Make-up, beauty, cosmetica. Whatever you name it. Ik ben er nog steeds niet uit of ik het haat of ervan houd. Ik ben niet echt een meisje-meisje, het modepopje of de beauty queen. Ik begon pas een jaar of vijf geleden echt met make-up en soms vraag ik me af of ik dat wel had moeten doen of gewoon ‘puur natuur’ had moeten blijven.

Ik weet dat het ongebruikelijk is voor een vrouw om rond haar dertigste pas te beginnen met make-up. Daar schreef ik al eens over. Ik heb mezelf opmaken aangeleerd door beautyblogs.

Ondanks dat ik doorgaans geen bovenmatige interesse heb in make-up, volg ik nog steeds een aantal van zulke blogs. Misschien een kwestie van gewoonte, al vind ik de artikeltjes die niets met make-up te maken hebben, wel vaak het leukst. Het is vaak vooral de stijl en het karakter wat zo’n blog uitstraalt, waardoor ik blijf volgen.

Waarom ik van make-up houd

Met een beetje smeersels kun je er mooier uitzien. Zelfs jonger in sommige gevallen, maar daar hoef ik geen moeite voor te doen. Ik word nog steeds 8 tot 10 jaar jonger geschat. Zonder make-up nóg jonger.

Maar toch. Je ziet iets veranderen in je gezicht met een strakke eyeliner en wat oogschaduw. Foundation gebruik ik overigens heel weinig. Niet te geloven dat er mensen zijn die 8 lagen van die rotzooi op hun smoeltje smeren om er ‘mooier’ uit te zien. Dan ben ik, met al mijn gemopper over m’n uiterlijk, toch wel blij met mijn egale en gemakkelijke huid. :-)

Waarom ik make-up haat

Ik kan gemakzuchtig zijn en vind ‘t zonde om tijd te besteden aan dingen die in mijn ogen minder belangrijk zijn. Sowieso duurt opmaken langer doordat ik slechtziend ben en gaan er ook eerder dingen fout. Als ik ‘s morgens voor de spiegel sta, heb ik vaak geen zin in die toestand!

Wil ik het liefst gewoon m’n gezicht wassen en zonder een spoortje make-up de deur uit. Soms doe ik dat ook gewoon, maar de druk van het maatschappelijk bepaalde beeld, dat make-up nu eenmaal hoort bij vrouwen, voel ik ook. No make-up lijkt vaak een no-go.

Eigenwijs als ik ben, trek ik m’n eigen plan en probeer me te ontdoen van het juk. Als ik geen zin in make-up heb, dan draag ik geen make-up, so be it. Of desnoods alleen een lijntje oogpotlood, wat er na drie keer knipperen weer af ligt. Maakt mij dat een feministische pot met tuinbroeken en een oerwoud onder haar oksels? No way! Ook al zo’n rare associatie met vrouwen die geen of weinig make-up dragen. Ook zelfbewuste vrouwen kunnen dat!

En ja, ik heb een tijd gehad dat ik niet zonder opgemaakte ogen de deur uit wilde. Dat was zo’n twee jaar nadat ik begon met make-uppen. Ik vond dat best een ongezonde ontwikkeling en heb het mezelf afgeleerd, wat verbazingwekkend gemakkelijk ging.

Ook van de eeuwige smokey eyes ben ik snel afgestapt, een naturel look is minder tijdrovend om netjes aan te brengen, dus meer praktisch. Wie durft te beweren dat vrouwen onaantrekkelijk zijn zolang ze geen poedertje hier of een kwastje daar hebben aangebracht? Mannen dragen toch ook geen make-up en kunnen nog net zo goed erg aantrekkelijk zijn. Onzin dus!

Wat ik leuk vind: Dat ik zelfs zonder make-up regelmatig complimenten over mijn uiterlijk krijg van zowel bekenden als wildvreemde mensen. Genoeg bewijs dat make-up een leuke aanvulling kan zijn, maar zeker geen voorwaarde is!

Dat is inmiddels de manier waarop ik de hele beautyindustrie benader en daar voel ik me een stuk lekkerder bij! Ik draag make-up als ik daar zin in heb en anders maar een keer niet. Ik schaam me er niet meer voor!