De mensen die me op Twitter, Hyves of Facebook volgen, zullen ongetwijfeld al iets opgevangen hebben van het feit dat ik de afgelopen twee dagen met Bas bij de dierenarts heb gezeten en dat hij inmiddels hier thuis met een stevig ingepakte achterpoot rondloopt. Als ik heel eerlijk ben, had ik dit allemaal niet verwacht, maar desondanks maken we er het beste van.

Vorige week ontdekte ik een bultje op één van z’n achterpoten. Alsof zijn huid daar een beetje naar buiten was gegroeid maar het was geen wondje, hij had er duidelijk ook geen last van, maar het was wel vrij rood en dik. Ondanks dat ik, wonderbaarlijk genoeg, niet gelijk in de stress schoot over allerlei enge dingen, heb ik het een weekje aan gekeken en het in die tijd regelmatig ingesmeerd met uierzalf. Je wist tenslotte maar nooit of het zou werken. Niet dus.

Uiteindelijk ging maandagavond de vlam in de pan. Ik lag op bed en dacht gezien te hebben dat het bultje groter was geworden. Toen daardoor de ongerustheid toch een beetje de kop op begon te steken, heb ik de grote fout gemaakt om op internet te zoeken naar een oorzaak.

Nu moet je weten dat ik nogal een hypochonder ben, maar alleen als het om kanker gaat. Zelfs als ik maar een boek lees waar die ziekte in voor komt, ga ik me unheimisch voelen en ben ik opeens heel bang dat ik het zelf ook heb. Blijkbaar werkt die lastige eigenschap in onverminderde mate ook als er iets met m’n hond aan de hand is.

Bult op Bas z’n pootje

Vandaar dus, dat het voor mij niet verstandig is om het internet af te speuren naar medische oorzaken. Iedereen weet dat wat je daar leest vaak erger is dan dat het euvel uiteindelijk is, maar het leed was al geschied. Ik raakte in paniek en heb zelfs om 12 uur ‘s nachts mijn moeder nog gebeld, in de hoop dat ze me kon geruststellen. Echt, ik haat die eigenschap omdat ik er een enorm watje door lijk, maar ik kan het niet uitschakelen.

Uiteindelijk de volgende ochtend gelijk de dierenarts gebeld en wel degene in Zuilichem, waar ik onlangs voor het eerst geweest ben met het verwijderen van tandsteen bij Bas. Aangezien deze qua prijs een heel stuk lager ligt dan hier in Gorkum, was de keus snel gemaakt. Die paar Euro die ik er aan uitgeef om er te komen zijn niets vergeleken bij het verschil in prijs.

Ik kon dezelfde dag nog terecht; om kwart voor 2. Ondanks dat ik inmiddels in opperste alertheid verkeerde, had ik in mijn achterhoofd nog steeds het idee dat het wel los zou lopen. Dat het een wratje of een opgezet talgkliertje zou zijn. In elk geval iets dat vanzelf over zou gaan.

Helaas werd ik toch in teleurgesteld. Niet dat het heel ernstig was, maar het woord ‘huidtumor’ deed bij mij gelijk alle alarmbellen rinkelen, ondanks dat me gezegd werd dat ik niet hoefde te schrikken, maar zeggen niet alle dokters dat?

Meteen een afspraak gemaakt om het bultje (met en omtrek van hooguit anderhalve centimeter) te laten verwijderen, ik kon zelfs de volgende dag al terecht en heb voor die optie gekozen. Hoe eerder, hoe beter! Gisteren zaten we dus alweer in de taxi naar Zuilichem.

Dit keer een heel stukje vroeger, we moesten er namelijk om half 10 ‘s morgens zijn. Aangezien dat inmiddels mijn 2e nacht was waarin ik erg slecht had geslapen doordat ik me zorgen maakte over zowel Bas en nog een ander onderwerp waar ik nogal mee in m’n maag zit, was ik niet echt de helderste. :-)

Eenmaal in de dierenartsenpraktijk kreeg Bas niet veel later een prikje om rustig van te worden. Niet meteen een slaapprik, ze zouden bij deze ingreep namelijk een buisje met het echte narcose-middel in zijn bloedbaan zetten.

Ze zijn ongeveer een kwartiertje bezig geweest. Ik mocht, net als bij de gebitsbehandeling van onlangs, ook komen kijken, maar dat deed ik liever niet. Ik ben niet bang voor bloed, maar ik ben geen held met snijden en zo. Ik kan bijvoorbeeld ook geen TV programma over operaties zien zonder misselijk te worden. :-)

In de periode dat ik in de wachtruimte zat, ging m’n bovenkamer weer aan de slag met het onderwerp huidtumor. Omdat ik heel moe was na inmiddels 2 nachten slecht slapen en me sinds maandag al wat grieperig voelde, was ik erg vatbaar voor dat soort negatieve spiralen.

Ik was bang dat Bas ondanks het verwijderen van het bultje binnen de kortste keren onder de kankerbulten zou zitten en als ik ergens bang voor ben, is het om hem kwijt te raken. Ik ben het afgelopen jaar al genoeg kwijt geraakt wat me lief was. Niet door de dood, maar andere manieren kunnen minstens zo naar zijn.

Om het een beetje van me af te zetten, op mijn iPhone een mailtje aan mijn moeder getikt. Dat ik me zo rot voelde en dat ik bang was. Dat ik niet wist wat ik ermee aan moest. Ik had overigens wel de optie gehad om de cellen van het bultje te laten onderzoeken, maar alleen zo’n onderzoek, wat door een patholoog gedaan zou worden, zou al zo’n € 80 kosten. Ondanks dat mijn vader al zo lief was geweest me geld te geven voor zowel het consult van dinsdag en de ingreep van woensdag, was € 80 nog steeds een hoop geld.

Daarnaast ken ik mezelf maar al te goed om te weten dat stel dat het inderdaad kwaadaardig zou zijn geweest, ik dat dan helemaal niet meer los kan laten omdat ik het dan zwart op wit heb. Kanker is zo’n onvoorspelbaar iets, het kan zomaar opkomen. Aan de andere kant: Stel dat het goedaardig was, kan er ook altijd weer iets gebeuren. Dat is het gevaarlijkste aan die ziekte. Ik kon het dus maar beter niet weten en de gedachten erover laten slijten. Mocht hij weer een bultje krijgen, zou ik het snel genoeg zien omdat hij vaak op schoot zit en zo.

Inmiddels was ik zo diep in gedachten verzonken dat ik niet eens door had dat de deur van de kliniek open ging en mijn moeder naar binnen kwam. Ik had écht nooit verwacht dat ze naar me toe zou komen, zeker ook omdat ze niet wist waar de kliniek was, behalve in Zuilichem dan. Ze kwam me morele ondersteuning geven en daar was ik heel blij mee. Het klinkt misschien heel overdreven en ‘zielig’, maar iedereen heeft denk ik wel eens van die momenten dat je er gewoon een beetje doorheen zit, zeker als je toch al slecht in je vel zit.

Alleen al door te praten werden mijn nare gedachten gelijk wat minder. Ook hebben we toen de dierenarts nog gesproken die vertelde dat het waarschijnlijk om een mastocytoom ging, maar omdat ze het plekje niet van binnen kunnen bekijken, is dat alleen met zekerheid te zeggen door zo’n onderzoek. Maar ze vonden het er, zo op het zicht, niet kwaadaardig uit zien, daarnaast was het nog erg klein en hebben ze hem goed en schoon weg kunnen snijden, vooral ook omdat het niet vast zat aan bot of spieren.

Inmiddels ben ik redelijk gerustgesteld. Ik weet van mezelf dat dergelijke vervelende gedachten vanzelf slijten. Het heeft misschien een weekje nodig voordat het echt weg is uit m’n systeem, maar zeker zodra Bas niet meer met een enorm zichtbaar bewijs van de ingreep rondloopt, zal ik het naar alle waarschijnlijkheid snel uit m’n hoofd kunnen zetten.

Wakker worden uit de narcose

De ingreep was goed verlopen en daarna heeft ie nog ruim 3 kwartier in de verkoever-ruimte gelegen met een dekentje over hem heen om de narcose uit te laten werken. Inmiddels was m’n moeder weer op huis aan gegaan, nadat ze zich ervan verzekerd had dat ik me beter voelde. Ook had ze een nekkap meegenomen. Bas zou de eerste vijf dagen namelijk zo’n kap moeten dragen om te voorkomen dat hij aan z’n poot zou gaan bijten of het verband eraf zou trekken.

Niet veel later kwam mijn vader, die me thuis zou brengen. Bas was inmiddels helemaal bij en toen zag ik z’n verband pas goed. Zijn hele poot tot net een stukje boven zijn hiel is dik ingetaped, ik noem het gekscherend een berenpoot, daar lijkt het wel op. Terwijl het uiteindelijk maar om een klein plekje gaat, zou je dat niet zeggen als je die ingepakte poot ziet! Ook kreeg ik nog 2 soorten pillen mee die hij elke dag moet innemen. Drie ‘s morgens, twee ‘s avonds.

Eenmaal thuis liep hij overal tegenaan met die kap om, wat ik zó zielig vond. Nadat hij een paar keer achter elkaar ergens tegenaan geknald was, zag ik dat hij echt overstuur raakte. Ik nam hem dan in mijn armen op schoot en wiegde hem als een baby, terwijl ik zacht tegen hem praatte. Daar werd hij gelukkig meteen een stuk rustiger van.

Bas en z’n zielige pootje

Niet veel later heb ik de kap toch maar afgedaan. Hij heeft de rest van de middag en de hele avond bij me op schoot gelegen, dus had ik er prima zicht op als hij aan z’n poot zou zitten. Niet dat dat gebeurde overigens. Als er één een makkelijk hondje is, dan is hij het wel. Hij was echt heel lief. Ik heb trouwens nog een klein rood hartje op z’n verband getekend, brengt vast geluk :-) En het staat wel lief.

Eenmaal op bed werd het overigens toch wel een beetje lastiger. Hij slaapt sowieso bij mij op bed, maar het punt was dat wanneer ik slaap, ik niet meer kan controleren of hij aan z’n poot zit. Ik ging er vanuit dat hij, zoals altijd, gewoon zou slapen, maar zo’n hond is regelmatig wakker, dus kansen genoeg. Toch die kap maar weer om en dat werd me niet in dank afgenomen.

Hij wilde niet gaan liggen, bleef stuurs kijkend overeind zitten en staarde me elke keer lange tijd aan met die grote bruine ogen. Alsof hij wilde zeggen “Wat doe je me nou toch aan!”. Het maakte me verdrietig hem zo te zien, maar ik wist geen andere oplossing. Ik hielp hem waar ik kon.

Zo zorgde ik ervoor dat z’n ingepakte poot op zo’n manier lag dat hij niet tegen zijn lijfje drukte en ik legde een langwerpig rol-kussen op zijn voorpoten, zodat hij daar zijn kop op kon laten rusten. Intussen deed ik ook geen oog dicht. Ik probeerde op mijn rug te slapen wat ik eigenlijk niet kan, maar zodra ik me omdraaide ging hij gelijk weer zitten en moest ik minstens een kwartier op hem in praten om hem zover te krijgen dat hij ging liggen en probeerde te slapen.

Het werd dus een erg lange nacht met heel weinig slaap. Het langste wat ik achter elkaar geslapen heb is ongeveer 10 minuten denk ik. Zo licht als ik sliep, zo licht sliep hij ook. Uren lag ik naar hem te kijken en als ik ook maar aan mijn arm krabde, een keer snufte of mijn hoofd iets op m’n kussen verschoof, zag ik die ogen weer open gaan.

Uiteindelijk had ik rond een uur of half 3 een geweldig idee. Ik trok de kap van z’n kop en ging in de sokkenla op zoek naar een paar wat strakkere sokken. Uiteindelijk heeft hij de rest van de nacht met één van mijn felrode fiets-sokken om z’n poot geslapen. Omdat die wat aan de grote kant was, schoof ie er soms af, maar hij heeft niet aan z’n poot gezeten.

Toen het eindelijk ochtend was, kon ik bijna niet opstaan van de vermoeidheid. Maar Bas moest z’n pilletjes en ik trouwens ook. Dat bleek gelukkig vlekkeloos te gaan. Ik was de vorige middag samen met Bas op een grote leverworst uit geweest bij HEMA en daar verstopte ik de pilletjes in. Daar wist hij gelukkig wel raad mee. Hap-slik-weg en van geen pilletje iets gemerkt. Op het moment van schrijven, heeft hij ook zijn avond-pilletjes al op, dat ging wederom prima met een stukje leverworst.

Bas met z’n sokje

Ook zijn we vanmorgen samen naar Zeeman gegaan. Ik kocht een lichtgrijze baby maillot, waar ik één ‘been’ vanaf knipte. Die prijkt nu de hele dag al om z’n poot ter vervanging van die kap. Doordat de rand een paar keer omgeslagen is tegen het rafelen, ziet het er net uit alsof hij een schattig lichtgrijs gebreid slofje draagt.

Ondanks dat die stof natuurlijk gladder is om op te lopen dan het verband, loopt hij er prima op en glijdt ie niet uit. Buiten loopt hij gewoon op zijn verband overigens, omdat anders z’n ‘slofje’ snel vies wordt. Overdag ging het eigenlijk prima. Waar gister de laatste tekenen van de narcose nog duidelijk zichtbaar waren, is hij op zijn verpakte-pootje-met-slof na, weer helemaal zichzelf, zij het dan iets rustiger. Hij slaapt nog wel veel, maar dat is niet verwonderlijk na zo’n nacht.

Het fijnste vind ik nog dat hij blijkbaar geen pijn aan zijn wond lijkt te hebben (mede door de pijnstillers en antibiotica die hij krijgt) en dat hij er prima mee kan lopen en zelfs ergens op of af springen. Zijn slofje is ie geloof ik wel mee verguld, hij doet niks aan zijn poot, heeft niet de minste drang om eraan te zitten of om het slofje en/of zijn verband eraf te trekken.

Het grappige was toen ik even vergeten was z’n slofje uit te trekken toen ie naar buiten ging en ik hem daarna in de droger had gegooid, hij de hele tijd stond te wachten tot ik hem weer om deed. Denk dat het ook wel lekker warm is aan z’n poot, als dat verband dat ook al niet is :-)

Aanstaande maandag, op 5 december, moeten we weer terug om het verband te laten wisselen. Aangezien dat nogal ingenieus en vooral heel stevig is aangelegd, zou ik dat zelf niet zomaar na kunnen doen, ondanks een EHBO cursus in een heel ver verleden. Dan na nog eens vijf dagen mogen de hechtingen eruit en het verband eraf. De pillenkuur moeten we helemaal afmaken, aan het aantal pilletjes te zien is die ook voor ongeveer 10 dagen.

Ondanks de zware nacht ben ik toch wel blij hoe het verder verloopt en ik verwacht overigens dat we vannacht wel beter zullen slapen. Omdat hij de kap niet meer op hoeft en omdat hij inmiddels ook heeft geleerd hoe hij toch lekker kan liggen zonder dat die dik ingepakte poot in de weg zit. Sowieso is de stof van zijn slofje zacht, in tegenstelling tot het vrij ruwe verband.

Tot zover dus een vrij lang verhaal over Bas en z’n inmiddels ex-bultje. Uiteraard hoop ik dat er verder geen complicaties optreden en echt alle cellen, kwaad- of goedaardig, helemaal weggesneden zijn. We hopen er maar het beste van! En, zoals het plaatje met tekst hierboven al zegt: Angst verdwijnt waar hoop begint!