Zaterdag werd gevraagd of ik zin had om mee te gaan zonsopgang fotograferen. Ondanks dat ik niet bepaald een vroege vogel ben en eerder te laat dan te vroeg m’n bed uit rol, hoefde ik niet lang na te denken. In feite had ik al maanden plannen om eens een zonsopkomst te fotograferen, maar mijn bed won het steeds!

Gister trokken we in alle vroegte met drie man (oké, twee vrouwen en één jongeman) de natuur in gewapend met tassen, camera’s, extra lenzen en statieven. Mijn wekker stond die ochtend op tien over zes (dat voelt net iets minder vroeg dan zes uur) en om iets over zeven werd ik opgehaald om richting Ameide te rijden, waar je in alle rust van de natuur kunt genieten in een landschap wat de naam Zouweboezem draagt.

Zonsopgang in de Zouweboezem

Dit terrein bestaat uit rietvelden, afgewisseld met waterpartijen en is tussen 1370 en 1373 aangelegd om het overtollig water uit de polders van Vijfheerenlanden op te vangen. Er huizen diverse vogelsoorten. Onder meer de purperreiger, krakeend en kwartelkoning. Als niet-vogelkenner zegt dat mij weinig, maar het gebied schijnt dus echt bekend te staan vanwege de hoge vogelpopulatie.

Ondanks dat we iets te laat waren om het paarse ochtendgloren vast te kunnen leggen, hebben we wel kunnen genieten van een prachtige ochtendlucht met allerlei kleurschakeringen en een indrukwekkend lijnenspel, het was net alsof je naar een schilderij stond te kijken, zeker boven de grote waterplas waar we als eerste bij gestationeerd waren, leverde dat mooie plaatjes op!

Overhangende bomen

In totaal hebben wel al gauw ruim vier uur rondgestruind door het gebied. Soms over paadjes, maar vaker was het een kwestie van struinen door struiken en grashalmen. Al na een uur zaten mijn schoenen van binnen als buiten vol met modder en distels, maar ik was op een missie en dan boeien dat soort dingen opeens niet meer zo.

Waar ik vooral blij mee was is dat ik merkte dat deze fotowandeling een enorme boost gaf aan mijn plezier in het fotograferen. Zoals ik onlangs liet weten, zat ik een beetje in een dipje op dat gebied en het is lastig om daar weer uit te komen, ik denk dat deze ochtend daar veel goeds aan gedaan heeft, zeker als ik het resultaat zie.

Silhouet in zonsopgang

Iets na twaalven streken we bij de auto neer, waar we de meegebrachte lunch en iets te droge Marokkaanse koekjes aten, zittend in de achterklep van de auto, grapjes makend en nagenietend van het moois wat we met onze ogen en camera’s hadden geregistreerd en vastgelegd.

Rond één uur was ik thuis en nadat ik eerst m’n schoenen en sokken verwisseld heb voor droge exemplaren en een korte wandeling met Bas heb gemaakt, heb ik me op de bank neergevlijd en ben ik daar tot een uur of vier niet meer vanaf gekomen.

Rode besjes

Ondanks dat ik stiekem aardig versleten ben – navigeren op onbekend terrein en dan ook nog struinen door een ongelijk gebied kost me best veel energie – heb ik een erg fijne en gezellige ochtend gehad, met een mooie fotoserie als resultaat. Zeker voor herhaling vatbaar dus! Zoals je in dit artikel al kunt zien, heb ik lekker veel gefotografeerd en dat was ook vooral de insteek.

Weiland in sepia

Pluizenbolletjes