Nadat ik een ongeïnspireerd bericht had getikt voor vandaag, had ik ‘s nachts een geweldig idee, namelijk een kijkje in de toekomst. Een brief aan mezelf over vijf jaar, maar dan in blogvorm. Voor iemand die doorgaans niet verder kijkt dan ‘t eind van de week, een behoorlijke opgave. Maar opgave of niet, ik hou wel van een uitdaging en ik besloot het te proberen.
Ik besloot om mijn niet bestaande glazen bol erbij te pakken en te bedenken hoe ik over vijf jaar in het leven sta, wat er veranderd zou zijn en wat niet. Ik kies bewust voor vijf jaar, omdat tien jaar te ver vooruit vind. Vijf jaar is nog wat te overzien.
Over vijf jaar. Waar ben ik dan, wie ben ik, hoe ben ik dan? Ik verwacht wel nog op dezelfde plek te wonen, waarschijnlijk zelfs in hetzelfde huis. Ik heb nooit plannen gehad om een huis te kopen (heb ik ‘t geld niet eens voor) en na vijf verhuizingen in ongeveer zeven jaar tijd, hou ik dat voorlopig wel voor gezien, als het even kan.
Ik denk dat ik ook nog wel single zal zijn. Ik roep al jaren dat ik alleen oud word. Een gedachte die soms beangstigt, maar voornamelijk om praktische redenen. Natuurlijk hoop ik soms dat ik nog eens een leuke vriend krijg en zeker sinds ik verliefd ben op R, verlang ik soms sterk naar liefde, al probeer ik dat gevoel zoveel mogelijk te onderdrukken,omdat ik er niets aan heb.
Natuurlijk kan ik elke kans grijpen die zich voordoet, maar ik ben niet voor één gat te vangen. Kansen genoeg, maar geen interesse. Over vijf jaar zie ik mezelf dus nog steeds wel als happy single. Of ik nog verliefd zal zijn op R? Misschien.
Mijn vorige verliefdheid duurde vijf jaar en daar is altijd nog iets van blijven hangen. Dat heet liefde. Als je echt om iemand geeft, zit dat in je. Zelfs al breekt hij mijn hart elke week in duizend stukjes, dan zijn er nog altijd duizend stukjes, waarmee ik van hem kan houden.
Op het gebied van werk, voorzie ik ook weinig verandering. Ik heb geen inzicht in de agenda van UWV, maar als die geen gekke fratsen verzinnen, denk ik dat mijn situatie wel hetzelfde zal blijven. Ik ben volledig arbeidsongeschikt verklaard, daar zal niet snel verandering in komen.
En verder. Zal Bas nog leven? En de katten? It breaks my heart om te denken aan het moment dat ik m’n trouwe hondje niet meer aan mijn zijde zal hebben. Natuurlijk ben ik weleens boos op hem, maar hij is m’n beste vriend. Onze band doorstaat alles. Ik weet nu al dat ik het heel moeilijk ga krijgen als hij er niet meer is!
En vrienden? Hoe zit het daarmee? Bepaalde vriendschappen zie ik wel uitgroeien tot een nog intensiever contact. Bij andere heb ik mijn twijfels of het sterk genoeg is om stand te houden. Ik heb nooit veel vrienden gehad en verwacht niet dat ik over vijf jaar een heel elftal heb, maar dat hoeft ook niet. Misschien leer ik ook wel nieuwe mensen kennen
Wat voor mobiel zal ik hebben tegen die tijd? iPhone 10? En wat voor apparatuur staat er dan in mijn huis? Of loopt het wel los met die futuristische toestanden? Dat soort dingen zijn leuk om over te denken, al gaan die natuurlijk niet over mijzelf, maar over de wereld om me heen.
Over vijf jaar hoop ik sowieso van m’n angsten verlost te zijn en hoop ik ook dat ik me zekerder voel over mezelf. Ondanks dat ik de laatste jaren een stuk zelfverzekerder lijk te zijn geworden, merk ik aan andere dingen juist dat ze verslechterd zijn de laatste paar jaar. Qua onzekerheid over mijn uiterlijk: Meer punten waar ik op let en kritiek op heb.
Wat kan er nog meer veranderd zijn in die tijd? Als ik terugkijk naar de afgelopen vijf jaar, zijn daar geen grote dingen veranderd. Mijn angsten zijn sterker geworden, mijn zelfvertrouwen is iets groter geworden,
ik heb veel geleerd over mezelf en over anderen en mijn haarkleur is van kort naar langer gegaan en van donkerblond naar zwart naar witblond naar natural blonde. Maar ik woonde vijf jaar geleden ook in dit huisje, met dezelfde huisdieren, dezelfde uitkering en dezelfde single-status, die overigens in april dit jaar zijn tiende verjaardag viert.
Eigenlijk komt het er vooral op neer dat ik kan gissen wat ik wil, ik weet nooit hoe het loopt. Dat is meteen ook de hoofdreden waarom ik niet zo’n toekomstkijker ben. Ergens beangstigt ‘t me, net als oud en nieuw, wanneer er zo’n compleet blanco jaar voor je ligt, waar van alles mee kan gebeuren, maar de toekomst is nog veel groter. Ik ben niet iemand die grootste plannen maakt, ik heb geen tikkende biologische klok en eigenlijk houd ik ook niet van grote veranderingen.
Hoe zie jij jezelf over vijf jaar?
Oké, dat is al een begin. Vind je het erg dat er zoveel tijd tussen zit?
Veel succes ermee alleszins!
Nee dat valt wel mee, op die manier kunnen dingen beter bezinken. Het maakt me niet zoveel uit.
Mooi geschreven 🙂
Je blog loopt nog steeds goed! goed geschreven
en alvast een fijn en goed weekend x
Wat leuk om te lezen, haha iPhone 10 (ik heb ergens het vermoeden dat wellicht apple die tijd niet haalt, maar wie weet)
Hoe zie ik mijzelf in 5 jaar? Ik hoop een hardwerkende vrouw 🙂 In mijn vakgebied, of dat nu in loondienst is of in mijn eigen bedrijf maakt mij niet zoveel uit. Uiteraard hoop ik nog te wonen met mijn grote liefde en wie weet wonen we dan in een groter huisje. Maar dat zien we tegen die tijd wel. Je hebt me overigens nu wel aan het denken gezet hiermee
Een eigen bedrijfje vind ik echt wel iets voor jou, daar zet ik op in 🙂 Leuk dat ik je aan het denken heb gezet =D
Ik ben zelf ook single en ik zou het niet erg vinden om dat over 5 jaar niet meer te zijn, om netjes getrouwd te zijn en misschien al een kindje of meerdere kindjes te hebben, eventueel en eigen huis. Op professioneel vlak, ja, daar heb ik geen enkel idee van, op dat gebied laat ik alles maar op me afkomen. Geen idee waar ik over 5 jaar sta.
Jammer dat je de laatste jaren net zo negatief met je uiterlijk bezig bent.
Hoe zit het nu met je angsten eigenlijk? Je ging toch in therapie gaan? Helpt die therapie je al wat?
Leuk om te lezen dat mensen zo verschillend kunnen zijn. Ik krijg zelf al de rillingen bij het woord trouwen en kinderen. Zelfs al krijg ik een vriend, begin ik daar niet aan. Samenwonen is voor mij het hoogst haalbare, maar ik weet wel dat ik daarin afwijk van de meeste vrouwen en meisjes. Ik heb zelf nooit de droom gehad om te trouwen en ook niet om kinderen te krijgen.
Waardoor ik op nog meer dingen ben gaan letten qua uiterlijk weet ik niet, ik merk het aan dingen als dat ik bijvoorbeeld pertinent niet wil dat mensen foto’s van me maken. Die therapie ben ik inderdaad mee begonnen. Ik heb op het intake-gesprek na nog maar 1 sessie gehad en vervolgens zit er gelijk een maand tussen. Maar ik merk wel dat het al iets scheelt in de zin dat ik nu eindelijk een paar handvatten heb waar ik mee kan gaan werken.