Dit keer een persoonlijke blogpost. Zo persoonlijk als ik eerst schreef (soms iets té), zo weinig komt dat nu nog voor. Ik heb er bewust voor gekozen een bepaalde afstand te houden en minder persoonlijk te schrijven, maar de laatste tijd zijn mijn blogs meest informatief, en de titel ‘persoonlijke blog’ moet ik wel waarmaken natuurlijk!
Deze keer een blogpost met wat cryptische titel. Een zin uit de songtekst van het liedje ‘See who I am’ van Within Temptation, één van m’n favoriete bands. Deze blogpost gaat over verandering, mijn verandering. Het punt waarop ik besef dat dit misschien al die tijd was, wie ik wilde zijn.
De laatste jaren ben ik best veranderd. Qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk. Ik ben eigenlijk altijd een vrij schuchter, ingetogen en onzeker meisje geweest, dit is onder meer veroorzaakt door bepaalde gebeurtenissen in mijn jeugd (onder meer jarenlang pesten), mijn haast aangeboren minderwaardigheidscomplex, het gevoel dat ik niks toe te voegen had en voor niemand interessant was en ook mijn visuele beperking.
Pas de laatste jaren merk ik dat er dingen veranderen. Vastgeroeste patronen en gedachten werden doorbroken, mijn kijk op bepaalde dingen, mensen en het leven veranderde, ik werd zelfverzekerder en minder naïef. Een neveneffect wat ik nooit verwacht had, is dat ik ook merk dat mensen anders naar me kijken.
Met een kat in mijn nek
Zelfs mensen die me niet kennen. Waar ik tot voor een paar jaar geleden nog steeds regelmatig werd uitgescholden op straat door jongelui, gebeurt dat nooit meer, sterker nog, ik word soms weleens nagefloten door jongens die half zo oud zijn als ik, daar hoef ik niet eens voor rond te lopen in een kort rokje. 
Rare gewaarwording, zeker omdat ik ergens nog steeds bang ben dat er vervelende dingen gebeuren. Ik was het gewend…
De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik niet in mijn eentje verantwoordelijk ben voor deze positieve veranderingen. Nadat ik jarenlang bij verschillende psychologen gelopen heb om wat aan mijn zelfbeeld te werken, maar allemaal zonder succes, is er dan opeens één iemand die in zijn eentje mijn hele wereld op z’n kop zet. Iemand die me ook zo veel geleerd heeft. Relativeren, een andere kijk op dingen, minder impulsief zijn met conclusies trekken en vooral ook geduld hebben, vééél geduld…
Naast de wezenlijke dingen gebeurde er ook iets anders. Ik begon aan een transformatie die me uiteindelijk mezelf bracht. Klinkt heel zweverig, is het niet. Ik heb mezelf altijd verscholen achter maskers, durfde nooit echt mezelf te zijn omdat ik bang was dat niemand me de moeite waard vond als ik puur mezelf was. Eindelijk leerde ik stukje bij beetje mezelf te zijn en me daarbij op mijn gemak te voelen zonder de drang om mezelf als het ware te compenseren.
Dat had ook zijn invloed op mijn uiterlijk. Nadat ik jarenlang ongeveer elk half jaar een ander kapsel of een andere haarkleur had, wist ik opeens waar ik heen wilde. Ook mijn kledingstijl veranderde. Nadat ik me jarenlang een vrij mannelijke en agressieve kledingstijl had aangemeten (heel erg alternatief, veel zwart en bijna altijd lange broeken), ging ik me vrouwelijker kleden en voelde me daar ook prettig bij zonder dat ik het gevoel had dat de hele stad me nakeek als ik een keer een rokje droeg.
Ik ging meer kleur dragen en leerde mezelf aan hoe ik me op kon maken (tot voor een jaar of wat terug durfde ik niet aan make-up te beginnen omdat ik dacht dat ik ‘t niet kon). Het eindresultaat is dat ik nog steeds een eigen stijl heb met edgy twist, maar dat past bij wie ik ben.
Ook mijn lichaam veranderde. Ik zit inmiddels op een gewicht wat maar een fractie verwijderd is van wat ik op mijn 18e woog. Na die tijd kwam ik echter steeds meer aan en zeker toen ik op m’n 21e ging samenwonen. Het ‘gezinsleven’ deed mijn figuur weinig goed… Maar zelfs nadat ik in 2004 weer single was, bleef ik jojo-en. Inmiddels ben ik aardiger voor mijn lichaam.
Ik eet meer fruit, drink (meestal) voldoende water en gebruik sinds een jaartje zelfs dagcrème. Ik doe elke avond braaf mijn (buikspier)oefeningen en fiets bijna dagelijks tussen de 15 en 20km om mijn conditie op peil te houden. Inmiddels zit ik strakker in mijn vel dan ooit.
Dat proces is nu zo’n vier jaar gaande, net zo lang als dat ik die persoon ken. Het is eigenlijk een beetje begonnen met iets wat iedereen wel bekend voorkomt: Je vindt iemand helemaal het einde en gaat spontaan beter je best doen om mooier, leuker en beter voor de dag te komen. Bij mij ging dat dus uiteindelijk over in iets veel beters waar ik vooral zelf veel profijt van had en nog steeds heb. Het is dus niet zo dat ik voor hem veranderd ben!
Ik ben op een punt beland waarvan ik het idee heb dat ik nu ben wie ik hoor te zijn. Wie ik had moeten zijn al die jaren dat ik me verschool achter iets of iemand anders. Het voelt zoveel beter om jezelf te kunnen en durven zijn en je daar goed bij te voelen! Het is of dingen op z’n plek zijn gevallen, ik heb meer rust gekregen en merk aan mezelf dat ik ook rustiger ben geworden in de zin van opvliegende emoties, gedeprimeerde dagen en meer van die ellende.
Naar de kapper geweest
Ondanks dat ik nog steeds zo mijn onzekerheden heb en graag nog meer af zou vallen, ben ik mezelf toch wel anders gaan bekijken. Ook de nodige aandacht van mannen helpt daar stiekem wel een beetje aan mee, ook al ga ik op niemands avances in. Ik weet nu zeker dat dit echt is en niet weer een fase waarin ik me anders probeer voor te doen. Het voelt goed!
Ik heb ook geleerd om minder waarde te hechten aan wat anderen van me vinden. Iedereen heeft altijd wel wat aan te merken op een ander en als je je dat allemaal aantrekt, heb je geen leven meer. In zekere zin had ik dat dus ook niet, want elke rotopmerking die ik kreeg, trok ik me aan en zette ik op mijn lijstje van ‘punten die vreselijk zijn aan mij’. Die lijst werd zo enorm dat er niets meer overbleef aan mij wat ik wel kon waarderen en dat sloopt je, letterlijk.
Ondanks dat ik uiteindelijk zelf degene ben die veranderd ben en dat ook aandurfde, al was het eigenlijk een heel natuurlijk proces en was het niet dat ik dacht ‘Oh, laat ik nu dit eens aanpakken’, ben ik de persoon in kwestie wel heel erg dankbaar.
Ik heb het misschien zelf gedaan, maar hij was degene die het in werking heeft gezet en nog steeds in zekere zin en zonder het zelf te weten een bepaalde invloed uitoefent. Als dat nooit was gebeurd, was ik nog steeds die schaduw van mezelf die ik jarenlang ben geweest. Dat weet ik 100% zeker. Things happen for a reason!
In deze blogpost heb ik ook twee foto’s van mezelf geplaatst. Eén van begin 2008 en één recente; van begin juli dit jaar. Het verschil is enorm vind ik zelf. Zelfs als je het langere haar en de make-up (alleen oog make-up op de onderste foto) wegdenkt.
Als ik oudere foto’s van mezelf terugkijk, zie ik iets kinderlijks. Ik kan er niet precies de vinger op leggen wat, maar ik denk dat het misschien mijn naïviteit was. Mensen zeggen tenslotte niet voor niets dat je uitstraalt hoe je je voelt en hoe je bent. Ik zie er nu volwassener uit en ik denk dat ik dat vergaarde zelfvertrouwen wel uitstraal, al is dat lastig van jezelf te zeggen.
I am the change I wished to see!
Mooie post! Wat knap dat je zo hard aan jezelf gewerkt hebt, en dat je je nu goed voelt.
Dankje! Ik ben er zelf ook heel blij mee!