Op de set van Dokter Tinus

Stiekem had ik dit verslagje willen verschuiven naar zaterdag, omdat ik best moe ben en het nog steeds ontzettend koud heb, maar ach, ik zit nu toch achter die computer en m’n vingers kunnen wel een beetje gymnastiek gebruiken, nadat ze tot halverwege de middag blauw uitgeslagen en stram zijn geweest van de kou.

Vanmorgen stond de wekker voor mijn doen vroeg. Ik ben nogal een luxepaardje wat betreft opstaan, 10 uur is voor mij een heel redelijke tijd om uit bed te komen, als ik nergens naartoe hoef. Nu stond ie dus op kwart over acht en dat is even wennen! Al was ik eigenlijk al om kwart over zes wakker, nadat ik eerst zowat de hele nacht geplaagd was door angstdromen over allerlei dingen die verkeerd gingen en het ene gênante moment na het andere.

Uiteindelijk vroeger op en dat was maar goed! Alles verliep prima, maar m’n make-up wilde niet en daar ben ik (te) lang mee bezig geweest. Ik had gekozen voor smokey eyes op de lastigste manier, maar wel de mooiste, als ie goed lukt tenminste. Dat wilde dus niet meteen, maar het is wel goed gekomen. Toen ik helemaal klaar was, had ik nog maar 20 minuten over!

Eenmaal op weg naar Woudrichem, leken mijn zenuwen gek genoeg te verdwijnen. Ik verwisselde op de pont mijn gemakkelijke laarzen voor de exemplaren met hak die ik bij mijn outfit wilde dragen. Maar eenmaal van de pont naar het hotel gelopen, besloot ik dat het beter was om die hakken achterwege te laten en toch die andere weer aan te trekken.

Aangezien er genoeg dames waren op platte schoenen of laarzen kon dat prima. Woudrichem is nu niet het meest ergonomisch bestrate plaatsje in Nederland en aangezien ik ook weinig op hakken loop, voel ik me daarmee minder op m’n gemak.

Eenmaal aangekomen in de grote witte tent die opgesteld was achter Hotel Woudrichem, was het al een drukte van jewelste met figuranten en crewleden. Ik was geloof ik één van de laatsten, maar de andere optie was een pont eerder nemen en een half uur te vroeg zijn. Aangezien we pas tegen half twaalf richting filmlocatie gingen, gaf het volgens mij niet echt dat ik een paar minuten over tien arriveerde.

Zoals ik gister al schreef, was het kledingvoorschrift glitter en glamour en ook liever geen dikke winterjassen. Eenmaal op weg naar de set, moesten jassen en tassen achtergelaten worden in de tent.

Ook mijn schoudertasje dus, met iPhone, portemonnee en sleutels erin. Zonder jas was niet ideaal in een outfit die meer geschikt is voor temperaturen van 18 graden en daarboven, maar gelukkig scheen het zonnetje toen nog best lekker!

Binnen was het omgebouwd tot een gezellig dorpshuis waar een talentenjacht zou plaatsvinden, in de serie dus. Het enige wat we hoefden te doen was op krukken zitten en een beetje gezellig doen, zo nu en dan lachen of joelen en geanimeerd met elkaar praten.

Er stonden bakjes met chips en halfvolle glazen drinken op de tafels, maar dat was puur voor de aankleding, zogenaamde props. Ik had ook een aardige buurvrouw, die toevallig ook uit Gorkum kwam en samen met haar dochter figureerde.

Natuurlijk waren hier de acteurs wel aanwezig en vrij snel nadat we geïnstalleerd waren, werd ik verrast doordat Tygo Gernandt opeens bij me stond en Bas begon te knuffelen. Dat was echt leuk, hij is een grote dierenvriend en Bas leefde helemaal op bij zijn lieve woorden. Basje was, net als ik trouwens, ook best wat nerveus en heeft vooral in het begin flink zitten trillen.

Gelukkig ging dat gaandeweg vanzelf weer over. Ook van Jack Wouterse (misschien beter bekend als de man uit de C1000 reclamespotjes) kreeg Bas een kroel over z’n kopje. Overige beroemde aaien heeft hij niet gehad.

Thom Hoffman heeft wel regelmatig vlak bij me gestaan, maar óf Bas niet gezien of in het echt ook een grote afkeer van honden, net als in de serie. Thom was in het echt trouwens wel kleiner dan ik hem ingeschat had.

Zo zie je maar weer, dat zo’n hond een middel kan zijn om in contact te komen met mensen, dat merkte ik ‘s morgens in de tent ook al: Mensen vragen dan iets over Bas en dan is het ijs al gauw gebroken en heb je een gesprekje met iemand. Zelf vind ik het moeilijk om mensen aan te spreken, omdat ik vaak niet weet wat ik moet zeggen.

Ik voel me dan ook altijd fijner als ik Bas bij me heb. Als er niemand iets tegen me zegt, heb ik tenminste iets omhanden en meestal spreken mensen me aan, juist door Bas. Zeker aangezien ik nu de enige figurante was met hond, viel dat natuurlijk wel op en iedereen vond hem heel schattig, dus aan aandacht geen tekort!

Tijdens de opnames legde Bas een nieuw talent aan de dag en ontpopte zich tot een ware filmhond. Hij zat op de barkruk naast me (jawel, meneer had een eigen kruk) en hij bleef niet alleen braaf zitten of liggen op de hoge kruk, maar ging ook elke keer als er wat te zien was op het geïmproviseerde podium.

Heel alert rechtop zitten met z’n kopje een beetje schuin en keek naar het podium, alsof hij wist dat het zo moest. Hij reageerde ook duidelijk op de stemmen van de acteurs. Ik heb natuurlijk geen idee of hier uiteindelijk iets van in beeld komt, maar het was mooi om te zien dat hij zich perfect aanpaste en in zekere zin net als de mensen meedeed met enthousiast en alert zijn.

Bas in bed

Dat is trouwens best apart: Veel scenes moeten natuurlijk meerdere keren over en het aanwezige publiek moet dan ook weer op dezelfde manier reageren als de eerste keer. Het eerste liedje voor de talentenjacht moest wel een keer of vijf over. Dan moet je dus alle keren dezelfde emoties aan de dag leggen: Enthousiasme, vrolijk meezingen en deinen en tot slot verbazing en blijdschap uiten bij de puntentoekenning van de ‘jury’.

Je bent je op dan continu bewust van je lichaamshouding, lichaamstaal en mimiek en dat kost best veel energie. Normaal ben ik me amper bewust van lichaamstaal en let ik er niet op. Maar het was zeker niet vervelend, het is een goede en leuke manier om zo bezig te zijn en in zekere zin ook een mooie training. In sommige situaties in het dagelijks leven kan het een voordeel zijn om controle uit te oefenen op je mimiek of lichaamstaal, dat kan ik zodoende dus mooi leren!

Hierdoor krijg ik ook des te meer respect voor de acteurs, die zijn hier door en door in getraind natuurlijk, dus hen kost het misschien niet meer zoveel energie, maar die leven zich volledig in bij hun rol. Zo was het bijvoorbeeld opmerkelijk dat ik Thom Hoffman direct herkende aan zijn houding, nog voordat ik zijn gezicht had gezien.

Aangezien ik hem eerder alleen op tv heb gezien in zijn Tinus-rol, maar ik mensen eerder aan lichaamshouding herken dan aan andere kenmerken vanwege mijn slechte ogen, is dat een teken dat hij die rol ontzettend goed beheerst. Zinnetjes opzeggen of gezichten trekken is één, maar je lichaamstaal afstemmen vereist veel controle!

Ondanks dat het leek of dat sommige scenes tot in de oneindigheid opnieuw moesten, hebben we al met al hooguit 2 uur op de set gezeten. Vervolgens mochten de meesten naar huis, er bleven vijftien man achter die ‘s middags nog zouden figureren bij andere scenes. Mijn extra setje kleding was dus niet nodig. Ergens was ik wel blij dat ik eerder weg kon,

ik had een hoop indrukken te verwerken en was moe en had het koud. Vervolgens nog een kwartiertje wachten op de pont en naar huis. Foto’s heb ik niet gemaakt, zoals ik al zei, moest je je tas achterlaten en ik had geen zakken waar ik m’n iPhone in kon doen. Ondanks dat er niets gezegd is over wel of geen foto’s maken, denk ik dat ze daar niet echt op zitten te wachten.

De eerste dag was, ondanks de kou, een leuke ervaring en ik ben benieuwd naar dinsdag, dan ben ik weer aan de beurt. Ik denk dat het dan al wat makkelijker zal zijn, omdat ik dan waarschijnlijk niet helemaal opgedoft hoef te zijn en me in een casual outfit toch iets prettiger voel en omdat ik nu al een keer geweest ben. Wel moet ik erg wennen aan het wat chaotische gebeuren op en rond zo’n set.

Dokter Tinus dvd

Sommige dingen zijn wat vaag, iets kan op het laatste moment weer veranderen en het is een bedrijvigheid van heb ik jou daar. Voor iemand die graag weet waar ze aan toe is en onrustig wordt van chaotische dingen, vereist dat aanpassingsvermogen, maar ik heb nog zeker geen neigingen om er voortijdig mee te stoppen. De mensen van de productie zijn ook erg aardig en houden ook rekening met mijn beperkte zicht. Dat waardeer ik heel erg!

Zoals ik volgens mij al kort na mijn aanmelding liet weten, doe ik dit niet alleen omdat het me heel leuk lijkt, maar ook omdat het een enorme uitdaging en een behoorlijke drempel voor me is, met mijn BDD én visuele beperking. Die uitdaging ga ik graag aan. Ik ben na vandaag eigenlijk alleen maar nieuwsgieriger geworden.

Zoals ik vandaag las op Twitter: Ware moed is niet, geen angst hebben, maar je angst in de ogen durven kijken. En dat is precies wat ik nu doe! Dinsdag ben ik dus weer paraat samen met Bas, wie weet van welke knappe BN’er hij dan weer een knuffel krijgt, ik zou bijna jaloers op hem worden To be continued!