Oude foto’s terugkijken is leuk! Of dat nu in een fotoboek is of digitaal. Ik ben in 2000 begonnen met digitaal fotograferen. Daarvoor had ik een cameraatje, maar als ik 10 foto’s per jaar maakte, had je ‘t wel gehad. Ook was ik er niet goed in. Vaak een vinger voor de lens of onscherp. Dat in acht genomen, zou je niet verwachten dat het ooit m’n grootste hobby zou worden!

Onlangs was ik wat aan het snuffelen door oude foto’s en het leek me wel grappig om eens wat van die oude kiekjes te laten zien. In het jaar 2000, inmiddels dus 12 jaar geleden, was ik ook nog een ander iemand, woonde ik ergens anders, deed ik andere dingen en kort gezegd was het een wereld van verschil met nu. Juist daarom is het wel grappig om daar een indruk van te geven.

Nee, in 2000 reed men niet nog in dit soort oude auto’s rond, dan spreken we denk ik al gauw over nog eens 60 jaar terug of zo. Ik woonde in dit jaar met mijn vriend (die ik inmiddels allang niet meer heb) in Andel, toevallig genoeg in dezelfde straat als waar mijn ouderlijk huis staat.

Voor zover ik me kan herinneren was er een bruidspaar bij die auto, als je goed kijkt, kun je ook bloemen op de motorkap zien liggen. De tweede foto is een soort van zonsondergang genomen vanaf de dijk, ook in Andel dus.

Links ook een foto genomen vanaf de Maasdijk, onderaan is een strandje waar ik, toen ik nog bij m’n moeder woonde, vaak met de hond heen ging. Nog verder naar links is de ‘Silo’ een extreem duur appartementencomplex met uitzicht over het water.

Rechts is het rijtje huizen waarin ik woonde, het middelste huis was van mij/ons. Dat blauwe autootje met wit kenteken was van de buren. We hebben lange tijd een stel Polen als buren gehad, wat niet altijd een pretje was. Dat waren mannen die hier werkten en door hun baas met een man of vijf à zes in een leegstaande woning gestationeerd werden.

Mijn vriend was gek op vogels en we hadden ook een flinke volière in de achtertuin staan. Ikzelf ben nooit zo van de vogels geweest, maar had er ook geen hekel aan. Vooral valkparkieten en gewone parkieten hadden we, zelf heb ik later, toen ik hier in Gorkum woonde, ook nog een tijdje een Valkparkiet gehad dat zijn toch wel leuke beestjes omdat ze heel tam kunnen worden. Deze op de foto had de maffe naam ‘Apie’, waarschijnlijk omdat hij overal op en in klom.

En nee, kippen hadden we niet. Ik kan me nog herinneren dat ik deze kip een keer tijdens een wandeling door het dorp tegenkwam, zomaar in z’n eentje liep hij daar op de stoep. Het kan trouwens ook best een haan zijn, daar heb ik dus écht geen kijk op.

Ik had iets met die dijk en het water, dat is wel in de foto’s terug te zien. Dat heb ik overigens nog steeds wel hoor, ik rijd niet voor niets zo graag over dijken met motor en fiets. Deze foto is voor een beginnende fotograaf niet slecht qua compositie, de kwaliteit van de foto is wel bagger, maar hallo, het was m’n allereerste digitale camera! Volgens mij is het een Fuji Finepix, daar heb ik er 2 of 3 van gehad voordat ik op Canon overstapte.

Rechts zie je Molly, ze is echt geen spat veranderd, hooguit dat haar vacht toen nog wat mooier was. Beide katten zijn eigenlijk door de jaren heen weinig veranderd en ondanks hun hoge leeftijd zien ze er nog top uit. Molly was nog maar een jaar oud.

Links zie je Doris, één van de twee katten van mijn oma. Ze had naast deze ook nog een vrouwtje genaamd Dotje, die was allang dood. Doris leeft inmiddels ook al heel wat jaren niet meer. Ik kan me nog herinneren dat het kittens waren (ik was toen zelf ook nog behoorlijk jong). Ik wilde dolgraag spelen met die schattige kittens, maar ze waren bang en kropen overal onder.

Op de tweede foto mijn oude basisschool. In dit artikel heb ik je al eens verteld dat ik daar tot de vierde klas heb gezeten en dat mijn ouders te horen kregen dat ik niet langer mocht blijven, omdat ze geen tijd hadden voor kinderen met een beperking.

Ondanks dat het hartstikke goed ging en ik hoge cijfers haalde. Het is maar gelukkig dat ik daar als kind geen weet van heb gehad, als volwassene maak ik me er al kwaad genoeg om. De jaren dat ik daar op school zat, waren in elk geval wél leuk, de enige jaren dat ik van een onbezorgde jeugd heb kunnen genieten.

Winter in Andel. Links een besneeuwde Kerkstraat, wederom een foto vanaf de dijk genomen, vanwaar je recht in die straat kijkt. Links het wensputje wat we in de tuin hadden staan, wat mijn vriend zelf gemaakt had, inclusief vreselijk kitscherige tuinkabouter ernaast.

Ik zei toch dat ik veranderd was? Op de tuinkabouters na hadden we daar overigens wel een schitterende achtertuin, ikzelf ontworpen en uitgetekend en volgens dat plan aangelegd met hulp van familie en vrienden. Alleen jammer dat we er toen pas achter kwamen dat we geen van beiden echt groene vingers hadden. :-)