En toen stond er opeens niets online, vanmorgen om 9 uur. Ik schrijf tegenwoordig mijn blogposts de avond ervoor en als ik veel inspiratie heb, schrijf ik voor de hele week vooruit. Gisteravond was ik alleen zó moe dat ik op de bank in slaap ben gevallen na het eten en toen ik wakker werd, was het al elf uur en ben ik gelijk door naar bed gegaan.

Gister was dus de tweede en waarschijnlijk laatste keer dat ik gefigureerd heb voor het nieuwe seizoen voor Dokter Tinus. Het was een behoorlijk lange dag en tegen de tijd dat ik thuis arriveerde, was ik compleet afgedraaid, terwijl ik me fysiek niet echt veel ingespannen heb. Er zijn dagen dat ik 5 kilometer wandel en 20 kilometer fiets en stukken minder moe ben.

Figureren voor Dokter Tinus

Wat betreft het figureren, heb ik wat gemengde gevoelens. Dat had ik de eerste dag al, maar nu helaas weer. Ik ben er inmiddels wel achter dat het niet echt mijn ding is. Niet alleen werd mijn geduld op de proef gesteld (wachten, wachten en nog eens wachten), maar ook kwam ik mezelf nogal tegen op verschillende vlakken en dat was best confronterend. Dat alles bij elkaar, zorgde ervoor dat mijn energieniveau achteruit holde, waardoor ik halverwege de middag al moe was.

Behalve vorige week donderdag en gisteren, ben ik niet ingedeeld. Aangezien het natuurlijk raar is om de hele serie dezelfde mensen voorbij te zien wandelen of op een terrasje te zien zitten en ik ook her en der oproepjes voor figuranten heb gezien, vermoed ik dat ze per maand nieuwe figuranten aantrekken en mijn ‘glanscarrière’ voorbij is. Vind ik niet erg. Als ik opnieuw gevraagd zou worden, is de kans groot dat ik ‘t niet meer doe, omdat het toch niet echt bij me past.

Eten wat we niet echt mochten opeten

Grappig was trouwens dat ik om 9 uur al met een bord sla voor m’n neus zat. We moesten doen alsof we aan het eten waren. Dat was best apart en zorgde nogal eens voor lachstuipen aan de tafel waar ik zat, wat natuurlijk niet mocht, omdat je je mond moest houden en eigenlijk niet eens mocht fluisteren tijdens de opnames.

Maar dat maakte het er alleen nog maar erger op. Beetje het gevoel alsof je weer op school zat! Ik presteerde het om een compleet slagveld van mijn bord te maken, wat ik vervolgens ‘de slag om Woerkum’ doopte, waardoor de rest van de tafel het uitproestte, zij het dan onderdrukt, vanwege de opgelegde stilte.

Ook leuk was dat Tygo Gernandt Bas gelijk weer in de smiezen had en een keer of vijf met hem is komen knuffelen. Ondanks dat ik het in eerste instantie niet wilde vragen, is hij uiteindelijk met Bas op de foto gegaan en dat leverde leuke plaatjes op! Nadat Tygo gevraagd had hoe ie heette, was het elke keer zodra hij voorbij kwam: “Hé Bassie!” Echt leuk. Het viel me sowieso op dat hij de enige van de acteurs was die af en toe een babbeltje maakte. Echt een toffe gast!

Ik ben iets eerder weggegaan dan de opnames afgelopen waren. We moesten op het laatst nog een buitenopname doen en omdat ik al een paar dagen rillerig was, leek het me geen slim plan om net als vorige week weer met te dunne kleding buiten te lopen in die kou. Ik heb gezegd dat ik dat liever niet wilde en dat was geen probleem, dus ben ik naar huis gegaan, waar ik heb gegeten en de rest van de avond onder een deken op de bank heb liggen slapen.

Tot zover mijn figuratie avontuur. Het was leuk om mee te maken en te zien hoe het er achter de schermen aan toe gaat, maar het blijkt ook dat het opnemen van zo’n serie minder rooskleurig is dan je zou denken en elke scene minstens 5 keer opnieuw moet, waarvoor je engelengeduld aan de dag moet leggen.

Leuk aandenken zijn bovenstaande foto’s en Ik heb m’n missie in elk geval volbracht: Ik ben de uitdaging aangegaan, m’n angst overwonnen, ben ervoor gegaan en ik heb er absoluut geen spijt van!