De eerste “Leven als VIP” column. Spannend! Nadat m’n artikel over fotograferen met een visuele beperking echt verbazingwekkend goed werd ontvangen met een stroom aan reacties, retweets en vermeldingen op de site van Oogvereniging en de Facebook-pagina van het Oogfonds, besloot ik dat ik daar meer mee wilde doen en in mijn hoofd ontstond het idee voor een serie columns. Maar dan niet zo heel persoonlijk en serieus allemaal, maar meer op een grappige wijze.
De bibliotheek
De bibliotheek. Niet direct een instantie die je, in combinatie met een slechtziende, meteen zou associëren met frustratie, books from hell, hoofdpijnaanvallen en ander leed. Want ze hebben er toch grootletter-boeken?
Je kunt hulp vragen aan een medewerker en een béétje moderne bieb heeft zelfs luisterboeken. Genoeg om iemand met een beperkt zicht stralend van geluk de bibliotheek weer uit te laten fladderen, zou je zeggen. Niets is minder waar.
Kijk, ik hou nu eenmaal van lezen en dan bedoel ik dus boeken. Niet de krant, een verdwaalde TV-gids (there’s an app for that) of de GAMMA-folder. Ik wil een echt boek met een kaft en minstens honderdzestig bladzijden. Ik vind het geldverspilling om mijn centen uit te geven aan boeken die ik maar één keer lees en wat doe je dan? Juist, je neemt een abonnement op de bieb.
Maar dan… Dat moment dat je per se een bepaalde titel wilt lenen die eindelijk niet uitgeleend is en op de onderste plank schijnt te staan. Met mijn onvermogen om icoontjes of tekst vanaf een afstand groter dan 10 cm te kunnen lezen, houdt dat in dat ik praktisch al mijn lichaamsfuncties moet aanspreken om mezelf als een mislukte Houdini op de grond te wurmen, om de onderste plank te scannen. Om er vervolgens achter te komen dat het ver@#$%$ boek er niet eens staat!
Het personeel uit onze bieb lijkt voorouders te hebben uit Spanje of Zuid Amerika en ondanks dat Spaans in de verste verte niet hun voertaal lijkt te zijn, leven ze het motto “mañana, mañana” wel degelijk na. Om iemand zover te krijgen je te helpen, duurt even en meestal niet van harte.
Gek genoeg voel ik me dan ook nog schuldig, terwijl ik werkeloos toe sta te kijken wanneer een medewerker zuchtend complete boekenplanken natrekt om ook te concluderen dat het boek weg is, wat ze de naam “Bermudabieb” heeft opgeleverd.
Als ik heel veel geluk heb, staat het boek in kwestie op een verkeerde plek of ligt het nog ergens in een kantoortje te zwemmen. Voor een goed ziend mens al niet prettig om op deze manier je leesvoer bij elkaar te moeten sprokkelen, voor mij een drama.
Inmiddels trek ik meestal een uur uit voor een bibliotheekbezoek en als ik een boek moet hebben op plank A en deze daar niet staat, begin ik vast met bekijken van alle andere boeken op plank A, wat niet nodig zou hoeven zijn. Als ik pech heb, en dat gebeurt nogal eens, is het boek zelfs door het personeel onvindbaar.
Gelukkig staat er altijd genoeg ander leesbaars om mijn dorst te lessen en ben ik altijd maar wat blij als ik weer kan ontspannen met een boek en een kop thee. Grootletter-boeken of Daisy-spelers zullen ze aan mij niet slijten, maar een beter geordend systeem en beter gemotiveerd personeel, zouden het bibliotheekbezoek van een VIP een heel stuk veraangenamen!
Wat een leuk stukje om te lezen!
Interessant om te lezen hoe dit voor jou is, iets wat wij elke dag gewoon zonder problemen kunnen doen is voor jou geen lachertje. Vind het wel vreselijk dat die mensen die daar werken je niet wat beter helpen, ’t is niet alsof je het leuk vindt dat je er zoveel moeite mee hebt en als zij daar dan toch tegen hun zin zijn, moeten ze maar ander werk zoeken … Ze zouden blij moeten zijn zo’n vaste ‘klant’ te hebben!
Precies daarom wilde ik deze serie starten. Gewoon om een beetje inzicht te geven dat sommige dingen toch net iets anders werken als je slechte ogen hebt. Niet om zielig te doen, maar puur om mensen het beter te laten begrijpen. Ik moet wel zeggen dat ik over het algemeen nog een makkelijk geval ben. Ik pas me vaak moeiteloos aan aan lastige situaties of plekken en als het echt niet lukt vraag ik wel eens hulp aan iemand. Maar sommige dingen zouden gewoon een heel stuk vlotter en soepeler kunnen. Ik vind het namelijk zonde van mijn tijd om in een uur een klusje te klaren die ik in een kwartier ook kan doen. Uiteraard zijn niet alle bibliotheken zo beroerd, maar ik ben niet de enige die over de bieb in mijn stad klaagt over het ongemotiveerde personeel. Dat is echt wel een puntje van aandacht.
Is een e-reader niet meer van deze tijd? Of de levendige tweedehandse markt van bol.com en de zijnen? Bibliotheken hebben hun beste tijd gehad, was mijn conclusie tien jaar geleden al. Maar ja, ik ben ook niet zo’n lezer dat ik 160 pagina’s in 3 weken uit kan lezen, dus ben daarom definitief van het concept bib afgestapt.
Nee dat is geen optie. Ik vind het gewoon niet prettig lezen, niet ontspannend. En omdat die dingen vaak ook vrij klein zijn is de tekst ook niet al te groot. Nu kun je vast inzoomen, maar dat betekent dat je vervolgens de hele tijd met je vingers de tekst heen en weer zit te schuiven. Dat is niet wat bij mij onder ontspannend lezen valt. Ik lees ook liever een verhaal in boekvorm dan bijvoorbeeld op de computer. Ik kan het prima lezen negen van de tien keer, maar ik vind een echt boek gewoon veel prettiger. Sowieso denk ik dat ik, mijn goedkope bibliotheek-abonnementje in acht genomen, met e-books altijd nog duurder uit zou zijn.
Is het voor jou niet mogelijk om boeken te reserveren?
Bij onze bieb kan dat online, en dan ligt het dus gewoon voor je klaar aan de balie, lijkt mij een hoop tijd en stress wegnemen.
Liefs,
Dat deed ik inderdaad ook eerst. Ik heb een wensenlijst op de pagina van de bibliotheek en elke keer reserveerde ik daar een aantal titels uit, totdat dat opeens niet meer gratis was en 1 Euro per boek kostte. Als je zoveel boeken leest als ik, wordt dat al gauw een flink bedrag en dat kan ik me niet permitteren. Alleen als ik een boek héél graag wil hebben en het wel in het Bibliotheeknetwerk voorkomt maar niet in de bibliotheek in mijn stad is, reserveer ik nog wel eens iets. Wat ik nu altijd doe is vlak voordat ik ga mijn wensenlijstje bekijken, een paar titels in een mailtje naar mijn iPhone sturen en die boeken opzoeken. Meestal kies ik 4 boeken, maar het gebeurt bijna altijd dat minimaal de helft van de boeken onvindbaar is en ik hulp in moet roepen. Soms wordt het boek gevonden, soms ook niet. Wel krijg ik vaak het gevoel dat ik ‘nogal lastig’ ben omdat ik nogal eens moet vragen een boek voor me op te zoeken. Echter moet ik mezelf voorhouden dat dat niet mijn schuld is, maar het maakt het er allemaal niet gemakkelijker en vooral niet leuker op.
Heel leuk stukje. En ja, de dienstverlening zou zeker in de bibliotheek wel wat hoger in het vaandel mogen staan.