Ballonvaart boven Breda

Afgelopen week was behoorlijk bijzonder: Hoe vaak maak je het nu mee dat twee dingen die je al heel lang graag wilt, in een paar dagen tijd uitkomen! Eerst al de aanschaf van mijn nieuwe spiegelreflexcamera afgelopen woensdag en dan sta je zaterdag opeens in een mandje anderhalve kilometer boven de grond en vlieg je over het mooie Breda.

De plannen voor een ballonvaart zaten al langer in het verschiet. Ik geloof dat het ergens half maart was dat mijn moeder me een mailtje stuurde waarin stond dat we samen een ballonvaart zouden gaan doen. Ik was zo’n beetje uitzinnig van vreugde!

Niet alleen m’n moeder roept al zo lang als ik weet dat ze zó graag eens een ballonvaart wil doen, voor mijzelf is dat niet anders. Ondanks dat ik al vaker zonder het omhulsel van een vliegtuig in de lucht heb gehangen, had ik nog nooit eerder een ballonvaart gedaan en dat leek me een unieke en bijzondere ervaring!

Zaterdag was het dus eindelijk zover! Vooral ‘eindelijk’, omdat de vlucht al 3 keer verzet was, voordat het doorging. Ballonvaren is namelijk afhankelijk van diverse meteorologische factoren.

Het mag niet regenen, niet te hard waaien en nog een aantal dingen waar ik geen verstand van heb. Elke keer als ze dan laten weten dat het niet door gaat, is dat toch een teleurstelling, maar nu hadden we geluk! We gingen de ballonvaart overigens doen bij Ad Ballon in Breda, naar het schijnt een bekend bedrijf.

Naar Breda dus, waar we in een gebouw op een industrieterrein moesten zijn. Binnen was een klein zaaltje met wat banken en tafels en een klein barretje. Hier moesten we verzamelen en kregen we instructies.

Niet veel later gingen we met 2 auto’s richting het veldje waar we op zouden stijgen. Tot mijn blijdschap, mochten we mee in de Landrover. Ik ben van jongs af aan al gek op dit soort auto’s. Niet zozeer dat ik ze mooi vind, maar ze zijn gewoon stoer en ruig.

In Bavel, op wat ik het lanceerplatform noemde, werd de ingepakte ballon en de mand van de kar gesjouwd. Veel mensen en met name de mannen hielpen daarbij een handje.

Vervolgens werd de ballon uitgespreid over het gras en daarna gevuld met lucht. Het is heel apart hoe zo’n pakketje van hooguit anderhalve meter doorsnee opeens een lap stof van toch al gauw 100 meter in lengte blijkt te zijn. Er was ook een tweede, kleinere ballon bij.

Vervolgens werd verteld hoe we in de mand moesten gaan liggen. Ja, je leest het goed! Ondanks dat er gaten in de mand zaten, bedoeld om erin te klimmen, ging dat dus anders!

Sowieso was de mand opgedeeld in vijf compartimenten om het gewicht te verdelen. Ik zat met m’n moeder in één hokje en vervolgens moesten we op onze rug in dat hokje liggen. Voeten tegen de bodem, handen aan de handvatten en je hoofd gebogen, zodat ie onder de rand van de mand bleef.

Vervolgens werd de mand gekanteld en stonden we rechtop. Niet veel later werd er flink was gas (vuur) in de ballon geblazen en werden we zachtjes van de grond getild. Onvoorstelbaar eigenlijk, dat je met een beetje gas in zo’n ballon met 14 man in een mandje wat van zichzelf toch ook al gauw 100 kilo weegt, gewoon de lucht in gaat, en wel meer dan een paar meter ook!

In het middelste compartiment stonden de gasflessen en de piloot, die af en toe vertelde over hoe het werkt om met een ballon te varen en daarnaast regelmatig sarcastische grappen maakte.

Helaas ook over mijn slechtziendheid, wat ik niet bepaald leuk vond. Gelukkig trok ik me er niet al te veel van aan, ik had het immers veel te druk met al het moois onder me te bekijken en vast te leggen met mijn nieuwe camera. Dat was wel perfecte timing, dat ik die net had gekocht!

Onze ballon had een gemiddelde snelheid van 15 km per uur (ik fiets dus harder!) en het hoogste wat we zijn geweest, was 1500 meter. Op die hoogte was duidelijk voelbaar dat het kouder werd en de lucht ijler was. Je moest ook elke keer even je oren laten klappen omdat ze dicht zaten, net als in een vliegtuig.

Heel bijzonder op die hoogte was dat we toen echt boven de wolken zaten. Ik had niet verwacht dat een ballon zo hoog zou komen, maar het was prachtig! Sowieso ook heel bijzonder dat vlak voordat we opstegen na een hele dag bewolking, de zon doorbrak en bleef schijnen, dat leverde een schitterend uitzicht!

De vlucht duurde ongeveer een uur, vervolgens gingen we landen in een weilandje. Van tevoren was al gezegd dat dat flink zou kunnen stuiteren dus ik vond de landing eerlijk gezegd wel een beetje eng.

We moesten wederom in dezelfde houding gaan zitten als bij het opstijgen: door de knieën, hoofd gebogen en de handvatten vasthouden. Als zo’n mandje flink gaat stuiteren, zou het namelijk zomaar kunnen dat ie over de kop slaat en daar wil je je hoofd niet tussen hebben!

Gelukkig viel het alles mee, we hadden een zachte landing op een drijfnat weiland. Nadat de ballon eenmaal stil stond, werd de mand weer op z’n kant gelegd en konden we eruit kruipen. Waarom de mand bij het opstijgen als bij het landen in liggende positie moet staan weet ik eigenlijk niet meer.

Het is vast wel verteld, maar dan heb ik het niet gehoord of ben ik het vergeten. 🙂 Vervolgens speelde het hele proces zich in omgekeerde volgorde weer af: Ballon opvouwen, mand op de kar tillen en aansjorren en de rest wat erbij kwam kijken.

Terug op het industrieterrein, dronk iedereen nog wat van de consumptiebonnen en daarna was het tijd om naar huis te gaan, maar niet voordat iedereen een ‘vaarbewijs’ had ontvangen: Een certificaat waarop je naam, de datum, plaats en naam van de piloot stond, een leuk aandenken dus een geweldige avond!