Dagje Texel

Hier dan eindelijk het verslag van mijn dagje Texel! Eigenlijk was het meer een middagje, maar het gaat om het geheel. Ondanks dat ‘middagje’, ben ik toch wel dik 14 uur onderweg geweest: Om iets over 8 ‘s morgens samen met Bas van huis gegaan en pas om kwart voor 12 ‘s avonds weer thuis. Maar was een superdag hebben we gehad zeg!

Allereerst moet ik bekennen dat mijn voorstelling van Texel iets anders was dan dat het in het echt bleek te zijn, wat overigens niet negatief bedoeld is. Ik dacht dat het veel kleiner was en had het me minder uitgestrekt voorgesteld. Ik dacht serieus dat alles op loopafstand was en ik kon me nergens meer in vergissen!

Ook dacht ik dat je op het hele eiland de zeelucht kon ruiken en overal wel iets van de kust kon zien, in zekere zin sluit dat wel aan op mijn idee dat het veel kleiner zou zijn. Ik ben er inmiddels wel achter dat het eiland vele malen groter is dan in mijn beleving en dat ik me aan een redelijk strak reisschema heb moeten houden om alle plekken die ik wilde zien te kunnen bezoeken.

Maar ik heb echt een zalige dag gehad! Zo zie je maar dat een last-minute inval soms juist de beste kan zijn: In deze blog heb je al kunnen lezen hoe het plan om naar Texel te gaan tot stand is gekomen en vooral dat het pas op het allerlaatste moment was, een dag of 3 voordat we gingen. Maar ik was allang blij dat ik tenminste een reisdoel gevonden had!

Maandagmorgen ging de wekker om 7 uur en we vertrokken om iets over acht van huis. Bepakt en bezakt met een grote rugtas en een zeer decadent heuptasje, maar je moet wat als je geen broekzakken hebt en geen jas omdat het daar te warm voor is.

Eenmaal op het station moesten we de trein van half 9 hebben richting Geldermalsen, daarvandaan naar Utrecht CS en dáár vandaan een 2 uur durende rit met de intercity naar Den Helder. Ondanks dat de dagkaart pas vanaf 9 uur geldig was, had ik het slim aangepakt. Op het traject Geldermalsen – Dordrecht hoef ik nooit te betalen omdat ik een OV Begeleiderskaart heb, dus kon ik dat half uurtje extra mooi meepikken. De reis zou al met al toch al behoorlijk lang duren.

De reis verliep zeer voorspoedig, enige minpuntje was dat ik in Den Helder 3 kwartier moest wachten op de bus naar de pont, wat mijn aankomst op Texel weer aanzienlijk vertraagde, omdat de boot op dat moment elk half uur voer en ik er dan dus al eerder had kunnen zijn.

Ik heb die tijd gebruikt om even het centrum van Den Helder in te lopen wat op mij net zo klein overkwam als het station. Ik had echt gedacht dat Den Helder toch wel een grote plaats met bijbehorend flink station zou zijn.

Vervolgens met bus 33 om kwart over 12 naar de boot. Daar konden we gelijk op en daar een mooi plekje aan de boeg gezocht om uit te kijken over het water. Die boot viel wat tegen. Zo groot en indrukwekkend als hij eruit zag, zo zachtjes voer hij.

Het was dat je een motor hoorde draaien, maar je moest 3 keer kijken om te zien of ie wel vooruit ging. Geen wonder dat ie er een kwartier over doet! De kust van Texel zie je namelijk al vanaf Den Helder. Nou ja, ik zal maar zeggen; een rustige start van een zeer enerverende dag!

Eenmaal op Texel, gelijk een bus gepakt (lijn 28, lang leve mijn perfect uitgewerkte reisplan) richting Den Burg. Ik wilde eerst wandelen in het natuurgebied genaamd De Hoge Berg en daarna door naar de nabij gelegen ‘hoofdstad’ van Texel; Den Burg.

Dat liep wat anders. Nadat ik aan de chauffeur gevraagd had of hij wilde waarschuwen als we bij Zijweg 5 waren, zat hij met iemand te kletsen en vergat spontaan mijn halte af te roepen, waar ik pas achter kwam toen we al Den Burg binnen reden.

Op zich niet erg. Binnen 20 minuten zou er een bus terug gaan en dan hadden we mooi even de tijd om in Den Burg te kijken. Lang genoeg, omdat ik van te voren al getwijfeld had of ik deze plaats wel leuk zou vinden en ik er niet veel aan vond. Een slaapstadje, was mijn eerste gedachte, en dat is dan de grootste plaats van Texel…

Weer terug met de bus (laatste stukje stevig door moeten lopen omdat alle bussen maar één keer per uur gaan en ik geen zin had nog daar rond te dolen) en vervolgens terug naar Zijweg 5, waar we uitstapten en op zoek gingen naar het wandelgebied.

Ondanks dat ik van de GPS op mijn iPhone gebruik maakte, bleef het een raadsel waar het nu precies was. Toen ik de dag ervoor Google Maps bestudeerd had, kon ik er ook niet echt duidelijk uit opmaken waar het was.

Als je dan de bus uitstapt in een uitgestrekt gebied waar geen mens te bekennen is en je weet niet waar je moet zijn, is dat best spannend, maar op een leuke manier. In paniek raken omdat ik de weg niet weet, heb ik al jaren geleden achter me gelaten, anders was ik sowieso niet aan zo’n onderneming als dit begonnen. Vervolgens maar gewoon gaan lopen. Na een kwartier maar eens ergens aangebeld om te vragen of we goed gingen, maar er was niemand thuis

Even later een boer op een trekker de weg gevraagd. Toen bleek dat we juist de andere kant op moesten. Daar een wat ouder stel tegen gekomen waarmee we een eindje zijn opgelopen. Dat waren Texelaars en ze wisten veel te vertellen over het eiland en de natuur. De Hoge Berg is bijvoorbeeld geen berg, maar een heuvel, hij is slechts 18 meter hoger dan de rest van het eiland en het schijnt dat de berg is ontstaan in de ijstijd.

Ook kwam ik te weten dat de ‘tuunwallen’ die je daar ziet, van vroeger uit stammen. De boeren hadden weinig geld en middelen om een mooi hekwerk neer te zetten om hun dieren (voornamelijk schapen, handelsproduct nummer één van Texel) binnen de weiden te houden en maakten heuveltjes van leem en keien, waar ze kleine paaltjes in sloegen. Dat ziet er echt heel apart en best mooi uit, zeker omdat de walletjes door de jaren heen volledig bedekt zijn met grassen en allerlei mooie wilde bloemen.

Vervolgens kwamen we ook langs een Georgische begraafplaats uit de Tweede Wereldoorlog. het schijnt dat er op het eind van de oorlog ook Georgiërs hebben gevochten, waarvan er veel gesneuveld zijn. Er zijn prachtige rozen om de graven geplant. Heel bijzonder en indrukwekkend om te zien. Op herdenkingsdag, komt een Georgische delegatie om landgenoten te herdenken.

De mensen moesten een andere kant uit, maar wezen mij hoe ik het beste kon lopen als ik weer op dezelfde weg uit wilde komen, omdat ik daar de bus weer wilde nemen. Je kon er namelijk zó ver lopen dat je in Oudeschild of weer in Den Burg uitkwam en daar was mijn tijd op het eiland gewoon te kort voor.

En dan loop je dan dus zo’n beetje in de middle of nowhere, tussen de tuunwallen, de schapen en de Przewalski paarden. Zoemende insecten, de zon op je bol en een hond die spontaan is getransformeerd tot speurhond en vol indrukken en lekkere geurtjes voor je uit draaft! Hoe gaaf is het, dat je gewoon op een plek bent waar je nog nooit geweest bent en dan zo door het ruige landschap lopen terwijl je niet eens weet waar je uitkomt.

De bewondering voor de natuur en de opwinding over het moois wat ik allemaal zag, was vele malen groter dan de eventuele angst om te verdwalen in dit godverlaten gebied. Ik had het zó naar m’n zin! Alsof het zo afgesproken was, arriveerden we uiteindelijk keurig 5 minuten voordat de volgende bus vertrok bij de halte. Vervolgens even een korte adempauze genomen en met Bas wat water uit mijn drinkfles gedeeld en hem een paar kluifjes toegestopt. De zon begon inmiddels aardig te branden…

Vervolgens met de bus naar De Koog. Die bus zat zo vol, dat toen ik instapte het gangpad al vol stond met mensen die geen zitplaatsen meer konden krijgen. Vervolgens heb ik bijna 40 minuten bijna bij de buschauffeur op schoot gezeten, omdat er verder geen plek meer was.

Ondanks het gehobbel en geschud waarbij je je vast moet grijpen als ware het je laatste strohalm was, wil je niet je buurman of buurvrouw als menselijke boksbal gebruiken, toch nog een foto met m’n iPhone kunnen maken door de voorruit, die ik ergens wel stoer vind, omdat ik zo dichtbij stond dat het net leek alsof ik zelf achter het stuur zat

Net op het moment dat ik dacht dat ik spontaan in popcorn veranderd was door het geschud, stopte de bus bij de Dorpsstraat in De Koog, waar we eruit gingen. Na de eerste rit heb ik overigens geen enkele keer meer gevraagd om me te waarschuwen bij de juiste halte, omdat ze in elke bus een ‘bandje’ hadden met alle haltes.

In die eerste bus blijkbaar ook, maar die stond zo zacht dat het maar net te verstaan was als iedereen in de bus z’n mond hield, wat uiteraard niet gebeurde. In de overige bussen stond ie gelukkig harder.

In De Koog dus uitgestapt en dat beviel me onmiddellijk een stuk beter dan het wat suffige Den Burg. Levendigheid volop en het ultieme vakantiegevoel door allerlei souvenirwinkeltjes en zaakjes met slippers, opblaasbaar speelgoed, badkleding, peddeltjes en dingen versierd met schelpjes. Het was net alsof ik opeens in het buitenland zat! De Koog ligt aan zee, dus een bezoekje aan het strand stond uiteraard wel op de agenda.

Maar we waren zo uitgehongerd dat we bij het eerste het beste restaurant neerstreken en daar lekker wat gegeten hebben. De keuze tussen een grote uitsmijter en een pannenkoek was extreem lastig, maar uiteindelijk toch voor de pannenkoek gekozen.

Ook een beetje voor Bas, zodat hij ook wat mee kon eten van mij. Samen uit, samen thuis en eerlijk zullen we alles delen. Uiteraard lust hij ook uitsmijter, maar dat wordt zo’n kledderboel als je daar stukjes van gaat zitten voeren.

Erg genoten van het eten en het glas verse jus d’orange. Voor Bas had ik een bak water gevraagd, dat spaarde weer water uit mijn drinkfles, die ik later de dag nog hard nodig zou hebben. Na het eten wat rond gekuierd door het plaatsje.

Ik kocht een pen om de kaarten die ik in Den Burg had gekocht te beschrijven en gooide deze op de terugweg in de brievenbus. Was ik al zo slim geweest om m’n eigen postzegels mee te nemen, vergat ik een pen… Deze XXL tennisballen trouwens ook nog gespot in De Koog.

Ook nog in winkeltjes rondgesnuffeld, ik wilde iets kopen als aandenken aan Texel, maar ik ben niet zo dol op kitscherige souvenirtjes dus niet echt iets kunnen vinden. Desondanks wel een vrolijk gekleurd leren knooparmbandje en een bruin koordkettinkje met een klein schelpje eraan gekocht. Die waren bij elkaar net iets meer dan € 2, dus goed te doen!

Vervolgens natuurlijk ook richting strand, waar we uiteindelijk niet lang geweest zijn. Toen Bas zand zag wilde hij rennen (wat niet kon, omdat er mensen lagen en ik ook niet wist op welke delen honden wel of niet los mochten). Toen hij eenmaal de zee zag, werd hij bang. Naast het feit dat mijn oriëntatie op een strand nul is, vond ik het zielig om nog langer daar te blijven. Wat foto’s gemaakt en vervolgens weer terug naar het dorpje.

Vervolgens ging om 27 over de bus weer. Volgens mijn reisschema was dat 48, waardoor we van het strand vandaan naar de bushalte als een idioot hebben doorgestapt om de bus nog te kunnen halen.

Wel lullig is het dan, dat de bustijden veranderd blijken te zijn en je nog een half uurtje hebt. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om een bakje schepijs te kopen, waar zowel Bas als ik intens van genoten hebben. Ik van het ijs, hij van de restjes.

Eenmaal weer in de bus gingen we richting De Cocksdorp. Op de punt van het eiland staat de vuurtoren, waar ik graag wilde kijken. Ook daar bleek weer een verschil te zijn tussen de tijden op mijn reisschema en die op het bordje bij de halte, maar desondanks ging het allemaal goed. Vervolgens moesten we wel nog bijna 2 kilometer lopen om de vuurtoren te bereiken.

Maar het uitzicht op de mooie toren was prachtig! Ik wilde er heel graag op, maar dat feest ding niet door omdat er geen honden op mochten. Ondanks het zielige verhaal wat ik ophing (ik had nog net niet gezegd dat ik speciaal voor de toren naar Texel was gekomen ) was de dame aan de balie onvermurwbaar dus moesten we zonder spectaculair uitzicht van bovenaf weer terug.

Vervolgens bleek de tijd die we hadden tot de bus kwam, korter dan de tijd die we op de heenweg gelopen hadden, aanpoten dus! Het was inmiddels erg warm, het water was op en m’n voeten brandden. Ook Bas was moe.

Toch gaat het nog wel zolang je niet stil blijft staan. Op een gegeven moment in een soort marcheer-pas de zolen onder m’n schoenen uit gelopen en precies één minuut voordat de bus kwam bij de halte gearriveerd. Perfecte timing!

Vervolgens konden we bijkomen tijdens een uur durende busrit terug naar veerhaven ‘t Horntje, waar we de boot terug naar Den Helder namen. Bas viel in de bus al in slaap, met z’n kop op zo’n stang waaraan je je vast kunt houden.

Ook de rest van de rit naar huis, in de trein en later in de bus vanaf Utrecht, heeft hij bijna non stop geslapen. Ondanks dat ik zelf die nacht maar 4 uur had geslapen, heb ik geen inkak-momentje gehad, waar ik blij mee was. Als ik iets vervelend vind, is het vechten tegen de slaap met de angst dat je wakker wordt en je halte/station mist.

Op de veerboot gingen we binnen zitten, We waren te moe om weer buiten te gaan staan en omdat het uitzicht en het tempo van de boot niet heel spectaculair waren, zijn we binnen in een hoekje op een gestoffeerd bankje gaan zitten, nadat ik eerst een groot glas sinas en een bakje vers fruit gekocht had. Doordat mijn watervoorraad al even op was, had ik zo’n dorst dat ik aan niets anders meer kon denken.

Eenmaal van de boot af, verliep het reizen ook gesmeerd. De bus naar station Den Helder stond al klaar en eenmaal op het station stond ook de intercity naar Utrecht al op me te wachten. Ik kan je vertellen dat ik daar heel blij mee was, want niets is zo vervelend om nog weet ik hoe lang op een ongemakkelijk metalen bankje te moeten hangen als je moe bent.

Op weg naar huis nog een paar bladzijden in mijn boek gelezen, maar ik kan me nooit zo goed concentreren als ik mensen hoor praten. Voor de rest de slapende Bas zitten aaien en nagedacht over de heerlijke dag die ik achter de rug had en wat met m’n iPhone zitten klieren.

Op Utrecht Centraal naar het Jaarbeursplein gelopen, waar we bus 81 moesten hebben. Deze en de Qliner reden om beurten op het hele en halve uur. Ik had liever de Qliner gehad, omdat dat een comfortabelere bus is, maar dan moest ik een half uur wachten en daar had ik geen zin in.

Op het busstation was het even zoeken eer we de goede halte gevonden hadden en ik stond al lekkerbekkend te kijken naar een blinkende witte touringcar, waar ik heel wat liever mee naar huis zou worden getransporteerd. Ik had m’n portie hobbelende bussen wel gehad…

In de bus naar huis was het erg rustig, nadat een stel jongeren was uitgestapt was ik nog als enige over. Onderweg nog een praatje met de buschauffeur gemaakt en vervolgens om half 12 op het station in Gorkum uitgestapt. Als laatste nog een kwartiertje lopen naar huis.

Eenmaal thuis nog even m’n moeder gebeld om mijn verhaal in het kort uit de doeken te doen en daarna in bed gerold en gelijk in slaap gevallen. De dag erna was ik helemaal versleten. Ik was zó moe dat ik amper uit m’n ogen kon kijken en m’n hele lijf en vooral m’n rug deden ongelofelijk veel pijn. Mijn rug voelt nu, 3 dagen later, nog steeds aan alsof er een olifant op geklommen is en bukken kan ik niet, maar het gaat vanzelf weer een keer over.

Ik heb samen met Bas in elk geval een geweldige dag beleefd op Texel, ook al was het Texel-deel theoretisch gezien alleen een middag en een stukje avond. Ik heb het eiland in mijn hart gesloten en ben vastbesloten er nog eens heen te gaan, maar dan voor een paar dagen. Als HEMA weer eens zo’n dagkaart-aanbieding heeft, koop ik er 2 en boek ik een goedkoop hotel of B&B en verblijf ik er een paar nachten. Ook dan neem ik Bas natuurlijk mee.

Maar zover is het nog niet, ondanks dat ik nu ‘van alles een beetje’ heb gezien, was het echt super. Ik heb er elke dag aan gedacht. Aan de zee, de grappige winkeltjes, de honderden schapen, de vriendelijke en behulpzame mensen, de ruige natuur, de zoute zeelucht, de brutale meeuwen, de huisjes met rieten kappen, de veerboot, de hobbelende bussen, de vuurtoren en de zon. Uiteraard ook de nodige foto’s gemaakt.

Bijna alle met de Canon gemaakte foto’s zijn in breedbeeld formaat. Dat gebruik ik vaak bij landschapsfoto’s, omdat ik vind dat de compositie dan beter uitkomt, zeker bij een uitgestrekt landschap als dat van Texel.

De iPhone foto’s zitten overigens niet op volgorde van tijd, de rest wel. Achteraf had ik spijt dat ik niet gefilmd had, dan had ik een mooi compilatiefilmpje kunnen maken, maar ik heb er vaak gewoon geen erg in. En zoals mijn moeder al zei, is dat meteen een mooie reden om weer eens terug te gaan.