Gister was geen leuke dag. Mijn heldendaad (R. mee uit vragen via een kaartje) is uitgelopen op een teleurstelling en tja, dan voel je je ellendig. Verdrietig, teleurgesteld en ergens ook gênant en kwaad op mezelf. Het desbetreffende berichtje zag ik vijf seconden nadat ik m’n ogen open deed die ochtend, weg goed humeur dus en tijd voor een noodplan.
Als ik één ding heb geleerd bij tegenslagen in de afgelopen jaren, is dat het leven te kort is om te lang bij dingen stil te staan. Het liefst wil je jezelf een week opsluiten met de gordijnen dicht, een enorme reep Milka en een bak Ben&Jerry’s ijs binnen handbereik, maar dat kan niet. Ik zou het technisch gezien wel kunnen omdat ik weinig verplichtingen heb, maar ik wil het niet.
Ik ben zelf verantwoordelijk voor mijn gevoel. Als dat vervelend is, moet ’t uit m’n systeem. Het noodplan was als volgt: Eén hele dag mocht ik mezelf klote voelen, wentelen in zelfmedelijden, ongezonde dingen eten, shoppen en alles doen wat ik leuk vind.
Zodat dat nadeel toch een beetje een voordeel heeft en ik toch wat kan genieten. En de volgende dag? Dan pak ik mezelf bij elkaar en ga ik verder. Het gevoel zal niet zomaar weg zijn en zeker lastig als ik hem zie, maar Ik ben geen watje: Ik ben een onafhankelijke selfmade woman!
Dus er is geshopt en ongezond gegeten. Ik heb mezelf getrakteerd op Engelse drop en rond een uur of één ‘s middags heb ik in m’n eentje aan een tafeltje bij DeliFrance een knapperige Luikse wafel met warme kersen en slagroom zitten verorberen.
Onder het ‘genot’ van een cd’tje met zoetsappige jaren 90 liefdesliedjes. ‘Where do broken hearts go’. No seriously! Damn, dat kon ik nu nét gebruiken, maar ik had tenminste m’n wafel en geloof maar dat ie lekker was!
Gelukkig heb ik alle ingenomen calorieën er inmiddels ook alweer af gekregen. Er zijn voor mij weinig dingen heilzamer dan een stukje flink knallen op mijn fiets. Oordoppen in, iPod pluggen, verstand op nul en gáán, gewoon gaan.
Door de straten racen alsof ik achterna gezeten word, mijn hartslag opjagen en mezelf uitdagen toch nog nét dat beetje harder te gaan. Even helemaal los. Dat heb ik dus gedaan, bijna een uur lang en dat luchtte op. Je kop leeg rijden heet zoiets.
Wat ik geshopt heb? (dit is tenslotte een shoplog, right?). Niet overdreven veel en ook niets duurs, maar ik ben er blij mee. Allereerst stuitte ik op een leuk wrap-armbandje bij Shoeby in het Piazza Center. Ik ben dol op vleugeltjes en wrap armbandjes dus die hing daar gewoon te op mij te wachten! Behalve de verboden vruchten (kersen met entourage), kocht ik niets.
Later in de middag toog ik opnieuw de stad in, gedreven door shopdrang. Ik kocht bij Cool Cat een Aztec-print legging. Toevallig was ik nog op zoek naar een broek of legging met zo’n printje. Ik heb er één van H&M met een grove Aztec-print, maar ik wilde er ook nog één met fijnere print.
Verder kocht ik bij HEMA drie dingetjes: Een oranjerode lipstick en twee leuke dingen voor in m’n haar: Een elastiekje met een strik van doorzichtige stof met sterretjes-print en één met een leren strikje met een verchroomd stukje in het midden.
Tot slot de maxirok op de rechtse foto, die had ik eergisteren al, dus eigenlijk telt ie niet helemaal mee voor de Feeling Sorry Shoplog, maar ik vind hem zó leuk dat ik hem er toch bij zet. Ik heb ‘m besteld bij Vimodos en hij is van VILA.
Hij is zwart met lichtgrijs en het is een smal model van katoen. Ik ben gek op dit soort rokken de laatste tijd en aangezien ik ook van strepen houd, is dit helemaal mijn ding! Erg blij mee dus en ook niet duur. Eigenlijk zou ik elke maand zo’n vertroetel-jezelf dag in moeten lassen, maar dan wel zonder afwijzing en bijbehorend klotegevoel!
Wat doe jij als je liefdesverdriet hebt?
Ik kwam via via op je site. Leuk gedaan zeg!
Jij voelt me misschien een loser na die actie, ik vind je STOER! Hoeveel vrouwen zouden dit durven? Daar moet je ballen voor hebben, en jij hebt die mooi wel! Respect, zeg ik! Maar hoe dan ook, “therapie shoppen” (zoals ik het altijd noem :P) is altijd fijn. Gewoon even lekker doen en schijt hebben aan je portomonnee. Dat heb je wel verdiend, dus niet schuldig voelen! En die jongen.. tja.. HIS LOSS, zeggen we dan maar!
Dank je voor je lieve reactie! En ik voelde me inderdaad een beetje, tja… gênant zeg maar. Ik durfde 3 weken geleden nog niet eens naar z’n naam te vragen en dan dit. Therapie shoppen is inderdaad héél heilzaam, hahaha
Ha, heb je dat echt gedaan? De pakketbezorger mee uitgevraagd via een kaartje? Dat zou ik nooit durven!
Hoedje af dat je dat toch zomaar gedaan hebt!
Yep, dat heb ik echt gedaan en ik durfde het eigenlijk ook niet. Ik heb nog nooit van m’n leven iemand uit gevraagd, ik durfde 3 weken voordat ik het deed al niet eens te vragen hoe hij heette Maar het heeft helaas niets opgeleverd, hij wilde niet. Dag lef, hallo blauwtje
Haha, maakt toch niet uit? Je hebt het tenminste geprobeerd!