Ik kwam op een blog een opsomming tegen van dingen waar de persoon in kwestie trots op was. Ik besloot meteen dat ik zo’n lijstje ook wilde maken en mezelf daarbij uit te dagen om dingen te vinden waarvan ik echt kan zeggen dat ik er trots op ben, zowel qua karakter als vaardigheden en niet in het minst ook mijn uiterlijk.

Mijn sterke geest

Het meest trots ben ik misschien nog wel op mijn geest. Die is flexibel en onbuigzaam tegelijk. Ik breek niet snel, om het zo maar te zeggen. Ik heb veel meegemaakt in m’n leven en daar leer je van. Ik raak niet snel oververhit van situaties en kan dingen nog steeds blijven beredeneren. Als het echt nodig is, kan ik mijn emoties zelfs grotendeels uitschakelen, puur een kwestie van jarenlange training.

Het ligt ook wel in de lijn van mijn karakter om zo te kunnen zijn. Ik ben rustig en serieus en op emotioneel gebied en ook naar anderen toe over het algemeen vrij neutraal en gecontroleerd. Ik raak niet snel ontroerd, maar word ook niet snel boos. Als ik het wel word, kun je je beter bergen. Ik beredeneer dingen vooral vanuit logica.

Als ik emoties ervaar die ik niet wil voelen, zet ik die zo snel mogelijk uit m’n hoofd. Emotionele uitbarstingen vind ik een faux pas en als het bij een ander gebeurt kan ik er niet mee omgaan. Ik ben niet standaard, maar anders is niet per definitie slecht en ik ben enorm trots op hoe sterk en onbreekbaar ik ben geworden door de jaren heen.

Lekker in het zonnetje

Mijn benen

Omdat ik BDD heb, vind ik het lastig om dingen aan mijn uiterlijk te vinden die ik mooi, of op z’n minst de moeite waard vind. Ik moet wel zeggen dat het de laatste tijd beter gaat, maar het komt en gaat in fases. Er was een tijd dat ik na een half uur bedenken wat ik mooi vond aan mezelf aankwam met: “Mijn wimpers zijn wel aardig”.

Inmiddels gaat dat dus beter. Ik vind mijn benen meestal wel mooi. Ze zijn lang en slank en op een mooie manier gespierd door het vele lopen en fietsen. Ondanks dat ik 38 ben, heb ik ook nog steeds niet echt cellulitis. Mijn benen zijn ook heel sterk.

Ik heb mijn knieën lange tijd rare dingen gevonden en was ook ontevreden over mijn kuiten, die mochten wel wat dikker, maar inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat daar toch niets aan verandert, tenzij ik ga voetballen, wat ik niet van plan ben.

Mijn foto’s

Ondanks dat ik al heel wat jaartjes fotografeer, merk ik dat ik de laatste tijd pas oprechte trots begin te voelen. Ik heb lang gedacht dat iedereen kon wat ik deed, het niets bijzonders was. Maar naar gelang ik kritischer keek naar mijn eigen werk, deed ik dat ook bij anderen.

En dan zag ik toch regelmatig foto’s voorbij komen waarvan ik dacht: “Nou, ik doe het zo gek nog niet”. Het feit dat ik slechtziend ben, heeft me ook lang in de weg gezeten. Ik zag het als iets waarmee de waardering weegschaal aan de andere kant naar beneden gedrukt werd.

Door spottende opmerkingen en het beoordelen van mijn foto’s op basis van mijn beperking, werd ik stiekem toch wel onzeker. Maar inmiddels begin ik door te krijgen dat het feit dat ik slechtziend ben, voor de meesten eerder een toegevoegde waarde is, omdat het bijzonder is.

Sowieso heb ik inmiddels al van zoveel verschillende mensen complimenten gehad, die niet wisten dat ik slechtziend ben, dat ik nu wel geloof dat mijn foto’s echt iets hebben. Onlangs heb ik ook diverse foto’s verkocht, aan mensen die ernaar vroegen.

Paarse bloem in de berm

Mijn sterke focus

Door de jaren heen heb ik een enorm sterke focus ontwikkeld in de zin van mezelf richten op iets wat ik wil bereiken, doen, vinden of behalen en dat lukt ook eigenlijk altijd. Ik zou bijna zeggen dat ik er bewondering voor heb hoe bijzonder het menselijke brein werkt. Ik heb keer op keer aan den lijve ondervonden dat een hele sterke focus op iets, je ook echt je doel laat bereiken.

Het werkt als een soort eenzijdige telepathie, zo van: Ik wil geld op straat vinden of de loterij winnen, maar ik bedoel meer persoonlijke doelen. Of het nou het terugvinden van een verloren voorwerp is, een bepaald gewicht bereiken, of iets kunnen wat eigenlijk onmogelijk is.

Wanneer mensen aan me vragen hoe ik bepaalde dingen doe, die met het zicht op mijn visuele beperking onmogelijk lijken, antwoord ik steevast: een flinke portie doorzettingsvermogen en een sterk ontwikkelde focus. Denken dat je iets niet kunt, werkt dus net zo. Niet doen dus!

Mijn haar

Mijn haar, o mijn haar. Wat heb ik het lang gehaat. Vooral vroeger, toen ik de grootste zeurpiet van het westelijk halfrond was als het om mijn kapsel ging, of beter gezegd: coupe de panique. Als het niet naar m’n zin zat.

Ik kreeg dan echt driftbuien, niet te zuinig. Gelukkig heb ik daar nooit meer last van en ik ga ook wel eens het huis uit als het niet perfect zit. Sterker nog, soms vergeet ik gewoon om mijn haar te borstelen ‘s morgens.

Dan is er nog geen man overboord, omdat ik mijn haar steil draag en het ‘s morgens ook gewoon nog mooi glad valt, zonder eruit te zien als een vogelnestje. Ik ben vooral trots op m’n haar omdat het zwaar en dik is en veel kan hebben.

Tot voor kort werd het om de twee maanden met 12% waterstofperoxide geblondeerd (2 jaar lang), om van zwart naar blond te gaan. Het is er nog steeds niet af gevallen. Eigenlijk heb ik er weinig van gemerkt moet ik zeggen. Ik verzorg mijn haar dan ook heel goed, maskertje hier, haarserum daar. Ik ben van mijn haar gaan houden.

Blonde 2.0

Mijn technische aanleg

Voor de gemiddelde vrouw, ben ik heel technisch aangelegd. Van computers tot doe-het-zelven en van motortechniek tot een aangeboren talent voor het overweg kunnen met elektronica. Ik ben ook autodidact. Dat is iemand die zichzelf alles aan kan leren zonder ooit een handleiding gelezen te hebben.

Zet een willekeurig apparaat voor m’n neus en ik kan er binnen tien minuten mee overweg. Ik weet niet hoe dat komt, ik heb het altijd al gehad. Ik denk dat het ook met mijn logisch denken karakter te maken heeft. Met logica kom je in de techniek een stuk verder dan met emoties.

Ook met computers is dat zo. Ik krijg vaak te horen dat ik ‘zo donders snel’ ben met die dingen. Mijn vingers razen over het toetsenbord en allerlei vensters vliegen over m’n scherm. Ik heb er ook vaak moeite mee om me te verplaatsen in iemand die niet zo handig is. Doe-het-zelven vind ik ook leuk, al kom ik daarin mijn visuele beperking wel regelmatig tegen.

Helemaal in m’n element ben ik, wanneer ik met een stel kerels over motoren kan ouwehoeren. Techniek blijft me fascineren, toen ik bijvoorbeeld onlangs op die NASA expo was, stond ik nog net niet te kwijlen bij de imposante raketmotoren.

Selfie in zwart-wit

Mijn sleutelbeenderen

Ondanks dat ik al met m’n benen en haar op de proppen ben gekomen, blijft het lastig om een mooi onderdeel van mezelf aan te wijzen. Het is niet dat anderen nooit zeggen dat ik er leuk, mooi of aantrekkelijk uitzie, het is meer dat ik dat zelf moeilijk kan geloven en iets anders zie. Maar mijn sleutelbeenderen, die vind ik mooi.

Ze zijn op een goede manier geprononceerd, niet té uitstekend, zoals je soms ziet, van die handvatjes worden dat. Ik heb ook een voorliefde voor korte kettinkjes, waarvan het hangertje precies in het holletje tussen de sleutelbeenderen valt. Lange kettingen leggen weer de nadruk op een onderdeel waar bij mij van nature al genoeg de nadruk op ligt, dus dat hoef ik niet zo nodig te benadrukken. :-)

Mijn onafhankelijkheid

Ik had eerst het woord zelfstandigheid willen kiezen, maar onafhankelijkheid vind ik ten eerste mooier en krachtiger, ten tweede is dat een woord wat ik graag samen met mijn naam in één zin bezig. Het past bij mij. Als kind ben ik heel zelfstandig opgevoed door mijn ouders.

Waar mijn oma heel overbeschermend was en al een slapeloze nacht had bij het idee dat ik alleen op m’n fietsje naar school ging, vond mijn moeder dat ik dat ik toch moest leren dingen op eigen houtje te kunnen. Mede daardoor en ook door een sterke bewijsdrang, ben ik uiteindelijk enorm onafhankelijk geworden, zeker ook met het oog op mijn visuele beperking.

Ik leef zelfstandig, heb geen enkele aanpassing en kan praktisch alles wat anderen ook doen. Enige struikelblok is vervoer. Ik kan geen rijbewijs halen, dus dat betekent lopen, fietsen en voor de rest OV of de deeltaxi, waar ik een pleurishekel aan heb, maar soms is het makkelijk. Ook in mijn doen en denken ben ik selfsupporting.

Alles los ik zelf op, of het een kapotte lamp is of een gevoelskwestie. Ik streef ernaar niemand nodig te hebben en slaag daar aardig in. Het is natuurlijk niets om je voor te schamen om mensen nodig te hebben, maar ik zie het volledig onafhankelijk zijn als een hoger doel.

Mijn schrijftalent

Last but not least, mijn schrijftalent, al vind ik talent wat overdreven klinken, maar ik wist geen andere benaming. Ik heb er nooit een geheim van gemaakt dat ik dol ben op taal en schrijven.

Al vanaf het moment dat ik een pen vast kon houden, schreef ik verhaaltjes en had ik ook altijd dagboeken. Het bloggen betekent voor mij niet alleen contact met mensen die mijn artikeltjes lezen en erop reageren, maar vooral ook het kunnen schrijven, dat voelt zo goed!

Ik ben ook echt een neuroot als het op taal aankomt dat heb je onlangs al kunnen lezen. Trots ben ik, omdat ik taal goed beheers en fouten tot een minimum beperk. Ook kan ik in meerdere stijlen schrijven en krijg ik regelmatig te horen dat ik op een leuke en heldere manier schrijf.

Tot zover een lijstje zelfverheerlijking. Zo voelt het wel een beetje. Ik vind het geen probleem om over mezelf te schrijven, maar mensen voelen zich van nature toch wat beschaamd als ze een opsomming geven van dingen waarin ze zichzelf mooi, goed of leuk vinden.

Desondanks vind ik dat ik best een schouderklopje verdiend heb. Niet om wat ik beschreven heb, maar het feit dat ik de uitdaging aan ben gegaan en serieus met dit artikel aan de slag ging. Voor mij is het behoorlijk lastig om lovend over mezelf te zijn en het nog te menen ook.