Een paar maanden geleden alweer, werd ik benaderd door Inge en Roxanne, met de vraag of ik misschien mee zou willen werken aan hun onderzoek. Voor een afstudeerproject zochten ze namelijk slechtziende vrouwen die ze konden vragen naar hun ervaringen en eventuele moeilijkheden op het gebied van make-up en beauty. En natuurlijk zei ik ja!

Beiden volgen een studie Communicatie en Multimedia Design, iets wat ze zelf liever afkorten naar CMD. Tijdens die studie hebben ze stage gelopen bij Stichting Accessibility en contact gehad met Bartiméus, waardoor het idee ontstond om zich te verdiepen in hoe slechtziende vrouwen en meisjes met make-up omgaan en of ze daarbij iets kunnen betekenen.

Het uiteindelijke doel van hun onderzoek is namelijk dat er een product uit voortkomt. Ze willen graag iets ontwikkelen wat van pas kan komen voor slechtziende dames bij het opmaken of beauty en uiterlijk in het algemeen, denk hierbij bijvoorbeeld aan een app met tips.

Ondanks dat het nog even spannend was of het afstudeerproject goedgekeurd zou worden, is dat gelukt en vroegen de dames onlangs of ze een keer met mij mee mochten kijken hoe ik me opmaak. Ondanks dat het natuurlijk wel een beetje eng is als er iemand meekijkt als je je opmaakt en ik dat eigenlijk nooit eerder heb meegemaakt, stemde ik toe en haalde ik Inge en Roxanne donderdag aan het begin van de middag van de trein.

Wat volgde was een gezellige middag waarin we overigens niet alleen over mijn oogafwijking praatten, maar ook over m’n huisdieren die er zelf wel voor zorgden dat ze onder de aandacht kwamen :-) Zoals gepland keken ze ook mee terwijl ik me opmaakte. Ik heb toevallig onlangs aan m’n moeder laten zien hoe je met gel-eyeliner werkt en dat ging toen nogal de mist in. Wonder boven wonder lukte de hele ooglook nu perfect, inclusief het meest precieze klusje; de eyeliner.

Het scheelde ook wel dat ik van tevoren al bedacht had welke oogschaduws ik zou gebruiken. Ik had gekozen voor wat veiligere kleuren, waarmee ik minder snel foutjes zou maken. Ondanks dat het natuurlijk geen kwestie was van ‘hoe perfect krijg ik mijn make-up’, wilde ik wel graag dat het goed zou lukken!

Ik kon dus tevreden zijn en vond het wel stoer dat de meiden eigenlijk geen grote verschillen zagen aan de manier waarop ik me opmaakte, ten opzichte van iemand met goed zicht. Hooguit dat ik wat meer op het gevoel doe. Dat is toch leuk te horen!

Verder kreeg ik diverse vragen zoals of ik merk dat opmaken of andere dingen gerelateerd aan uiterlijke verzorging meer energie kosten, of ik mezelf handigheidjes heb aangeleerd die het aanbrengen van make-up voor mij vergemakkelijken en hoe ik heb geleerd me op te maken.

Ook praatten we over het feit dat er op het gebied van beauty eigenlijk totaal geen voorzieningen zijn voor slechtzienden en hoe ik dat dan gedaan heb. Ik vertelde daarbij dat ik het mezelf aangeleerd heb aan de hand van filmpjes op YouTube en dat dit juist beter werkt voor iemand die slechtziend is, omdat er meestal ingezoomd wordt en je het daardoor goed kunt zien, zonder letterlijk zo ongeveer met je neus op iemands gezicht te hoeven zitten.

Rond 5 uur bracht ik de dames weer naar de trein, na een vruchtbare en tevens gezellige middag. Inmiddels hebben ze ook een blog waar je meer kunt lezen over het project. Ik vind het een goed initiatief en hoop dat hun uiteindelijke product veel zal gaan betekenen op het gebied van beauty en make-up voor slechtzienden!

Ikzelf heb inmiddels geen hulp meer nodig omdat ik mezelf alles aangeleerd heb, desondanks vind ik het wel heel belangrijk dat er aandacht voor dit onderwerp is en wens ik Inge en Roxanne veel succes met hun project!

Links

Ter info voor bezoekers die mij niet kennen: Ik ben zelf dus ook slechtziend en heb een zicht van 5% met beide ogen en nystagmus (wiebel-ogen) ten gevolge van het zeer zeldzame Morsier syndroom. Ik ben mijn hele leven al slechtziend en weet dus niet beter, maar leef zonder bril, lenzen of andere aanpassingen. Ik heb mezelf veel aangeleerd en vind zelfredzaamheid en onafhankelijkheid heel erg belangrijk.