Het leek me leuk om een meer persoonlijke tekst te schrijven, geen zware verhalen, gewoon een beetje luchtig, met wat geschiedenis en inside-information over hoe ik nu eigenlijk in elkaar zit. Niet letterlijk natuurlijk, maar qua karakter. In dit geval vooral toegespitst op het feit dat ik niet bepaald een meisje-meisje ben, en hoe dat komt.
De mensen die mijn blog al langere tijd volgen, zullen weten dat ik niet het type ben voor roze, sieraden met een hoge cute factor, pumps, parels en andere girly dingen. Ik hou er écht niet van. Dat is waarschijnlijk al begonnen toen ik nog héél klein was…
Om te beginnen heb ik altijd kort haar gehad, als baby, als peuter, als tiener en ook de meeste tijd als volwassene. Soms vind ik het weleens jammer, want ik vind lang haar erg mooi en heb vaak de kriebels dat ik het zelf ook wil.
Als baby heb ik 9 maanden in het ziekenhuis gelegen en dan is het dus niet praktisch om lang haar te hebben, daarnaast brak het ook gewoon af, doordat ik maandenlang in een ziekenhuisbedje lag. In deze blog, die ik in november 2011 schreef, kun je meer lezen over de reden dat ik zo asociaal lang in een ziekenhuis gelegen heb.
Ik als baby in het ziekenhuis
Ook op latere leeftijd bleef m’n haar kort. Die keer dat ik mijn haar lang liet groeien, werd dat een pruik waar je u tegen zegt, zonder ook maar enig model of stijl. Als ik daar nog foto’s van terugzie. Ook qua kleding had ik geen eigen smaak of stijl. Mijn moeder zocht zelfs tot ik een jaar of 14 was mijn kleding voor me uit, die ik meenam als ik doordeweeks op school verbleef.
Aan winkelen had ik een nog grotere hekel dan aan naar de tandarts gaan, dus zelfs het kleinste beetje interesse op dat gebied ontbrak. Ik trok de meegebrachte kleren aan en daarmee basta. Het interesseerde me totaal niet wat ik aan had, als het maar functioneel was en tegen een stootje kon. Ik was vroeger namelijk een echte tomboy.
Als ukkie in de vrachtwagen van m’n vader
Ik klom in bomen, deed aan judo, hield van auto’s en deed niets liever dan meerijden op de motor en in de vrachtwagen. Ik ravotte wat af, vocht met jongens, ragde op m’n fiets en moest op een gegeven moment buitenspeelkleding hebben, omdat m’n moeder de vlekken niet meer uit m’n kleding kreeg, om het over gaten, maar niet te hebben. Kleren interesseerden me dus niet, make-up nog minder.
Het was niet verwonderlijk dat ik meer dan eens voor jongen werd aangezien. Mijn niet al te meisjesachtige kleding, korte haar en dat ik door een hormonale afwijking die later werd ontdekt, geen borsten had.
Dat vond ik overigens heel erg, als ik voor een jongetje werd aangezien, ik mocht dan niet meisjesachtig zijn, het was niet dat ik een jongetje wilde zijn of zo, dus was ik tot altijd op het bot beledigd als er weer eens als ‘hij’ naar me verwezen werd.
Toen ik eenmaal zelf mijn kleding ging kopen en bepalen, heeft het heel lang geduurd voordat ik er eindelijk uit was wat nu echt mijn ding was, eigenlijk is dat continu in beweging geweest. Ik heb inmiddels een redelijk vaste stijl, maar ik heb behoorlijk geëxperimenteerd op dat gebied.
Al was dat meer in de zin van zoeken wat nu echt bij me paste dan echt experimenteren, zo heb ik het nooit gezien in elk geval. Van een enorm suffige casual chic look met veel beige en bruintinten tot heel erg alternatief en van enorm fout tot heel erg mannelijk. I did it all.
Ook mijn haar heeft verschillende stijlen gekend en ook kleuren, al viel dat laatste nog mee. Het grootste deel van mijn leven heb ik met lichtblond haar rondgelopen, verven heb ik pas de laatste 10 jaar verschillende keren gedaan.
Maar uiteindelijk kom ik toch vroeg of laat weer terug bij het blonde. Mijn eigen haarkleur is inmiddels behoorlijk donkerblond. Ik was vroeger vrij lichtblond, waarschijnlijk dat daar mijn voorliefde voor blond ook vandaan komt.
Met een kat in mijn nek
Qua haar heb ik echt zo’n beetje alles wel gehad. Van een permanentje (no kidding) tot stekeltjes (no kidding as well) en van dreadlocks (maar 2 weken omdat ik jeuk kreeg van het synthetische haar) en vlechtjes tot op m’n kont (ook met kunsthaar) tot ‘gewoon’ schouderlang haar. Ook heb ik een paar keer gekleurde extensions gehad (van die plukjes) en het kapsel op de foto rechts.
Die foto is trouwens van januari 2008, dus nog maar een paar jaar geleden! Het enige wat ik nooit heb gehad is écht lang haar en stiekem staat dat nog wel op mijn verlanglijstje, al denk ik niet dat het er ooit nog van komt. Als je oude foto’s van mij terug ziet, kun je je bijna niet voorstellen dat één persoon zó veel verschillende haarstijlen kan hebben gehad.
Hoe raar het misschien ook klinkt, het is pas sinds een jaar of 2 dat ik echt het gevoel heb dat de trein tot stilstand is gekomen en dat ik eindelijk echt ben wie ik wil zijn, qua haar, kleding en make-up. Ik heb me jarenlang in zekere zin verscholen door mezelf een bepaalde haar- of kledingstijl aan te meten die eigenlijk helemaal niet bij me paste, maar waarmee ik hoopte te verbloemen dat ik zelf helemaal niets interessants te bieden had. Dat was in elk geval wel hoe ik over mezelf dacht.
Als ik daarop terugkijk, schaam ik mezelf echt voor die periodes en ik denk er dan ook liever niet meer aan terug. Jaren verder en ook wijzer, besef ik wel dat juist hoe je écht bent, je interessant maakt voor mensen, niet wie je probeert te zijn.
Dat verschuilen heeft ook alles te maken met mijn BDD, dus alleen al het feit dat ik nu 100% mezelf durf te zijn en daar best tevreden mee ben, is al positief te noemen! Inmiddels hecht ik veel minder waarde aan wat anderen van me vinden.
Als mensen kenbaar maken mij en mijn stijl leuk te vinden ben ik daar blij mee, als ze dat niet vinden of ik zelfs rotopmerkingen krijg, trek ik me dat niet meer zo aan als dat ik altijd heb gedaan.
Selfie met zwart en blond haar
De rode draad die er al die tijd wel is geweest, is dat ik een eigen stijl heb. Ik heb een behoorlijk uitgesproken mening over kleding en accessoires en kan dan ook zeker niet in elke winkel slagen. Ik merk overigens wel dat, nu ik ouder word, mijn kledingstijl ook wat mee verandert.
Ik zal nooit iemand worden die rondloopt in mantelpakjes, die je kunt uittekenen in blazers of met parels om de nek. Het is meer dat ik bijvoorbeeld geen interesse meer heb in shirtjes met hele drukke prints of gekke teksten en ook de roklengte wordt iets langer. Het gaat niet eens bewust, ik merk gewoon dat ik andere dingen kies als ik in een winkel loop dan jaren geleden.
Zoals ik nu ben qua haar, kleding en make-up, ben ik best wel tevreden, het geeft ook rust: Niet continu toch op zoek zijn naar iets, of in mijn geval eigenlijk naar mezelf. Deze verandering is eigenlijk iets meer dan 4 jaar geleden al in gang gezet, door een bepaalde gebeurtenis.
Maar zo’n proces heeft tijd nodig en ik heb er dus alsnog twee jaar over gedaan om te komen waar ik nu ben. Achteraf zie ik overigens pas dat het wel degelijk een proces is geweest, ik ben me er al die tijd eigenlijk niet eens heel erg bewust van geweest dat ik veranderde en nu eens in degene die ik echt wil zijn, juist omdat het op een heel subtiele en natuurlijke manier is verlopen.
Uiteindelijk toch een redelijk serieus verhaal geworden, maar ik vond het leuk om hier wat meer over te vertellen. Daarnaast vind ik het ook belangrijk om door te geven dat je mensen moet accepteren zoals ze zijn.
We leven in een maatschappij waar iedereen iets over een ander te mekkeren heeft en dat zelfs in tv-programma’s wordt uitgebuit. Ik geef toe dat ik ook graag naar bijvoorbeeld Modepolitie 2.0 kijk, maar ik neem het wel met een flinke korrel zout.
Selfie met rode lipstick
Wie heeft besloten dat het oké is om andermans stijl af te kraken? Als jij je er lekker in voelt, dan is het toch oké? Dat gezever over wel of geen opstaand kraagje, een knoopje meer of minder open, een broek die misschien iets minder afkleedt of dat het gelijk ‘begrafenis’ is, als je meer dan één zwart kledingstuk draagt.
Draai het eens om en geef mensen een pluim omdat ze een eigen stijl durven hebben en hun identiteit laten zien. Dat ze niet klakkeloos meegaan met de meute. Ik vind namelijk dat dat meer respect verdient dan je kledingstijl omgooien, omdat een ander dat graag ziet! Met deze woorden besluit ik graag deze nog best serieuze blog!
*Noot: De blogtitel is een verwijzing met kwinkslag naar het feit dat ik niet van meisjesachtige dingen en dus ook niet van roze houd en heeft niets van doen met een anti-gay statement.*
Leuke post! Fijn om dit eens te lezen. Ik heb door de jaren heen erg veel verschillende stijlen gehad, maar heb het gevoel dat ik nu eindelijk een stijl heb gevonden die bij me past en waar ik me goed bij voel.
Ik vind het vreselijk dat mensen elkaar afkraken op hun uiterlijke vertoning. Dat vind ik echt respectloos.
Beetje hetzelfde als ik dus. Ja dat vind ik dus ook. Gewoon iedereen in z’n waarde laten.
Goede afsluiter, ben ik t helemaal mee eens!
Maar als kind was je wel lastig qua kleding hoor. Je wilde bijvoorbeeld persé een blauwe jas, terwijl blauwe jassen niet in de mode waren. Er was geen compromis te sluiten ook, tel daarbij op dat je van tevoren wilde weten naar hoeveel winkels we gingen….. dat werd er ook niet 1 meer! Dus nog geen jas of schoenen? Dan hield t op en had je géén jas of schoenen. Best lastig als je kind alleen in t weekend thuis is!
Zucht….. dat winkelgedarg is wel ff veranderd bij jou zeg
Dankje en dat kan ik me dus niet meer herinneren, alleen dat ik alles bij elkaar jankte als er schoenen gekocht moesten worden. Als je me toen had verteld dat ik jaren later vrijwillig en met plezier zo nu en dan op schoenenjacht zou gaan had ik je nooit geloofd! Al lijkt het nu op z’n retour te zijn, ik vind winkelen lang zo leuk niet meer als vroeger, heb er vaak geen zin in en als ik gericht iets zoek vind ik het helemaal een drama… Denk bijvoorbeeld aan die winterjas, ik blijf het maar uitstellen.