Ik kijk veel films. Vooral in de winter zijn dat er al gauw 4 per week. De genres waar ik van houd zijn redelijk beperkt (komedies, waargebeurde verhalen en romantische films), dus het gebeurt niet snel dat ik iets tegenkom waar ik écht van onder de indruk raak. Omdat het vaak toch meer van hetzelfde is en dus leuk als licht kijkvoer, maar zonder enige boodschap.

Zo’n film heb ik afgelopen week wel gezien. Ik weet niet eens meer waardoor ik dacht dat ik het wel een goede film zou vinden, feit was dat hij op m’n PC stond en ik het tijd vond om hem op een Dvd’tje te kieperen.

Nadat ik mijn geheugen even opgefrist had via MovieMeter om erachter te komen waar de film ook alweer over ging, was ik er in eerste instantie niet bijster enthousiast over. Maar toen ik de film ging kijken veranderde dat al heel snel!

Into The Wild is gebaseerd op het gelijknamige boek van Jon Krakauer over een waargebeurd verhaal. Een heel bijzonder verhaal. Het verhaal speelt af rond de jonge Christopher McCandless (Emile Hirsch) die zich afzet tegen alles wat bij het maatschappelijk bepaalde plaatje hoort.

Hij leest veel, duikt liever in de boeken dan dat hij uitgaat en hij heeft zijn eigen mening gevormd over de wereld en hoe hij denkt gelukkig te kunnen worden. Al op jonge leeftijd is hij vaak van huis en zwerft hij rond in de omgeving.

Vervolgens is hij afgestudeerd met enorm goede cijfers en een mooi toekomstplaatje. Maar dat is niet wat hij wil. Als zijn ouders hem ook nog eens aanbieden een nieuwe auto te kopen, wordt hij boos. Hij is tevreden met zijn oude Datsun en dient ze van repliek dat dat het zeker mooi moet lijken voor de buren. Vooral het materialisme is iets waar hij zich enorm tegen afzet.

Dan gaat hij op reis. Hij is vastbesloten twee jaar door het land te reizen met als einddoel Alaska. Hij gooit z’n landkaart weg, geeft z’n studiegeld weg aan een goed doel en de laatste biljetten die hij bij zich draagt, steekt hij in de fik. Hij wil los zijn. Los van de maatschappij, van alles en iedereen die druk op hem uitoefent. Hij wil zijn eigen pad bewandelen en zichzelf vinden.

De reis voert hem fysiek en emotioneel door diverse gebieden en getijden. Hij steekt met een eenvoudig kanootje een levensgevaarlijke rivier over, struint door barre gebieden, moet dieren afschieten om in zijn levensonderhoud te kunnen voorzien en ook maakt hij kennis met een aantal personen die stuk voor stuk een diepe indruk op hem achterlaten en hem dingen leren. Zo raakt hij onder meer bevriend met een hippie-stel en een oude man genaamd Ron Franz.

Uiteindelijk weet hij Alaska te bereiken, waar hij een verlaten busje vindt en het zich toe-eigent als onderkomen. Uiteindelijk sterft hij in de wildernis van Alaska omdat hij, bij gebrek aan dieren om af te schieten, planten moet eten en daarbij een verkeerde keuze maakt en een giftige plant eet. Ondanks dat hij dus uiteindelijk sterft heeft hij zijn doel om Alaska te bereiken wel gehaald.

De film is indrukwekkend en enorm goed gespeeld door Emile. Daarnaast zit het filmtechnisch heel goed en mooi in elkaar. Behalve de beelden van de man en de gebeurtenissen om hem heen is er ook voldoende plaats voor de schoonheid van de natuur, wat uiteindelijk tenslotte ook een groot aspect is van waar de film om draait. Christopher denkt namelijk gelukkig te kunnen worden van enkel de puurheid en eenvoud van de natuur, maar kort voor zijn sterven schrijft hij het volgende in zijn dagboek: Happiness is only real when shared.

Ken jij deze film?