Onderstaande quote van John Lennon kwam ik pas tegen op Instagram en het was er typisch zo één waar ik even over na moest denken. Niet omdat ik het niet begreep, maar omdat ik de tekst tot me door wilde laten dringen.

Maar ik ben er inmiddels wel van overtuigd dat ie gelijk heeft. Hoe vaak kom je in boeken en films niet tegen dat mensen de boel beliegen. Iets wat vaak begint met een leugentje om bestwil en eindigt in een web van leugens waar niet meer uit te komen is. Als het uitkomt, escaleert de boel gelijk en is er geen houden meer aan. Waarom dan ook dat eerste leugentje, denk ik dan.

Ik heb een enorme hekel aan liegen en doe het zelf praktisch nooit, ik begrijp het ook niet. Waarom liegen, wat is er zo erg aan de waarheid! En zelfs al is de waarheid hard, dan nog mag ie gezegd worden. Liegen om je hachje te beschermen, liegen om een ander zogenaamd te sparen, liegen omdat je je beter wilt voordoen dan een ander of liegen, omdat je niets beters te zeggen hebt.

Wat het vriendengedeelte betreft kan ik beamen dat altijd eerlijk zijn je inderdaad minder vrienden oplevert. Ik ben al nooit echt gelukkig geweest op dit gebied, maar bevind me inmiddels al even op een punt waarbij ik niet goed weet wie mijn echte vrienden zijn, of ik die überhaupt wel heb en aan welke criteria die zouden moeten voldoen. Ik ben inderdaad mensen verloren doordat ik eerlijk was. Wanneer iemand me gekwetst of benadeeld heeft en ik dan aangaf hoe ik ergens over dacht.

Niet iedereen kan overweg met directe mensen, maar eigenlijk is het: Niet iedereen kan overweg met eerlijke mensen. Directheid is vaak een vorm van confrontatie. In één keer zeggen waar het op staat in plaats van verzachtende omstandigheden.

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, maar leugens, of dingen mooier maken dan ze zijn, eigenlijk ook. Dus John heeft gelijk. Het is kiezen of delen, al vind ik de stelling ‘Je hebt meer vrienden als je zo nu en dan liegt’ ook weer een beetje kort door de bocht. Maar zo heeft hij het vast niet bedoeld.