Vandaag een heel recente foto, namelijk van gisteravond. Ondanks dat ik al een paar dagen kamp met rugpijn, wilde ik ‘s avonds toch fietsen. Terwijl ik een niet al te groot rondje van plan was, ben ik uiteindelijk tweeënhalf uur weg geweest en heb ik ruim 30 km gereden. Wel in een rustig tempo, dat was de voorwaarde om toch te mogen fietsen van mezelf. Geen gerace dus, maar alles om de rug een beetje te sparen.
Ik had mijn iPod dan ook thuis gelaten (van muziek ga ik automatisch harder rijden) en in plaats daarvan de cameratas op m’n rug geslingerd met de bedoeling onderweg wat plaatjes te schieten. Ondanks dat de avondlucht minder mooi was als de dag ervoor, heb ik toch een paar leuke foto’s kunnen maken. Eén daarvan zie je hieronder:
Ik was er al bijna voorbij gereden, maar het licht viel zo mooi op dat openstaande hek dat ik gelijk in m’n hoofd voor me zag hoe mooi zo’n foto kon zijn. Bovenop de rem dus, van m’n fiets gesprongen en omgedraaid, om alsnog die foto te kunnen maken.
Ik vind de foto enerzijds iets vredigs uitstralen maar anderzijds ook iets verdrietigs. Zo’n verlaten weiland met het hek open. Alsof al het vee is weggelopen, of erger. Het is in elk geval een foto die je laat nadenken vind ik.
Wauw, wat een prachtige foto.