Weer een tag! Dit keer één die grotendeels bestaat uit foto’s met tekst, welke eigenschappen beschrijven. Deze tag circuleert al een tijdje in blogland en het leek me leuk hem ook te doen, juist ook omdat het wat anders is dan een vragenlijstje!

Mocht je deze tag ook willen doen: De plaatjes kun je hier vinden. Ik heb ze niet allemaal gezien, er staan er enorm veel, maar m’n lijstje moet de spuigaten niet uitlopen, omdat ik er ook nog een korte toelichting bij wil zetten.

Die heeft weinig uitleg nodig. Ik ben perfectionist. In hart en nieren. Ik kan me eigenlijk niet anders herinneren dan dat ik dat altijd al ben geweest. Het allereerste waarbij dit zichtbaar werd, waren mijn tekeningen. Ik tekende veel en was daarin altijd heel erg bezig met details. Het was niet snel goed genoeg.

Ik ben iemand die alles uitpluist en analyseert. Dat is een heel sterke eigenschap en ook één waar ik trots op ben, maar ik kan er soms ook in doorslaan: Ik kan iets kapot analyseren en op zo’n manier dat ik er zelf nadelige gevolgen van heb, omdat ik me er vervelend door ga voelen. Daarin ken ik dus niet altijd m’n grenzen, aan de andere kant ben ik desondanks toch nog altijd liever een denker, dan iemand die heel blanco in het leven staat.

Ik ben niet stereotype, nooit geweest. Ik ben anders in doen en laten, in mijn denkwijze, in vrouw-zijn en ook qua uiterlijk. Ik onderscheid me ook graag. Niet om op te vallen of anders gevonden te willen worden, maar omdat ik me daar gewoon prettig bij voel. Ik ben ik en ik hou niet van eenzijdigheid en heb een hekel aan massagedrag.

Van mezelf kan ik wel zeggen dat ik een terriër ben. Als ik m’n tanden eenmaal ergens in gezet heb, laat ik niet zomaar los. Opgeven is er niet bij voor mij. Ik wil het einddoel halen, of ik nu op de fiets zit en onderweg erg moe word, iets aan het uitpluizen ben of een bepaalde emotie aan het bevechten ben. Opgeven is geen optie. Nooit.

Ik moet hierbij aan dat liedje van Robbie Williams denken “No regrets, they don’t work.” Het klinkt misschien hard om nergens spijt van te hebben, maar ik heb het echt niet. Ik heb best veel meegemaakt in mijn leven en daarbij enorm veel verkeerde keuzes gemaakt.

Maar als ik die keuzes nooit gemaakt had, zou ik er ook nooit van geleerd hebben, nooit geworden zijn wie ik ben. Daarom heb ik geen spijt, omdat ik geloof dat alles met een reden gebeurt en elke gebeurtenis, elke periode een levensles is.

Zelf valt het me niet eens meer echt op, maar ik hoor mensen weleens zeggen dat ik overal waar ik kom, foto’s maak. De wereld is voor mij één groot fotogeniek object, er zijn zoveel mooie dingen, plekken en momenten die ik niet wil vergeten en daarom vast wil leggen.

Klopt! Not easily is eigenlijk een understatement. Ik huil zelden of nooit. De laatste keer kan ik me niet eens herinneren. Ik heb ook een hekel aan huilen en die sporadische keer dat ik voel dat de tranen hoog zitten, verdring ik het. Huilen is een zwaktebod in mijn ogen. Je bereikt er ook nog eens niets mee. De opluchting waar iedereen het altijd over heeft, die blijft bij mij altijd uit.

Ik heb een redelijk uitgesproken mening over veel dingen. Ik hou er dan ook van om op z’n tijd een goede discussie te voeren, dan ben ik in m’n element. Ik vind het interessant om de mening van anderen te horen en ben er dus ook niet van overtuigd dat mijn mening de enige goede is, maar ik héb er wel één en die mag gehoord worden. Ik kan het daardoor soms ook wel moeilijk vinden met mensen die totaal geen eigen mening hebben en met alle winden mee waaien.

Tja, daar kan ik weinig over zeggen, behalve dat het waar is. In love is simpel uitgedrukt, maar het gaat om het idee. De les die ik heb geleerd, is dat acceptatie in zo’n geval van levensbelang is. Je kunt gevoelens niet veranderen, maar wel de manier waarop je ermee omgaat. En dat is wat ik deed. Hoe gek het ook klinkt: ik ben er sterker door geworden en heb veel geleerd over mezelf.

Alles waar ‘Ik ben goed” in voorkomt, vind ik al snel arrogant klinken, aan de andere kant mag je best uitkomen voor je talenten. Om voor mezelf te spreken, zijn er al genoeg dingen waarop ik mezelf genadeloos bekritiseer.

Ik ben inderdaad goed met woorden. Ik koester een grote liefde voor tekst en schrijf al sinds ik een pen vast kan houden. Eerst dagboeken, gedichten en verhaaltjes, later werden dat voornamelijk blogposts en e-mails, maar schrijven doe ik nog steeds.

Dat is inmiddels wel een bekend gegeven. Ik was er overigens niet van op de hoogte dat de Engelse vertaling voor nachtuil in deze spreekwoordelijke zin exact hetzelfde was. Grappig. Soms lijkt het wel alsof ik voor de nacht leef.

‘s Avonds vanaf een uur of 11, is mijn geest het meest helder en heb ik de beste ideeën. Als ik ziek ben, voel ik me alleen ‘s avonds een beetje mens en ik word op de één of andere manier nooit moe als ik net lekker ergens mee bezig ben.

Ik rijd geen auto (vanwege mijn slechtziendheid) en dus geen motor, wat ik altijd best jammer heb gevonden. Er zijn ergere dingen in de wereld en op deze manier bespaar ik ook een hoop kosten aan benzine, verzekeringen et cetera. Overigens mis ik het hebben van een auto gelukkig niet zo vaak. Hier in de stad waar ik woon, is vrijwel alles op loop- of fietsafstand.

Ik heb nooit veel vrienden gehad en echte vrienden, de ‘door dik en dun’ varianten, heb ik nooit gehad en nu ook niet. Op de één of andere manier blijken mensen vroeg of laat toch een andere agenda te hebben of zijn ze niet te vertrouwen.

Op die manier kom je in een cirkeltje terecht. Ik heb steeds meer moeite met vertrouwen, omdat bijna al mijn ervaringen te maken hebben met in de steek gelaten worden. Gelukkig ben ik iemand die graag alleen is, dus eigenlijk mis ik het niet eens.

Bij levensgenieter zie ik iemand voor me die doet aan bungeejumpen, zeilen en minstens 2 vakanties per jaar. Iemand die er een bourgondische leefstijl op na houdt. Ik ben of doe geen van allen, maar ben wel een levensgenieter.

Ik probeer overal iets moois in te zien, zelfs in vervelende dingen. Ik ben zeker niet de grootste optimist die er bestaat, maar ben ooit pessimist geweest en vind dat mijn levenskwaliteit sterk verbeterd is door de manier waarop ik nu tegen dingen aankijk.

Solace vind ik zo’n mooi woord! Ik moet toegeven dat ik het heb moeten opzoeken, omdat ik de exacte betekenis niet wist. Het Nederlandse soelaas lijkt er overigens op. Troost zoeken in muziek. Ja, dat doe ik zeker.

Er is niets wat mijn gevoel zó kan beroeren als muziek. Films of boeken doen me nooit iets, ik raak er niet van ontroerd. Maar met muziek heb ik dat wel heel sterk, het kan zelfs mijn stemming beïnvloeden en me, zoals in dit geval, ook troosten.