In de column van pas schreef ik al dat ik zo nu en dan best van spontane invallen houd. Vandaag was daar een mooi voorbeeld van. Ik ging wandelen met Bas en kreeg zin om de trein te pakken en gewoon ergens heen te gaan. Het Arriva-traject mag ik gratis op reizen, dus alles tussen Geldermalsen en Dordrecht kan ik gaan zonder een cent kwijt te zijn.

Ondanks dat ik aanvankelijk naar Beesd wilde gaan, had ik daar toch m’n twijfels over en koos ik op het laatste moment voor Sliedrecht. Echt bekend ben ik daar niet, ik weet hoe ik van het station in het centrum moet komen en daar houdt het ook op. Toch vind ik het altijd wel leuk om onbekende plekken en straten te verkennen, ik kom altijd weer op m’n pootjes terecht zal ik maar zeggen. Met mijn gevoel voor oriëntatie is over het algemeen weinig mis.

Ik besloot het ouderlijk huis van mijn oma eens op te zoeken en ook een bezoekje te brengen aan het huis waar mijn overgrootmoeder (die ik ook nog heb gekend) later nog heeft gewoond.

Beide adressen vrij snel gevonden en een paar foto’s gemaakt. Het eerste huis had ik nog nooit gezien, het tweede wel, maar ik herkende er eigenlijk weinig van. Ze waren er ook met nieuwbouw bezig, dus het zou kunnen dat het er niet meer staat, alleen van het eerste adres had ik een huisnummer.

We hebben zo’n drie uur gelopen, gewoon kriskras door Sliedrecht. We hebben van alles gezien. Van de haven met een hoop bedrijvigheid tot kleine huisjes met een hoge knusheidsfactor, het winkelcentrum wat compleet uitgestorven was omdat de winkels op maandag pas om één uur open gaan, een paar mooie kerken en het vroegere gemeentehuis. Ook wat foto’s gemaakt met m’n iPhone die je in dit artikel kunt bekijken.

Enige vervelende was Bas, die vandaag echt onhandelbaar was, waarmee hij me ook veel pijn heeft bezorgd. Ik loop al tijden rond met een pijnlijke borstspier en inmiddels doet het zoveel pijn dat ik bijna zou zeggen dat er iets gescheurd is.

Dat zo’n klein opdondertje zó hard kan trekken. Ik heb behoorlijk sterke armen, maar dit is de aanhechting van arm aan romp waar het mis gaat. Flink smeren dus maar weer met extra hete Midalgan, al heb ik er nu al zo lang last van dat het chronisch lijkt te zijn geworden.

Rond een uur of twee waren we weer op Gorkumse bodem. Lekker lang gewandeld, redelijk wat gezien en heerlijk weer natuurlijk. Het artikel van vandaag bevat nu eens meer foto’s dan tekst, maar dat is voor de afwisseling wel leuk. 🙂 Ik ben een beetje moe en mijn arm/schouder/borst doet zoals gezegd nogal veel pijn, dus die ga ik even rust geven voor zover mogelijk. 🙂