Photo memories

Een foto zegt meer dan duizend woorden is een algemeen bekende uitspraak. Volgens de regels der kunst hoort een goede foto een verhaal te vertellen. Nu vind ik het knap lastig om een heel verhaal te vertellen met één beeld, maar het is wel opmerkelijk dat ik me vaak precies herinner welk gevoel ik had tijdens het maken van een bepaalde foto.

Het leek me wel leuk om daar iets mee te doen en je een aantal met de iPhone gemaakte foto’s te laten zien waarover ik iets meer vertel over wat me op dat moment bezighield, het zijn overigens allemaal foto’s van het afgelopen jaar en je kunt de meeste ervan ook terugzien in oudere Weekly Snaps, maar toch is dit iets anders.

Deze foto maakte ik op 16 januari. Het was verrot koud, ik geloof dat rond die dagen de koudste temperaturen sinds tijden zijn gemeten. En mijn vijver zat nog vol, met water, wat inmiddels één grote en zware ijsklomp was geworden. Aangezien mijn vijver eigenlijk niet meer is dan een grote plastic bak, ging dat niet helemaal goed.

De bak stond bol en het zou niet lang duren voordat ie zou scheuren. In de bijtende kou die vijver leeg gebikt terwijl mijn handen gigantisch pijn deden van de kou. Geen pretje. Bijbehorend gevoel? Vooral koud en als ik naar die foto kijk, voel ik spontaan de rillingen weer over m’n rug.

15 februari. Toen ik in de krant las dat door Staatsbosbeheer een soort excursie georganiseerd werd door de grienden bij Sleeuwijk en Oudendijk om te laten zien wat er zou gebeuren voor het project Ruimte voor de Rivier, wilde ik wel mee. Ik ben een liefhebber van wandelen en struinen door de natuur. Deze wandeling werd helaas iets minder leuk.

Om de haverklap bijna onderuit in de modder en op een gegeven moment moesten we zelfs dwars door een sloot (met water) en ik had Bas ook bij me, die zich lelijk verwondde aan een doornstruik, maar zich heel kranig hield. Ik merkte thuis pas dat zijn buikje vol schrammen zat omdat hij bleef janken en duidelijk iets wilde vertellen.

Een foto van een quote van Loesje, gemaakt op 9 maart. Dit was het moment dat ik eindelijk toe durfde te geven dat ik verliefd was, en niet zo’n beetje ook. Eigenlijk was het al langer gaande, maar zodra ik maar denk dat ik verliefd ben, treedt er een soort afweermechanisme in werking.

Ik steek m’n kop in het zand en wil er niks van weten. Na een tijdje zag ik in dat er geen houden meer aan was en durfde ik er ook wel voor uit te komen. Deze quote postte ik ook op Twitter, waar gelijk diverse nieuwsgierige reacties op volgden. Hoe heet hij? Hoe ken je hem? Zijn naam wist ik toen nog niet eens. Voor sommigen was het al langer duidelijk…

Een plaatje van 26 maart, ik had me maanden eerder opgegeven om te figureren voor de tv-serie Dokter Tinus en heb dat welgeteld 2 keer gedaan. Op het moment dat ik deze foto maakte liep de dag al ten einde.

Ik was erg moe, maar aan de andere kant ook opgefokt door het vrij chaotische karakter van zo’n dag. En onzeker was ik ook, stel dat ik straks écht op TV kom. Gelukkig is dat maar één keer gebeurd en de meeste mensen is het niet eens opgevallen. Phew!

Deze foto van 15 maart komt echt binnen. Keer op keer. Ik was enorm bang en zat slecht in m’n vel op het moment dat ik deze foto maakte, ik had weer eens enorm last van m’n ziektefobie en had voor de volgende ochtend een afspraak bij de dokter. Eigenlijk had ik de hele dag al het gevoel dat mijn leven zou veranderen,

ja, zó ga je denken als je zo bang bent. Gelukkig bleek het allemaal mee te vallen, zoals altijd, maar dat wist ik die avond nog niet. Deze foto van de Burgstraat met een prachtige oranjeachtige lucht maakte ik tijdens een wandeling met Bas in een poging de onrust uit m’n lijf te verdrijven. Wandelen en trouwens ook fietsen werkt therapeutisch voor mij.

29 april. Ik werd ziek (griep) en dat heeft uiteindelijk een week of drie á vier geduurd voordat ik weer helemaal de oude was. De meest heftige griep die ik in jaren heb gehad. Jammer was dat het rond die tijd mooi weer was en ik dat elke dag door de ramen kon zien, maar er niet van kon genieten.

Toch heeft ziek zijn ook altijd wel iets knus, hoe beroerd ik me ook voel. Elke dag nestelde ik me onder een deken op de bank met een halve medicijnkast en een stapel boeken naast me. En de beesten op schoot natuurlijk.

Ik heb al aardig wat meegemaakt in m’n leven, maar ballonvaren was wel één van de mooiste ervaringen. Dat deed ik samen met mijn moeder op 18 mei dit jaar. Nadat de vlucht / vaart al een aantal keren was uitgesteld wegens ongeschikt weer, was het die dag dan eindelijk zover. Het gevoel wat ik erbij had?

Zó gaaf! Echt genieten. En eenmaal boven de wolken, zwevend boven Breda, kwam er een soort rust over me. Alsof je in een soort coconnetje zit. Je hoort alle geluiden van beneden, maar toch lijkt het opeens iets van een andere dimensie. Machtig mooi!

Begin juni ontdekte ik een heuveltje wat bovenop de stadswal lag, met uitzicht over de Merwede en aan de andere kant de twee sluizen richting de stad. Ik doopte de plek Mount Stardust, omdat ik er ook vaak ‘s avonds laat met Bas ging zitten. Ik kwam helemaal tot rust op die plek.

Niet dat ik zo’n stresskip ben, maar het verschil tussen normaal en ontspannen was toch wel voelbaar zeg maar. Zelfs Bas vond het een fijn plekje, waar hij normaal altijd maar door wil en eeuwig haast heeft (Goh, zo ken ik er nog één), kwam hij lekker bij me liggen en genoot ook van de rust en ook van het feit dat ik hem aan het aaien was. Inmiddels ben ik er al lang niet meer geweest, geen zin in een groene kont.

Wat een heerlijke zomer heb ik gehad. Niet eens veel weg geweest of zo, maar genieten kun je overal. Op zwoele avonden ging ik graag op een bankje bij het strand Buiten de Waterpoort zitten en voelde me dan heerlijk.

Bas erbij, beetje over het water kijken. Op een gegeven moment kwam er één of andere kerel een praatje maken die niet van ophouden wist, terwijl ik van m’n rust wilde genieten. Helaas durfde ik dat niet te zeggen en ben ik op een gegeven moment maar gewoon weg gelopen.

19 juli. Wat een superdag! Waar ik in 2012 met Bas een dagje naar Texel ging, reisden we dit keer af naar Zeeland om de plaatsen Zierikzee en Goes te bezoeken. Hier zitten we in de bus op de Zeelandbrug en was het dagje uit, de reis even niet meegerekend, nog maar net begonnen.

Mijn gevoel was heel opgewekt en verwachtingsvol. Het was trouwens bloedheet die dag, 27 graden, maar als ik erop terug kijk, begin ik spontaan weer te glimlachen. Heerlijk dat soort dagjes!

Warme zomeravonden, ik werd er zó actief van. Meerdere keren ben ik om 9 of 10 uur nog gaan fietsen en op deze dag besloot ik eens de Biesbosch in te gaan. Omdat het rond een uur of 10 toch wel donker werd en er geen enkele lantaarnpaal in dat gebied te vinden is, strandde ik uiteindelijk in Nieuwendijk waar ik een biertje dronk en vervolgens in het donker naar huis reed. Heerlijk zulke ongedwongen avonden met een spontane inval. Ik hou echt van de zomer!

Begin augustus sloeg de stemming om. Ik heb een paar weken in de knoop gezeten met mezelf. Ik kon niet goed omgaan met mijn sterker wordende gevoelens voor degene op wie ik begin dit jaar verliefd werd en had veel last van mijn ziektefobie.

Ik wandelde uren en presteerde het zelfs om in slechts 2 uur tijd elke straat van de binnenstad te doorkruisen zonder overlapping. Zelfs ‘s avonds laat ging ik nog wandelen, ik weet zelfs nog naar welke muziek ik toen luisterde op m’n iPod: Waves van Mr. Probz.

16 augustus. Ik deed alles voor een beetje afleiding, zelfs als dat betekende dat ik me zeiknat liet regenen. Een vriend stelde voor om ‘s avonds een biertje te pakken bij ‘t Hoekske in Woudrichem en dus sprong ik op m’n MTB en racete ik erheen.

Na afloop begon het al gauw te gieten en ik raakte doorweekt, zoals je op de foto kunt zien Hello curly! Toch had ik een goede avond gehad, afleiding is echt de beste remedie om vervelende gevoelens te verjagen en ik heb me voor een paar uurtjes best goed gevoeld.

Dit was het jaar dat ik mezelf leerde om in het donker te fietsen. Ik had er genoeg van dat ik altijd op tijd naar huis moest omdat ik moeite had met in het donker rijden, wat niet zo gek is met mijn zicht. Maar waar een wil is, is een weg en het is me gelukt.

Ik vind ‘s avonds rijden inmiddels zelfs prettig, vooropgesteld dat het niet regent (spiegelend wegdek) en het lekker rustig is. Om in het donker in volle vaart een complete dijk uit te rijden, geeft gewoon een heerlijk gevoel.

Eind augustus voelde ik me alweer wat beter, een onverwachts bezoekje aan mijn geboortestad en tevens één van mijn favoriete steden van Nederland, Den Bosch, deed daar ook veel goed aan.

‘s Avonds een motorritje gemaakt en in de binnenstad van de Brabantse hoofdstad geland en vervolgens, tegenover de Sint Jan kathedraal, koffie met een serieuze Bossche Bol genuttigd. Het leven is zo slecht nog niet! Na afloop zelfs nog een rondje geslenterd over de kermis.

September was echt de maand van de korte tripjes. De meeste legde ik alleen samen met Bas af, maar dat deed er niks aan af. Op 26 augustus ging ik naar Sliedrecht, wat niet eens gepland was. Lekker aan het wandelen en dan opeens bedenken, “Hé, dat lijkt me een leuk idee”. Weer zo’n leuke dag gehad met mooi weer.

Ik ging op zoek naar het ouderlijk huis van oma en liet niet veel later ook een boekje afdrukken voor haar met wat foto’s die ik die dag met m’n iPhone maakte, wat ze telkens tevoorschijn haalt als er visite is. Ik kan echt intens genieten van dit soort dagen, laat mij maar lekker wandelen en plaatsen ontdekken. Een leuke dag beleven hoeft niet veel te kosten.

Gewoon goed in m’n vel zitten. Echt goed. Liefde, of je nu weet of het wederzijds is of niet, kan mooie dingen met een mens doen. Totdat de onzekerheid toeslaat en niet meer van wijken weet.

Dit was zo’n avond dat ik uren kon zitten dromen, naar liedjes luisteren die me aan hem doen denken en gewoon blij zijn en genieten van dat gevoel. Ik vind ook wel dat dat echt van m’n gezicht af straalt op deze foto, Goed idee om naar te kijken als het wat minder gaat dus,

Verkeer regelen voor het Lingehavenconcert op 13 september. Dat was gelijk weer het tegenovergestelde. Ik vind verkeer regelen erg leuk, dat voorop gesteld, maar die avond was gewoon klote.

Het regende pijpenstelen, ik verging van de rugpijn van te lang staan en tot overmaat van ramp begon ik me ook brak te voelen en ging steeds harder hoesten. Ik was ook nog zo stom geweest om te zeggen dat ik de volgende dag ook wel kwam.

Soms pak ik mijn koptelefoon en ga ik gewoon een hele avond muziek luisteren. Volume net een tikkie harder en genieten maar. Nieuwe muziek ontdekken of gewoon mijn lijstje met favorieten in iTunes of op Spotify voor de zoveelste keer nog eens doornemen, omdat het gewoon van die lekkere nummers zijn.

Ik heb ook best een goede koptelefoon (één van AKG) en het geluid wat dat dingetje produceert is echt fenomenaal. Ik in mijn coconnetje met muziek, dat idee wordt het dan. Ik kan me dan echt helemaal verliezen in de muziek, heerlijk!

17 oktober was weer zo’n “Ik ga spontaan ergens heen” dag. Het ene moment was ik met Bas aan het wandelen en het volgende moment lonkte het station en zaten we in de trein. Het feit dat ik op het traject Geldermalsen – Dordrecht gratis kan reizen, maakt wel een verschil.

We gingen naar Landgoed Mariënwaerdt en beleefden weer een fantastische dag. Het gevoel wat ik op zo’n dag heb? Intens tevreden, genieten van de natuur, een gezonde spanning voor wat ik allemaal ga zien en stiekem ook wel of ik de weg terug uit het bos kon vinden!

Dat moment dat je je realiseert dat je echt van de herfst bent gaan houden en dat je na al die jaren ook nog steeds ontzettend gek bent op de stad waarin je woont. Het stelt misschien niks voor, ik koop er niks voor tenslotte, maar zo’n gevoel kan me intens gelukkig maken.

Op het moment dat ik deze foto maakte was het echt midden in de herfst. Het was een mooie en nog redelijk zachte dag, de wind was sterk en de goudgele blaadjes vlogen letterlijk om m’n oren en mijn gebreide mutsje. Voordat ik deze foto maakte heb ik ruim een minuut staan kijken naar het tafereel wat zich voor mijn ogen voltrok.

November is niet de meest gemakkelijke maand. Mensen die me op social media volgen, zullen er ongetwijfeld iets van meegekregen hebben. Ik ga er niet over uitweiden, omdat ik het lastig genoeg vind, maar het komt erop neer dat ik mijn angst in de ogen heb gekeken en iets gedaan heb wat ik eigenlijk niet durfde.

Ik vind het stoer, maar ben ook bang. November blijkt een uithoudingsproef te zijn qua geduld, discipline, emoties onder controle houden en mogelijk ook van acceptatie. Dit is een screenshot van de film Extremely Loud & Incredibly Close.

Tot zover mijn foto’s met gevoel. Het was nog best lastig om er een aantal uit te zoeken, omdat ik bij veel foto’s een gevoel heb en ik ook niet alles wil delen en niet alle foto’s de moeite waard zijn. Wat ik me overigens afvraag is of ik de enige ben die zich het gevoel herinnert van een gemaakte foto, of dat er meer mensen zijn die dat hebben? Jij misschien?