Misschien een precair onderwerp voor een column of überhaupt voor een blogpost, maar hé, je wordt niet elke nacht wakker gehouden door de meest geniale teksten. Waar inmiddels het meeste overigens alweer van weggesleten is omdat ik te lui was om weer uit bed te gaan (om 3 uur ‘s nachts, mag het?). En dat het dan toevallig over nachtkleding voor dames gaat, daar kan ik niks aan doen! Daarvoor moet je bij mijn brein zijn. En ja, die leidt een eigen leven.

Ik vind nachtkleding voor dames twijfelachtig. Misschien wel minstens zo twijfelachtig als dit als onderwerp voor een artikel. Goed en wel beschouwd heb je maar twee soorten kleding waar de ladies zich ‘s nachts in kunnen hullen.

Te beginnen bij vormeloze knielange shirts die ze ‘japonnen’ noemen, bij voorkeur in alle kleuren roze of paars die je je kunt wensen en zonder uitzondering bedrukt met figuurtjes die eigenlijk uitsluitend gebruikt zouden mogen worden voor kinderkleding. Tot zeven jaar…

Disney prinsessen, Snoopy, Betty Boop, Nijntje for God’s sake, Winnie de Poeh, teddyberen en meer van dat soort onzin. Moet dat echt? Vraag ik me altijd af als ik dan zo’n rekje passeer met van die foeilelijke gewaden. En dan ben ik nota bene zélf nog een vrouw. Je zou maar iemand met zo’n Disneyjurk naast je in je bed hebben liggen. Dan krijg je toch spontaan zélf hoofdpijn?

En dan het andere uiterste. Niemandalletjes die de naam nachtjapon of jurkje niet eens meer verdienen, maar verkocht worden onder de noemer negligé (dat Frans doet ‘t vaak nog best goed) of het Engelse slipdress.

Negen van de tien keer lijken ze gebaseerd op outfits uit films als Burlesque en Moulin Rouge. Een overload aan kant, satijn en andere luxe stofjes. Kijk, now we’re talking, hoor ik de meelezende heren bijna denken. Wég hoofdpijn.

Maar ook dat heeft een keerzijde. Wat dacht je van draagcomfort? Waar ik zelf in alle toonaarden weiger mezelf met iets wat op Disney of Nijntje lijkt te omhullen, moet ik toegeven dat ik wel een paar van die slaapjurkjes of nachthemdjes in de kast heb en soms, als ik in een vrouwelijke bui ben of als de mussen van het dak vallen zo warm dat het is, wil ik er soms één aantrekken. Om ‘s morgens als een gemummificeerde wokkel wakker te worden. Iets met ‘wokkeljurk’?

Als je snel zweet, word je dus als een half gemummificeerde, zwétende wokkel wakker. Gelukkig heb ik daar geen last van, maar ik kan me er zo een voorstelling bij maken, met stoffen die voor minstens 50% bestaan uit lycra en elasthan. Niet echt huidvriendelijk. Alleen geschikt voor mensen die niet zweten en ook niet bewegen dus. Met andere woorden: Nou ja laat ook maar…

Natuurlijk kun je er ook voor kiezen om je te hullen in een kopie van de bloemetjes-nachtjapon tot op je enkels, waar je oma ook in slaapt. Of een geblokte pyjama die je van je broertje gejat lijkt te hebben. Of gewoon in je ondergoed.

Zelf slaap ik het allerliefst in ondergoed en een oud herenshirt. Zo één die al zó vaak gewassen en gedragen is, dat ie heerlijk zacht aanvoelt en met een beetje levendige verbeelding, zou hij zomaar van le crush kunnen zijn.

Mijn favoriete shirt is grijs gemêleerd en bevat de ontzettend gezellige tekst: “Alone again in a world of sex and violence. With nothing left with my Salty Dog t-shirt. Ooit gekocht in de veronderstelling dat het een damesshirt was, maar vervolgens direct gebombardeerd tot slaapshirt. At least it doesn’t contain something Disney!

Ik ben gehecht aan m’n slaapshirts, maar stel dat ik in de marketing zat van dames-nachtkleding, dan had ik toch al lang en breed iets gevonden wat tussen die uitersten van een knuffelbaar Disneyprinsesje en een begeerlijke stoeipoes in zat.

Iets wat er én leuk uitziet én comfortabel en fijn voor je huid is. How hard can that be? Tot die tijd zullen winkels als Hunkemöller, V&D, Livera en zelfs Zeeman ‘t moeten doen zonder mijn financiële bijdrage op het gebied van nachtkleding.