Sommigen vinden fotografie een hobby, bij mij is het meer. Vooral de laatste tijd ben ik een eenheid gaan vormen met de camera en heb ik geleerd mijn gedachten om te zetten, een conversie te maken. Losmaken van het bekende, je oriëntatie en het instinct om te zoeken naar standaard mooie dingen. Dat is kijken met andere ogen.
Ik heb nooit aspiraties gehad op het vlak van toneel of acteren, maar denk dat mijn methode om me te kunnen inleven in de foto die ik wil maken, toch wel een soort van overeenkomsten heeft. Als ik echt heel bewust bezig wil zijn met een bepaalde foto, stijl of serie, leef ik me echt in.
Fotografen hebben het vaak over ‘in de foto stappen’, waarbij je de omgeving verkent op elementen die in je foto goed uit zullen komen of juist een storende factor kunnen vormen. Aangezien ik vooral vanuit mijn gevoel fotografeer, moet ik zelf dat gevoel kunnen vasthouden, om een foto te laten slagen.
Onlangs is gebleken dat muziek hierbij een katalysator is. Mezelf omvormen, zodat ik andere gedachten krijg en andere dingen zie, gaat sneller als ik naar muziek luister. Afhankelijk van de soort waar ik naar luister, kan ik mijn gedachten omzetten naar iets wat daarbij past.
Ik heb er in het dagelijks leven soms wel eens moeite mee om me goed in te leven in een persoon of situatie die los van mijzelf staat, maar muziek is het enige middel, waardoor mijn geest buigzaam wordt als verhit staal en makkelijk te smeden is in iets wat ik voor ogen heb.
Het kost wel veel energie en lukt ook niet altijd even goed. Onlangs ging ik buiten lopen met mijn camera en besloot mijn ‘andere ogen’ techniek weer eens uit te voeren. Het kostte dit keer veel moeite voordat ik voelde dat het lukte, maar het werkte uiteindelijk wel! Het is alsof ik mezelf een beetje loslaat, ik loop, maar ik ben me niet meer bewust van mezelf en mijn bewegingen, ik denk anders, voel anders, ik ben haast anders. En ik heb andere ogen, bijna letterlijk!
Opeens zag ik dingen die me anders nooit op zouden zijn gevallen. Een kitscherig naamplaatje bij een deur, een zwart nylon jack, achteloos achtergelaten naast de voorband van een auto, een gesneuvelde appelgroene paraplu onder een doos, een perfect symmetrisch patroon in een traliewerkje, een vrouw die gebiologeerd naar een stuk karton op de grond staart en een verticaal gegraveerde tekst op de zijkant van een groot gebouw.
Heel lang kan ik dit soort sessies nog niet volhouden, ze bezorgen me van lieverlee hoofdpijn, omdat ‘t enorm veel energie kost om meer input binnen te laten dan normaal. Maar het is wel erg leuk en uitdagend om te doen.
Het soort foto’s waar ik mee thuis kom na zo’n wandeling, is het tegenovergestelde van wat ik normaal maak. Ik dwing mezelf ook om niet naar bloemen, landschappen of karakteristieke gebouwen te kijken, maar dan blijven er nog miljoenen andere composities en voorwerpen over om een keuze uit te maken.
Ironisch genoeg kwam ik tijdens mijn laatste sessie een slechtziende man met geleidestok tegen. Ik zag dat hij niet blind was aan de manier waarop hij zijn hoofd hield. Groter kon het verschil niet zijn, ik ben tenslotte ook behoorlijk slechtziend met mijn 5% zicht en toch loop ik met een spiegelreflex om m’n nek en ben ik juist op dat moment in een modus waarbij ik praktisch alles zie wat ik voor ogen krijg, inclusief details. Daar sta je dan wel even bij stil, de ironie van het leven. En het bewijs dat een sterk ontwikkelde focus zo ontzettend krachtig is!
Prachtige foto’s en leuk stukje wat je hebt geschreven.
Mooie foto,s heb je erbij geplaatst.
Dank je! Ook eigen werk, uiteraard 🙂 Uit de serie ‘weer eens wat anders’ 🙂