
Eigenlijk stond er voor vandaag al een ander artikel gepland, namelijk een, al zeg ik het zelf, behoorlijk vermakelijke column over een niet al te alledaags onderwerp. Maar ach, die kan best een dagje vooruit schuiven, want ik wil namelijk graag iets vertellen over een leuke middag die ik gister samen met Bas in het altijd knusse Leerdam, alias de Glasstad, heb gehad.
Leerdam is een leuk stadje. Ik woon er al jaren vlak bij, maar maakte een paar jaar geleden pas echt kennis met de plaats en was gelijk verkocht! De gemeente is eigenlijk niet eens zo heel klein en telt een oppervlakte van ruim 35 vierkante km.
Grappig is dat de gemeente Gorinchem kleiner is (iets meer dan 22 vierkante km), maar daar wonen dan wel weer ruim 15.000 mensen méér! Het centrum van Leerdam is pittoresk te noemen: Klein, overzichtelijk, met een mooie kerk, leuke doorkijkjes, een dorps gevoel en ondanks dat het winkelaanbod niet bijzonder is, kun je je er best aardig vermaken.
Bas en ik zijn al eens vaker een middagje in Leerdam geweest, afgelopen zomer zelfs nog naar het Glasmuseum. Gister was ook zo’n spontane inval. Na een wandeling binnen de muren van onze eigen vesting, besloot ik dat het té lekker weer was om binnen afzienbare tijd alweer huiswaarts te keren en dus namen we de trein.
Bas weer helemaal blij natuurlijk, want die is gek op treinreizen. Ik vind het altijd schattig om te zien dat hij direct begint te kwispelen, zodra hij de trein aan ziet komen en vervolgens mag hij zelf het bankje uitkiezen waarop we gaan zitten.

Glazen kubussen in Leerdam
Vlak voor het tripje naar Leerdam, ook nog een hondje ‘gered’. Het hondje van de pizzeria waar ik regelmatig kom, was achter ons aan gedribbeld en tot m’n verbazing liep hij een stuk verder nog steeds achter ons en schoot zo nu en dan zelfs de drukke straat op. Ik nam geen risico, riep het hondje bij me en probeerde hem zo goed en zo kwaad als het ging te laten volgen.
Echt luisteren deed ie niet, maar ik bleef tegen ‘m praten en dat leek te werken. Eenmaal bij de pizzeria, stond de deur op een kiertje en de eigenaar van zowel het hondje als het restaurant bedankte me hartelijk voor het veilig thuisbrengen van zijn ontsnapte hondje.

Weilanden gezien vanuit de trein
In Leerdam hebben we andere straten gekozen dan anders en bij een dierenwinkel die nogal ver bij het centrum vandaan lag, een kluif voor Bas gekocht, voor bij de lunch. Frappant was dat Bas de route terug naar het centrum op de meter af nauwkeurig wist te vinden.
Terwijl ik op de heenweg de navigatie op m’n iPhone had gevolgd en zelf niet meer precies wist hoe we terug moesten. Bas dus wel! Nog even en ik kan zeggen: “Bas, trein!” of “Bas, Kerkstraat 15”. Handig, zo’n hond met navigatie! Maar ik was natuurlijk wel trots op zijn speurtalent. Zeker op een stuk waar hij nog nooit eerder was geweest (en ik ook niet).

Lunch in Leerdam
Vervolgens een korte stop gemaakt bij Bakker Bart voor een broodje en een flesje drinken en dat een meter of vijftig verder op een bankje aan het water bij het kleine haventje opgegeten. Lekker lunchen in het zonnetje en dat begin februari. Puur genieten! Ik met m’n broodje, Bas met z’n kluif en de eendjes die al hebberig naderbij kwamen, kregen wat brood.
Iedereen gelukkig en ik niet in het minst. Als ik iets fijn vind, is het genieten van de simpele dingen van het leven, die dan ook nog eens niet veel kosten. Ik was enkel iets van € 6 kwijt aan mijn eten en de kluif en dat voor een hele middag weg.

Kerk in Leerdam
Vervolgens met een gevuld buikje nog wat verder gelopen, ook bij wat winkels gekeken en verliefd geworden op een ontzettend leuk tasje, maar die hadden ze weer net niet in zwart of desnoods grijs, alleen in kaki en bruin en laten dat nu net niet echt mijn kleuren zijn. Wel jammer! Maar aan de andere kant scheelt dat ook mooi weer geld. Tegen vieren zachtjes aan richting het station gelopen, om de trein van 15:52 naar huis te kunnen nemen.
Op het station ging het bijna mis, doordat een loslopende grote hond, type vechtjas, op Bas af schoot en hem wilde aanvallen. Bas had al snel dekking gezocht achter mijn benen, maar de hond was brutaal. Toen ie naar Bas z’n keel wilde happen ging bij mij een knop om.
Bas is één keer aangevallen en verwond en dat was wat mij betreft de eerste én de laatste keer. Ik greep razendsnel in, blafte de hond enkele commando’s toe en keek hem recht in zijn kleine kraaloogjes. Hij moest zijn plaats kennen. De hond had daar even niet van terug, maar bleef om ons heen dralen als een aasgier.

Glasmuseum Leerdam
In een flitsbeweging tilde ik Bas van de grond, waarop de hond opnieuw een poging deed om hem in mijn armen te pakken. Wederom was ik hem te snel af, ik draaide me een kwartslag en bracht mijn rechterarm omhoog. Deels om de hond af te weren, maar ook om hem, in het uiterste geval, mijn arm te bieden in plaats van mijn hond.
Ik heb liever dat zo’n hond mijn arm opentrekt dan Bas en mocht het echt verkeerd aflopen, is het verzekeringstechnisch ook nog altijd beter als ik gebeten word dan mijn hond. Dieren hebben namelijk nog steeds geen rechten op dat gebied.
Het liep goed af, nadat ik nog een keer flink lelijk deed tegen het overigens prachtige beest, ben ik met Bas naar het perron gelopen, hoofdschuddend dat iemand zo’n niet al te vriendelijke hond los laat lopen en dan ook nog eens bij een station met een open spoor. Lekker gevaarlijk.

Bas in de trein
Net voordat ik Bas weer liet zakken en op de grond zette, keek hij me even recht aan en kreeg ik een lik over m’n neus. Het was alsof hij wilde zeggen: “Bedankt vrouwtje dat je het voor me opnam”. Ik was overigens niet geschrokken, wel boos op die vervelende hond. Er moet heel wat gebeuren wil ik bang worden van een hond en dat voelen ze feilloos aan.
Eenmaal in Gorkum, op ons gemak naar huis gelopen. Thuis kroop Bas in z’n mand en heeft een uurtje liggen dutten, terwijl ik m’n mail nakeek en daarna een poosje op de bank heb zitten lezen.
Echt moe was ik niet eens, alleen wat zere voeten omdat ik 11 kilometer op schoenen die nét een half maatje te klein zijn heb rondgelopen, maar het viel nog alles mee. Ik kan in elk geval terugkijken op een heerlijke dag en te oordelen naar Bas, heeft ie het ook prima naar z’n zin gehad!
Ben jij al eens in Leerdam geweest?
Leuk dat je ons kleine stadje zo weet te waarderen. Niet alleen de kaas is goed Nicky maar kom eens kijken bij de glasblazerij en ons Nationale Glasmuseum en laat je inspireren.
Zeker wel, en dat mag dus ook gezegd worden! De Leerdammer kaas heb ik zelf trouwens nog niet eens gegeten maar het glasmuseum en zeker de glasblazerij zijn inderdaad een aanrader. Vorig jaar zomer nog geweest en ook foto’s en een filmpje van gemaakt.
Oef dat is goed afgelopen met de hond! Leuke foto’s om te zien!
Poeh heftig zeg dat Bas bijna was gebeten, wat stom en raar dat die hond daar losliep! En wat mooi is het altijd om te zien hoe dankbaar honden dan zijn als je ze red
Ik ken de naam alleen van de kaas, Leerdammer. Ik wist zelfs niet dat het een stad was! Als ik dit zo lees en zie, lijkt het me wel een mooie stad 🙂