Momenteel zie ik de tag ‘Bloggerslife’ veel voorbij komen op andere blogs en ik heb de vragen die hierbij horen ook al een tijdje als concept klaarstaan, om die zelf ook eens uit te gaan werken. Maar soms zetten bepaalde dingen je aan het denken over andere bloggers versus mijzelf. En als je dan niet kunt slapen, tja, wat is er dan beter dan bloggen! :-D

Mijn site bestaat in mei dit jaar inmiddels alweer 12 jaar en dat is een behoorlijke tijd. Veel langer zelfs, dan dat de gemiddelde hedendaagse blog bestaat. Dat houdt vaak wel op bij een jaartje of 5.

Toch wil ik mezelf geen doorgewinterde blogger noemen en ik ben, net als trouwens bij veel andere dingen, ook als blogger niet bepaald in een hokje te plaatsen. In deze blogpost lees je hoe ik tegen bepaalde dingen aankijk.

Proud Mary

Het woord trots hoor ik zeer regelmatig voorbij komen als het om blogs gaat: Trots op je blog zijn. Tja, niets mis mee natuurlijk en erg leuk, maar als ik bij mezelf te rade ga, kan ik nu niet zeggen dat ik per definitie geweldig trots op mijn blog ben. Ja, ik doe alles zelf, ja ik hou het al 12 jaar vol, ja ik schijn een leuke schrijfstijl te hebben,

ja, ik maak mooie foto’s en al mijn graphics zijn 100% handwerk. Maar trots? Nee, niet echt. Net zo min als dat ik nu echt kan zeggen dat ik overdreven trots ben op het feit dat ik als slechtziende fotografie als hobby heb.

Het is zo verweven met mijn leven dat het er gewoon bij hoort. Net als eten, slapen en meer van dat soort dingen, ik ben toch ook niet trots als ik netjes m’n bord leeg eet? Misschien ben ik gewoon te nuchter voor dat soort dingen.

The winner takes it all

Statistieken en met name Bloglovin’ volgers zijn voor veel bloggers belangrijk. Voor mij niet. Oké, ik ben altijd geïnteresseerd in bezoekersaantallen, vooral de herkomst en het is tof om te zien dat er sinds een jaar of drie nog altijd een stijgende lijn in bezoekersaantallen zit, maar ik loop er verder niet warm voor. Bloglovin’ heb ik ronduit een hekel aan. Ik bied mijn bezoekers de optie om mijn site via dat onbegrijpelijk populaire platform te volgen, maar doe er zelf niets mee.

Niet in het minst omdat ik het idee heb dat Bloglovin’ denkt het wiel uitgevonden te hebben, terwijl het niets meer en niets minder is dan een grafische schil met wat extra opties om een RSS-feed, waar ik dan wél weer groot fan van ben sinds vele jaren, juist omdat het wél flexibel is. Ik moet ook eerlijk bekennen dat ik niet eens weet hoeveel Bloglovin’ volgers ik heb, it’s just not important.

Crowded house

Ik durf er wel voor uit te komen dat mijn blog geen knaller is qua bezoekersaantallen en reacties. Ik zie soms aanzienlijk meer reacties bij blogs die nog maar een jaartje bestaan. Er is een tijd geweest dat ik me daar onzeker door voelde, want blijkbaar doe ik toch iets heel erg verkeerd.

Inmiddels heb ik me daar overheen gezet. Met name blogs die grotendeels over één thema gaan, trekken ladingen bezoekers, zogenaamde niche blogs. Maar altijd schrijven over dezelfde onderwerpen vind ik saai, dus dat weiger ik. En dan krijg je een andere doelgroep.

Ik vind het grappig om te merken dat de mensen die mijn blog volgen, uiteenlopend zijn, van tienermeisjes tot 65-plussers en van jonge mannen tot mensen (mannen en vrouwen) van middelbare leeftijd. Ik zou me er ook niet prettig bij voelen als ik bijvoorbeeld alleen maar tieners of ouderen aantrok, dan zou ik toch gaan twijfelen aan mijn content en schrijfstijl.

Dat gevarieerde past bij mij en dat zelfs mensen mijn blog volgen waarvan ik zou denken dat de content voor hen doorgaans niet interessant is, bewijst dat het belangrijkste dan toch de manier van schrijven is en de persoon erachter. Dat is voor mij vele malen waardevoller dan 1000 unieke bezoekers per dag.

Advertising space

Er zijn weinig dingen die ik zó haat als advertenties en helaas staat het internet er vol mee. Ook blogs. Ongeacht of ze 1 of 5 jaar bestaan. Ik vind het vreselijk. Natuurlijk moet iedereen dat voor zich weten en is het natuurlijk leuk een zakcentje bij te verdienen op die manier, maar ik weiger in alle toonaarden, zelfs al krijg ik ze op een presenteerblaadje aangeboden, wat ook nog wel eens gebeurt.

Ik doe erg mijn best om mijn site zo aantrekkelijk mogelijk te maken, met een rustige omgeving en een heldere navigatie en uitstraling. Als ik daar advertenties in verwerk, verpest ik daarmee de uitstraling.

Ik kom ook maar zeer zelden sites tegen waarin advertenties zodanig zijn verwerkt dat ze mooi in de lay-out blenden. Mijn morele bezwaren tegen advertenties op websites, stammen overigens al uit de beginjaren van mijn webdesign ‘carrière’, zo ongeveer sinds eind jaren negentig.

It’s all about the money

Mensen die denken dat bloggers ladingen spullen gratis krijgen en zoveel geld verdienen dat ze er in hun levensonderhoud van kunnen voorzien. Natuurlijk zijn die er, maar ik hoor daar in elk geval niet bij. Hoor ik daar een spijtige ondertoon?

Nee, zeer zeker niet. Ik heb een vrij mager inkomen, maar toch trekt het me niet om mijn blog te gebruiken als geldmachine, dat voelt niet goed en sowieso wil ik geen problemen met het UWV.

Ik krijg zo nu en dan wel eens een product om te reviewen en soms zijn dat ook wat duurdere spullen, maar dat gebeurt over het algemeen ook zeker niet maandelijks en dat hoeft van mij ook niet. Het schrijven van reviews vereist voor mijn gevoel toch een bepaalde verantwoordelijkheid en hoger eisenpakket. Ik schrijf het liefst gewoon uit de losse pols, zonder me druk te maken over linkjes of correcte berichtgeving.

Love takes time

Of ik hele dagen bezig ben met bloggen? Nou nee, het klinkt misschien erg lullig wat ik nu zeg, maar dat vind ik een beetje zonde van mijn tijd. Wederom ben ik dan te laconiek: Het is maar een website, ik heb meer te doen.

Dat klinkt misschien wat scheef voor iemand die geen werk heeft, maar het is écht zo. Ik kom soms uren tekort in een dag. Ik heb jaren geleden een tijd gehad dat ik echt hele dagen achter de computer zat en dat is gewoon niet goed voor een mens. Gebrek aan gezonde buitenlucht, gebrek aan beweging, niet prettig voor hoofd en ogen en isolatie van andere mensen.

Begrijp me niet verkeerd: Ik vind bloggen heerlijk, maar het is niet zo dat ik daar vele uren per dag aan spendeer. Ik ga er ‘s avonds voor zitten om een artikel voor de volgende dag te schrijven en inclusief het opzoeken van foto’s of afbeeldingen en checken op fouten en indien nodig foto’s maken, gaat daar misschien een uurtje of twee in zitten, ik houd het eigenlijk nooit bij.

Als ik in het weekend veel inspiratie heb en meerdere artikelen vooruit schrijf, kan ik daar wel een hele middag of avond mee bezig zijn en als ik een periode heb dat ik druk bezig met site onderhoud en toevoegen van functionaliteit, kan ik soms dagen achtereen bezig zijn daarmee.

Van het idee dat ik dagelijks minimaal een dagdeel bezig zou zijn met mijn blog, krijg ik het al benauwd, ik denk dat het snel afgelopen zou zijn. Ik raffel mijn werk nooit af, maar zoals je al vaker hebt kunnen merken, houd ik van variatie en dat geldt voor mijn hele leven. Er is bij mij nooit één dag hetzelfde.

Family portrait

Ik ben blogger, maar ik voel me dat niet per definitie. Het is ook niet zo dat ik op elke verjaardag of gelegenheid waar meerdere mensen bij elkaar zijn over mijn blog praat. Sterker nog, veel mensen uit mijn familie of vrienden/kennissenkring weten het niet of vinden het bijzaak.

Heeft er denk ik ook mee te maken dat ik me qua vrienden en kennissen vooral in een mannen cultuur begeef en die doorgaans niet echt blogs lezen. Alleen al daarom vond ik het opvallend (leuk) te ontdekken dat ik blijkbaar meer mannelijke ‘aanhangers’ heb dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Thanks guys!

Mijn moeder leest mijn artikelen wel regelmatig en is vaak ook zo vriendelijk om me op eventuele over het hoofd geziene foutjes in de tekst te wijzen (She knows I hate typo’s), maar mijn vader heeft mijn site volgens mij nog nooit gezien (die doet alleen aan Facebook en plantensites) en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik vind het niet erg, zoals ik in het begin al zei, is het bloggen een deel van mij en vind ik het dus niet nodig dat extra onder de aandacht te brengen. Net zo min als dat ik het altijd heb over mijn fotografie of zo. Mensen die echt geïnteresseerd zijn, gaan vanzelf kijken of vragen ernaar.

Another part of me

Zoals ik in de intro al schreef, ben ik geen standaard blogger en ik heb ook niet de wens om dat te worden. Waardoor dat precies komt, weet ik niet, of misschien ook wel: Ik ben altijd al anders geweest. Qua uiterlijk (al valt dat tegenwoordig wel mee volgens mij), maar vooral op het gebied van mijn mening over en visie op dingen.

Ook als blogger ben ik anders en ik voel me ook niet zo thuis in een vrouwencultuur. Sowieso ben ik ook wat ouder dan de gemiddelde blogger, ik denk dat dat ook wel meespeelt. Ik moet bekennen dat ik zelf nooit verwacht had dat ik het bloggen zoveel jaar zou volhouden en de laatste jaren gaat het juist makkelijker dan eerder, waar ik soms maanden niet schreef. Voorlopig zie ik mezelf dus nog wel even doorgaan.

At last

Misschien totaal overbodig, maar ik voel me toch een beetje verantwoordelijk om als afsluiter te laten weten dat deze tekst en met name mijn negatieve gevoelens ten opzichte van onder meer Bloglovin’ en advertenties, niet bedoeld zijn als kritiek op andere bloggers. Ieder heeft zijn eigen visie en wensen en dat respecteer ik.

Dat maakt een mens uniek en maakt ook dat (gelukkig) niet alle blogs hetzelfde zijn. Mijn mening is slechts mijn mening en dus geen indirecte aanval naar wie dan ook. Zoals ik hierboven al schreef, ben ik nu eenmaal anders in veel dingen en ik vind het ook wel eens goed om oprecht kritisch te durven en kunnen zijn. That’s just why.