Vandaag een persoonlijke update. Ik wil ergens over schrijven, omdat ’t me veel bezighoudt. Het is alsof ik op een kruispunt in m’n leven sta. Enig probleem is dat ik de TomTom vergeten ben en niet weet of ik links, rechts of rechtdoor moet. Er zijn de laatste tijd veranderingen gaande. Met mij, met dingen om mij heen en ook met de dingen die ik doe.
Veel dingen zijn niet eens aanwijsbaar of uit te leggen, maar ik voel het. Zo merk ik dat ik qua kleding aan het veranderen ben en koop ik dingen die ik voorheen nooit leuk vond. Zo heb ik nu een zwak voor lange kettingen met een hanger, wijdvallende shirts en ook blouses zijn weer in m’n straatje, terwijl ik ze jaren niet droeg.
Ook m’n lichaam is aan het veranderen. Ik heb al een tijdje het idee dat m’n gezicht verandert. Ik heb altijd gevonden dat ik bolle wangen had, dat is nu minder, ik zie meer jukbeenderen zeg maar. Dat was al voordat ik aan het afvallen sloeg.
Verder ben ik m’n zwarte haar zat. Ik heb het nu twee jaar zo en nadat ik het onlangs weer heb laten bijkleuren, ben ik er nu klaar mee. Eerder had ik al een tijdje dat ik er vanaf wilde, maar omdat ’t niet in een andere kleur geverfd kan, me daarbij neergelegd. Maar ik ben niet van plan om de rest van m’n leven zwart haar te houden, dus zit er niks anders op dan uitgroeien.
Ik weet al hoe ik het wil hebben: M’n eigen kleur met een lichtblonde toplaag, zodat je zo’n mooi gemêleerd effect krijgt. Misschien dat ik ‘t over een tijdje laat ontkleuren, al is het risico op oranje haar wel groot. Volgens de kapper duurt ‘t een jaar voordat het zwart uitgegroeid is.
Afvallen ben ik een paar maanden terug mee begonnen. Ik heb al vaker gelijnd, maar meestal was het om resultaat te boeken voor een bepaalde gelegenheid. Ik heb me nu voorgenomen het op m’n gemak te doen en net zo lang door te gaan, totdat ik tevreden ben en dat lijkt te lukken, maar wel op mijn manier. Het voelt ook anders dan eerder. Minder geforceerd.
Ik ben 4,5 kilo afgevallen in iets meer dan twee maanden en zit op een gewicht wat ik jaren niet heb gehad. Dat is best veel, zeker omdat ik volgens m’n BMI geen overgewicht had toen ik begon en het bekend is dat afvallen lastiger is wanneer de kilo’s niet echt overtollig zijn.
Ook heb ik niet streng gelijnd of zo. Als ik ergens ben en er is gebak bij de koffie, zeg ik geen nee. Je moet alleen leren dat met mate belangrijk is. Je hoeft jezelf echt niet uit te hongeren, als de calorieën die je inneemt maar minder zijn dan wat je verbruikt.
Ik volg geen dieet, maar let gewoon meer op wat ik eet en vooral minder snoepen. Last but not least: Bewegen! Ik ben al twee maanden bezig met elke dag een rondje van zo’n 15 kilometer fietsen en het verveelt nog steeds niet. Ik vind het heerlijk!
Dat is ook nieuw, omdat ik dat soort dingen meestal kort volhoud, omdat ik het niet meer leuk vind. Met fietsen is dat niet het geval. Ik heb al in alle soorten weer gereden. van slagregens en felle windstoten tot hitte met 30 graden, ik blijf doorgaan.
Soms is er een week dat ik weinig zin heb, maar zodra ik m’n fietskleding aan heb, voel ik de zin om te rijden opborrelen. Alleen al nieuwe muziek op m’n iPod kan ervoor zorgen dat ik sta te trappelen om te gaan. Aangezien ik voorlopig niet van plan ben te stoppen en ik inmiddels ook gewend ben minder te snoepen, zal het weinig moeite kosten m’n gewicht zo te houden.
Een andere verandering is op het gebied van liefde. Ik heb geen relatie, maar er is wel iemand waar ik al een poos veel om geef. Ik heb al die tijd een soort geruststelling gehad dat ik hem regelmatig kon zien, maar de laatste tijd is dat verminderd en er zit een kans in dat ik hem nooit meer zie. Dat vind ik moeilijk en ik heb er veel verdriet van, maar ook dat is het leven. En misschien dat ‘nooit’ uiteindelijk ook wel een aanname blijkt te zijn. Ik hoop het!
Ook zit ik in een periode die voelt alsof ik aan het afwachten ben wat er gaat gebeuren. Ik weet niet goed wat ‘t leven in petto heeft en juist omdat ik geen planner ben, heb ik geen idee waar het heen gaat.
Ik onderneem niets, merk dat ik weinig zin heb in dingen als opmaken of moeite doen om iets leuks aan te trekken, ik kom nog steeds te laat uit bed, maar als ik een keer vroeg op ben, verveel ik me kapot en weet ik niet wat ik met de tijd aan moet.
Het verkeersregelaarswerk waar ik me in het voorjaar vol enthousiasme in gestort heb, vind ik ook niet meer zo leuk. Met name omdat het meeste wat ik tot nu toe gedaan heb, weinig met verkeer regelen en vooral met wachten te maken had en ik mezelf tegen ben gekomen in het opzicht van m’n visuele beperking.
Ik denk dat ik iets wilde bewijzen, dat ik dat nu gedaan heb en dat ik het zat ben om mijn tijd te verdoen aan het bewaken van dranghekken en met vlaggetjes zwaaien naar een kluit wielrenners.
Begrijp me niet verkeerd: Hoe deprimerend dit ook klinkt. Ik ben niet terneergeslagen. Ik neem dingen zoals ze zijn en zie wel wat er gebeurt. Het voelt alsof ik me momenteel door een bos struikgewas met prikkers moet werken, maar dat ’t vanzelf wel goed komt. Ik geloof niet in toeval, ik geloof dat alles een doel heeft. Het leven is net een boek: Als je een pagina omslaat, kun je zomaar een nieuw hoofdstuk tegenkomen.
“Life is like a box of chocolates. You never know what you’re gonna get”.
Ik las net voor ik je blog las dit en vond t wel toepasselijk: Iemands bestemming is nooit een plaats, maar een nieuwe levensvisie. (Henry Miller )
Dat is idd een hele goeie ja!