Het ziet er naar uit dat je vandaag niet één, maar zelfs twee blogposts van me tegoed hebt: Ik had het eigenlijk liever iets beter verdeeld gedaan, maar het zij maar zo voor deze keer. Dit bericht gaat over de Omloop van Aalburg, die gister plaatsvond in de gemeente Aalburg en waarbij ik ingedeeld was als verkeersregelaar / vlagger.
Aanvankelijk had ik gehoopt dat ik met iemand van de motorclub mee kon. Een vast groepje rijdt al jaren als verkeersregelaar per motor voor de Omloop van Aalburg en ik ben in 2009 en 2010 ook mee geweest. Begin dit jaar heb ik dan ook mijn certificaat voor verkeersregelaar gehaald om nu ook echt functioneel mee te kunnen.
Echter heeft het lot anders beslist en kon ik met zowel de Omloop van Aalburg als de naderende Truckrun niet mee met de motor, waar ik van baal, maar het zij zo. Geluk bij een ongeluk is dat ik mijn papiertje alsnog ruim in kan zetten als verkeersregelaar op locatie, met de Vesting3Hoekdagen vorig weekend, de Omloop van Aalburg gister, 5 avonden tijdens de Avondvierdaagse in Gorinchem volgende week en misschien in September voor het Lingehavenconcert.
Ik had pas ongeveer een week voor de Omloop het plan opgevat om de organisatie te mailen met de vraag of ze ook nog mensen op locatie zochten en dat bleek het geval. Ik was zelfs meteen al ingedeeld als ‘vlagger’ bij een wegversmalling in Veen.
Ondanks dat ik eerlijk moet toegeven dat ik vlaggen lang zo leuk niet vind als echt het verkeer regelen of desnoods mensen een parkeerplaats op geleiden, ging ik er toch mee akkoord. Je wilt wat doen of je wilt het niet. Positive thinking.
Operator card
Ik had al geregeld dat iemand de spullen (veiligheidshesje, vlag etc) bij m’n oma af zou leveren, zodat ik op de dag zelf meteen naar mijn post kon en niet eerst nog die spullen op hoefde te halen. Dat was dus mooi geregeld. Ik ben ‘s morgens met de taxi naar m’n oma gegaan waar ik rond een uur of 9 was, en om half 10 ben ik op haar fiets richting Rivelstraat in Veen vertrokken.
Eenmaal daar bleek het zo’n beetje uitgestorven, behalve dat er in geen velden of wegen iemand te bekennen was die samen met mij op dat punt zou staan, was er verder ook niemand te zien.
Geen nieuwsgierige mensen die aan de straat gingen kijken voor de wielrenners, hooguit een zeldzame fietser. Toch wel een mooi contrast met het dorp wat bekend staat om de opstootjes, brandende auto’s, relletjes, brutale jongeren en ander gedoe, en dan zo’n uitgestorven toestand, alsof het zondagmorgen was of zo.
Vlak voordat de eerste renners langs zouden komen zag ik een bekende naderen op een felblauwe motor, de man van de motorclub met wie ik de afgelopen 2 jaar mee had gereden, maar waar ik nu naast de boot had gevist.
Hij had blijkbaar instructies gekregen om op deze plek te komen vlaggen dus dat was wel gezellig. Ik kon het echter niet laten om tersluiks een paar verlangende blikken op zijn motor te werpen.
Je moet weten dat het inmiddels 2 maanden en 1 week geleden is dat ik voor het laatst op een motor heb gezeten en dat is serieus echt afkicken. Er zijn dagen bij dat ik er ontzettend van baal als het mooi weer is, omdat ik dan de hele dag niks anders hoor dan voorbijrijdende motoren maar zelf niet één van de gelukkigen ben. Het heeft zelfs fysiek uitwerking op me. Een soort onderbuikgevoel.
Toen ik gister tot overmaat van ramp ook nog een Yamaha Fazer voorbij zag zoeven werd het alleen maar erger. De laatste keer dat ik op mijn favoriete fiets heb gezeten is volgende week maandag een jaar geleden. En ja, ik onthoud nutteloze informatie, ik weet het. Ik zou die techniek eens moeten proberen op mijn huissleutels…
Maar goed, terug naar de Omloop. Ik kan niet anders zeggen dan dat de ochtend echt niet leuk was. Tussen elke ronde zat ongeveer drie kwartier en in die tijd moest je jezelf zien te vermaken. Behalve op een soort stoeprandje kon ik nergens zitten, er was geen kip (en ook geen mens) te bekennen en spelletjes spelen op mijn iPhone (waardoor het accupercentage achteruit vlóóg) ging ook snel vervelen. Gelukkig was dat maar anderhalf uur alles bij elkaar, maar het voelde aan als minstens 3 uur. De renners kwamen in die tijd 3 keer voorbij.
Verkeer regelen in Veen
Ik was dus dolblij toen ik om iets over half 12 op de fiets kon stappen om naar d’Alburcht te rijden voor de lunch. Om het nog leuker te maken, had ik 30 meter verder opeens een lekke band.
Ik wist eerst niet wat er aan de hand was omdat ik nog nooit van mijn leven een lekke band heb gehad, nu dus wel, nota bene met de fiets van mijn oma! Omdat verder fietsen niet lukte (instabiel als de pest) ben ik maar gaan lopen.
Gelukkig ben ik dat nogal gewend, dus het ging me prima af zonder dat ik er moe van werd. Eenmaal daar aangekomen bleken de mensen van de motorclub die mee reden er ook net te zijn dus ben ik bij hen aan tafel gaan zitten.
Echt gegeten heb ik niet, we hadden ‘s morgens ook al een uitgebreid lunchpakket gehad waarvan ik uit verveling het meeste al op had dus meer dan een appel (ook nog uit het pakket) en een glaasje sinaasappelsap kon er niet meer bij. Desondanks vond ik het wel even gezellig om bij hen te zitten.
Even later met het arme fietske aan de hand naar m’n oma gelopen, gelukkig was dat het kortste stuk. Eenmaal daar toch nog meer gegeten, opeens had ik toch wel zin in twee kommen overheerlijke groentesoep en een bruine boterham met aardbeien. Omdat ik pas om kwart over 3 weer op locatie hoefde te zijn had ik een aardig poosje om even te relaxen.
Ondanks dat ik aanvankelijk niet echt slaperig was viel ik uitgerekend om 10 voor drie in slaap op de bank, met Bas – gelukzalig dat vrouwtje weer terug was – op mijn buik. Gelukkig maar voor 5 minuutjes, maar genoeg om me zo suf als een konijn te voelen. Tot overmaat van ramp kwam er ook in rap tempo een zware hoofdpijn opzetten waar ik, ondanks 2 paracetamol, de hele middag nog knap last van gehad heb.
‘s Middags zou ik op een andere locatie staan. Ik was ‘s morgens rond de tweede ronde namelijk gebeld dat ik blijkbaar op de verkeerde locatie stond. Er bleken maar liefst drie wegversmallingen in de Rivelstraat te zijn, terwijl ik maar wist van één. Dus als iemand tegen mij zegt “ik heb je ingedeeld bij de wegversmalling in de Rivelstraat”, denk ik dus aan die ik ken. Kwestie van duidelijkere instructies had beter geweest, maar het kwam alsnog goed.
De nieuwe locatie was beter! Niet alleen stond daar een bankje waar je in de tussentijd op kon zitten, ook was er wat meer levendigheid dan aan ‘t andere eind van de straat en had ik niet één, maar zelfs twee collega’s om me gezelschap te houden. Ondanks dat de middag juist het langste stuk was, vloog de tijd voorbij en kon ik het prima vinden met mijn nieuwe vrienden.
‘s Middags waren het de Elite Dames die reden met, hoe kon het ook anders, Marianne Vos aan kop. Ik heb overigens helemaal niks met wielrennen. Stiekem ben ik er zelfs bang van, omdat ik een paar keer bijna ondersteboven ben gereden door een snelheidsduivel op zo’n iel fietsje.
Het was dan ook even wennen toen mijn beste vriend Jeroen een jaartje geleden ook zo’n onding aanschafte en er nog op ging fietsen ook! Gelukkig rijdt hij niet in groepsverband, waardoor ik het nog enigszins door de vingers kan zien. Desondanks hoop ik hem nooit tegen te komen als hij de wielrenner uithangt. 
Mijn toch al niet positieve gevoel over wielrenners werd er niet beter op toen we rond 4 uur gillende sirenes van een ambulance hoorden. Even later hoorden we via de tamtam (een gerucht gaat écht snel in die dorpen…) dat er ‘iemand’ met ‘ernstige schade’ afgevoerd zou zijn.
Niet veel later las ik op Twitter via de hashtag #omloopaalburg dat er waarschijnlijk een wielrenster op een verkeersregelaar ingereden was. Of dat waar is heb ik tot nu toe niet bevestigd gekregen, maar het is wel een horrorscenario pur sang.
Dat verkeersregelaar zijn geen functie zonder risico’s is, was mij al wel bekend, maar het idee een wielrenner met 40 km per uur tussen je benen geparkeerd te krijgen lijkt me niet echt plezant. En dan ben ik nog een meisje… Mijn collega’s grapten al dat het weer eens een andere variant van ‘Fiets ‘m erin’ was.
Al met al ging de middag dus een heel stuk sneller voorbij met de nodige gezelligheid, terwijl de dames intussen hun benen uit hun gat fietsten en maar liefst 6 rondes met een totale afstand van 121 km aflegden. Ik doe het ze niet na! Uiteraard heeft Marianne Vos de wedstrijd weer gewonnen, Een geslaagde thuiswedstrijd dus.
Rond 10 voor zes waren de laatsten bij ons langs geweest en belde ik oma of ze me weer op wilde halen. Omdat de fiets dus een lekke band had, heeft ze me ‘s middags gebracht en om 6 uur dus weer opgehaald. Vervolgens nog even naar d’Alburcht om me af te melden en mijn spullen in te leveren, om er later achter te komen dat ‘t fluitje nog in mijn zak zat.
Ik neem aan dat ze die niet hergebruiken. Dat lijkt me niet fris en zo’n aluminium ding is niet te wassen omdat ie dan gaat roesten. Ik denk dat ik ‘m maar aan een ketting hang of zo, mooie herinnering Ik heb trouwens wel heel de avond piep-oren gehad, dat fluitje maakt meer herrie dan je zou denken!
Vervolgens bij oma gegeten: Eerst even bijkomen met een lekker advocaatje met slagroom en daarna aan tafel. Postelein met nieuwe aardappeltjes en een biefstukje, heerlijk! Rond kwart voor 9 reed de taxi voor om weer naar huis te gaan.
Tijdens de rit naar huis zaten Bas en ik bijna te slapen, maar eenmaal thuis was de slaap weer over en heb ik nog even achter de PC gezeten voordat ik rond 11 uur op bed lag. Vanmorgen aardig laat wakker, maar ik was gister toch stiekem wel erg moe, ondanks dat ik me fysiek niet echt ingespannen heb. In elk geval heerlijk geslapen!
Al met al kan ik concluderen dat het ondanks de moeizame start toch een leuke en productieve dag is geweest en volgend jaar ben ik zeker weer van de partij. Echter zorg ik er dan wel voor dat ik me wat eerder aanmeld zodat ik wellicht een plekje krijg waar ik meer verkeer kan regelen en minder hoef te vlaggen. Weer een leer voor de volgende keer dus.
Leuk geschreven (Y)