Ik ben op het moment ziek en bivakkeer de hele dag al in een bij elkaar geraapte slaapoutfit met een vest op de bank en in bed. Maar verandering van spijs doet eten en dus vond ik het tijd om achter de computer te kruipen om mijn vaste zondagse item uit het toetsenbord te rammen.

Een beetje consequentie kan tenslotte nooit kwaad. Van de afgelopen week zijn er ook weer aardig wat foto’s. 26 in totaal waarvan ik er 15 in deze blogpost zal plaatsen. Deze week was ook best druk voor mijn doen.

Ik ben lekker veel wezen wandelen met Bas, waaronder een heel stevige wandeling van ruim 8 kilometer naar Schelluinen. Ook heb ik met het zachter wordende weer het fietsen weer opgepakt en ben ik woensdagavond naar Woudrichem geweest voor de instructieavond voor verkeersregelaars. Donderdag ging ik met m’n moeder lunchen en ‘s avonds met m’n vader uit eten. Vanmorgen werd ik helaas ziek wakker.

12 maart

Al een paar dagen had ik deze motorfiets gespot in het centrum van de binnenstad. Het is een Kawasaki Z750, de enige Kawasaki die ik mooi vind. Een kennis heeft ‘m in pearl white en ik heb dezelfde ook gezien in metallic groen en oranje. Helemaal zwart vind ik ook wel wat hebben. Ik heb tot op heden nog niet de kans gezien om mee te rijden op een Z750.

Stoere motor gespot in de stad

14 maart

Molly is de laatste jaren echt een schootkat. Waar ze eerder wel van kroelen hield, maar nooit op schoot kwam, is dat nu wel anders. In het begin vaak nog aarzelend. Als ze een hard geluid buiten hoorde, schrok ze en vloog ze van schoot af, maar inmiddels is ze er zelfs niet meer weg te branden, al staat er een fanfarekorps voor de deur. En dan mijn Fazer poster. Nog steeds blij met mijn nieuwe aanwinst. Ik betrap mezelf er op dat ik er steeds even naar moet gluren. Je kunt maar ergens gek van zijn!

15 maart

Donderdag heb ik voor mijn doen echt veel gegeten. ‘s Middags ging ik met m’n moeder lunchen op een terrasje op de Grote Markt. Ze was met de motor naar Gorkum gekomen en had al gebeld of ik al gegeten had en zo nee of ik zin had om een broodje te eten. Tussen alle rariteiten op de menukaart stond gelukkig ook iets wat ik wel lustte, namelijk deze super burger. Heerlijk!

Ook stond de instructieavond voor verkeersregelaars gepland. Aangezien dit mijn tweede jaar wordt dat ik mijn diensten als verkeersregelaar verleen, moest ik daarvoor ook de cursus volgen. Op de foto zie je m’n certificaat.

De selfie maakte ik ‘s avonds en ik vind hem wel wat hebben. Donderdag op de terugweg van m’n fietsrondje een stop bij Karwei gemaakt. In de folder stonden wilgenmatten. Waarschijnlijk ga ik die eerdaags kopen en voor de beukenboompjes plaatsen die de woningbouw heeft gezet.

17 maart

Met Bas de eendjes gaan voeren. Helaas waren er in het begin maar weinig eenden, maar net op het moment dat ik me bedacht om elders mijn brood te slijten, kwam een groepje ganzen aan die wel trek hadden. Bas vond ze ook leuk en een paar bliezen wel, maar bleven toch dichtbij. Twee van het groepje aten zelfs brood uit mijn hand.

Een paar maanden geleden had ik eindelijk een rode broek gevonden. Helaas zat er een paar weken later al een lelijke vlek op die er niet meer uit ging. Vervolgens dus maar een shortje van gemaakt. Toen ik zaterdag met Bas aan het wandelen was, zag ik deze vrachtwagen van het tv-programma ‘Dit is mijn lijf’.

18 maart

En nog een selfie. Deze foto geeft me een vrolijk gevoel. Vanmorgen ziek wakker geworden. Niet zo erg als in december, toen ik alleen maar kon slapen en niet eens kon lopen, maar wel vervelend. Een milde griep zeg maar.

Ik hoorde van m’n moeder dat er een griepepidemie heerst en dat 1 op de 2000 mensen ziek zijn. En wat kun je ’t beste doen als je ziek bent? Tijdschriften en folders lezen. Een stuk luchtiger dan een boek en als je het weglegt, omdat je geen zin meer hebt of moe bent, loop je niet het risico dat je niet weet waar je gebleven bent. Deze lekkernijen zag ik in de V&D folder. Yummy!

Lucky for me had ik nog een aantal tijdschriften liggen. Daarin kwam ik deze zin tegen: Cést le ton qui fait la musique. Tot voor een jaar of drie terug kende ik die uitdrukking niet, tot een vriend ermee op de proppen kwam, nadat ik hem nogal het vuur aan de schenen had gelegd. Sindsdien ben ik ‘m nooit meer vergeten!