De afgelopen weken waren niet de meest leuke: Ik ben ziek geweest, er gebeurden vervelende dingen en alsof dat niet genoeg was, waren er ook nog een aantal andere, oudere issues die ik blijkbaar nog niet helemaal verwerkt heb en die bij tijd en wijle dan weer boven komen drijven.

Dit is overigens geen ‘kijk eens hoe zielig ik ben’ blogpost, maar meer om uit te leggen waarom ik al een poosje niet geblogd heb. Ik ga ook niet al te uitgebreid in op het hoe en waarom, er alleen een paar dingen waar ik wat meer over kwijt wil.

De eerste is dat ik een week ziek ben geweest, waarvan ik het grootste deel van de tijd op bed en de bank heb gelegen. Het tweede is dat ik inmiddels al bijna een maand te kampen heb met buikpijn. Deze is ontstaan op de avond dat de barbecue van de motorclub was.

Ik ben er ook voor naar de huisarts geweest en heb medicijnen gekregen. Maar inmiddels zijn ze op, maar de buikpijn is niet weg. Volgens de arts is het een overbelaste maag en maagwand, maar ik denk dat ik een maagzweer heb, omdat de symptomen exact overeen komen met wat ik heb en de pijn ondanks de pillen nog niet over is. Maandag nog maar eens kijken.

Vooral eten is nog steeds problematisch. Gister ben ik met oma op pad geweest naar een open dag van Villa Pardoes, waar ze als vrijwilliger werkt. Aansluitend zijn we in Waalwijk een hapje gaan eten. Ik had toast met gebakken champignons en kaas en dat heb ik geweten!

Ook heb ik door de buikpijn en de griep twee weken niet kunnen fietsen, waar ik enorm van baalde. Ik ben zondag weer begonnen, maar heb deze week alweer twee dagen verstek moeten laten gaan door slecht weer en buikpijn.

Tot slot iets wat ik graag kwijt wil. Ik heb de afgelopen maanden een aantal keer verteld over mijn niet al te positieve ervaringen met de motorclub waar ik ooit zo van hield. Inmiddels kan ik melden dat ik ook geen lid meer ben.

Die barbecue was de laatste keer dat ik erbij was. Ook is er die avond iets gebeurd wat ervoor zorgde dat de laatste druppel in de emmer belandde. Ondanks dat ik er nog bijna een week over heb gedaan om aan het idee te wennen, is de kogel door de kerk gegaan. Jammer maar helaas.

Het afgelopen jaar was me niet gunstig gezind tot nu toe en ik heb me afgevraagd waarom er zoveel negativiteit in één jaar gepropt moest worden. Inmiddels weet ik het: Als er één ding is wat ik het afgelopen jaar en vooral de afgelopen maanden geleerd heb, is opstaan, doorslikken, kop houden en verder gaan.

Dat is mijn nieuwe motto. Het heeft geen zin om langer dan noodzakelijk bij dingen stil te blijven staan, hoe groot of heftig ook. Het leven gaat door en ik ook. Behalve dat ‘t slecht voor mezelf is om ergens te lang mee te blijven lopen, wil ik ook anderen er niet mee lastigvallen.

Ik zat pas de film “Eat, Pray, Love” te kijken en daar kwamen een aantal goede one-liners voorbij. Eén ervan vond ik zo goed, dat ik hem heb onthouden en ik probeer hem sindsdien elke keer toe te passen als er iets mis gaat of iets is waar ik zó van baal dat het mijn dag dreigt te beïnvloeden.

You need to learn how to select
your thoughts just the same way
you select what clothes you are
gonna wear everyday

Met andere woorden: Te lang in dezelfde kleren rondlopen is niet echt fris en dus niet goed voor je. Te lang met dezelfde (negatieve) gedachten rondlopen is ronduit slecht voor je en als je niet uitkijkt ook voor je omgeving.