Ik had besloten vandaag naar Woudrichem te gaan om te fotograferen en met Bas te wandelen. Ik heb dat van het voorjaar en van de zomer gedaan, dus leek het me wel leuk om ook een ‘herfst tour’ te doen. Alles ziet er in de herfst toch weer wat anders uit en ondanks dat de herfst verre van mijn favoriete seizoen is, vind ik herfstige tafereeltjes best mooi.
Omdat ik eerst naar de kapper moest om één uur, konden we niet al te vroeg weg, maar zo erg was dat niet. Woudrichem is klein, dus je bent snel uitgewandeld. We hadden de pont van twee uur en in Woudrichem liepen we gelijk de wal op om aan de wandeling c.q. fototour te beginnen. Grappig genoeg lijkt het elke keer dat ik er kom gekrompen te zijn en we waren in drie kwartier rond. Wat op zich nog lang was, aangezien ik expres al heel rustig had gelopen.
Ik had hier en daar wel wat foto’s gemaakt, maar het hield allemaal niet over. We waren te snel rond naar m’n zin, er was nog weinig herfstigs te zien, waarschijnlijk waren we nog te vroeg, ik had een beetje zere voeten en Bas liep non-stop als een idioot te trekken wat het fotograferen er niet makkelijker op maakte.
Uiteindelijk bij de Waterpoort een poosje op een bankje over het water zitten kijken om te bedenken wat we nu zouden gaan doen. Het was intussen kwart over 3 en ik had nog weinig zin om alweer naar huis te gaan.
Ik was in dubio tussen m’n moeder bellen of ik daar misschien heen kon of naar de pannenkoekenboot gaan. Als ik naar m’n moeder zou gaan zou ik minder snel weer thuis zijn, terwijl het oud papier nog naar buiten moest en ik ook nog wilde fietsen en stiekem had ik ook wel zin in een pannenkoek.
Uiteindelijk m’n moeder gebeld of ze dan met ons een pannenkoek wilde gaan eten bij de Pannenkoekenbakker, maar dat werd het ook niet. Het was natuurlijk nog vroeg en ik was wel een beetje uitgewandeld dus besloten we dat een andere keer te doen. Uiteindelijk besloot ik toch alsnog naar de boot te gaan, omdat dat inmiddels wel een beetje traditie is geworden van Bas en mij als we in Woudrichem gaan wandelen.
Op weg naar de pannenkoekenboot, gebeurde er iets wat ik nooit had kunnen voorspellen. Ik liep op m’n gemak met Bas een beetje om me heen te kijken en me op een pannenkoek te verheugen, toen ik opeens een keiharde tik op mijn billen voelde, direct gevolgd door gelach van jongeren.
Ik had de groep schooljeugd wel aan horen komen, maar je gaat er niet vanuit dat ze je iets doen, dus verder geen notie van genomen. Eén van de baldadige jongens vond het dus een enorme mop om mij een pak slaag te geven. Belachelijk!
Ik schrok me echt een ongeluk. Je verwacht zoiets niet en daarnaast kon ik het ook niet zien aankomen, omdat ze me van achter naderden. Tijd om er iets van te zeggen kreeg ik niet, omdat ze op de fiets waren en tegen de tijd dat ik mijn mond open deed al minstens 20 meter verder waren. Ik heb nog ruim een half uur zere billen gehad van de klap, maar dat vind ik eigenlijk nog niet het ergste. Iemand uitschelden is één, maar slaan is van een andere orde.
Eenmaal thuis merkte ik dat ik best moe was, ondanks dat ik in feite niet eens echt heel ver of heel lang gelopen had. Ik besloot het fietsen deze dag over te slaan, maar ben om half 7 uiteindelijk toch nog mijn rondje gaan doen en heb daar geen spijt van gehad. Fietsen helpt bij mij altijd goed om eventuele vervelende dachten eruit te sprinten en ik heb genoten van de meest fantastische avondlucht die ik in tijden heb mogen aanschouwen.
De gemaakte foto’s heb ik inmiddels ook verwerkt en ik moet zeggen dat er een aantal erg mooie plaatjes bij zitten met één als absolute favoriet. Dat is de sepia-achtige foto van het paadje tussen de bomen die je links hiernaast ziet staan. Ik kan niet verklaren waarom, maar die foto heeft iets waardoor ik ernaar kan blijven kijken.
Het lijkt wel een ansichtkaart (wat een ouderwets woord is dat eigenlijk) Tot zover dus mijn dit keer helaas wat minder geslaagde middagje in Woudrichem. Volgende keer beter, zullen we maar zeggen! Behalve de foto’s die je in deze blog terug ziet, zijn er nog een aantal (maar niet al te veel).