijke dag! Natuurlijk heb ik ook de nodige foto’s gemaakt. Ik heb mijn niet al te lichte nieuwe camera niet voor niets de hele dag op sleeptouw gehad.
