We schrijven vrijdag 13 januari, het WK is begonnen en deze avond speelt Nederlands Elftal tegen Spanje. Ondergetekende zit om half 9 startklaar, in oranje shirtje en met juichpet. Om voetbal te kijken dus. Niet naar GTST, het journaal of andere rompslomp. Kun je ’t je voorstellen? Ik die geen bal verstand heeft van het spel en normaal niet eens de minste interesse veinst voor alles wat met voetbal te maken heeft.

En spánnend dat het is! Donders nog ‘s aan toe! Die juichpet (over Donders gesproken) komt goed van pas en voelt als heuse mascotte. Na een hoopvolle schijnbeweging van Sneijder binnen de eerste tien minuten, lijkt de boel in te kakken.

Veel getreuzel, nijdige blikken over en weer, Spelers van Oranje die regelmatig iets te enthousiast een arm, been of shirtje van een in wit gestoken speler te pakken hebben en tot overmaat van ramp dan een doelpunt van Spanje door een penalty voor Nederland, die achteraf niet eens echt nodig was geweest.

Gelukkig keerde het tij al snel en was het van Persie die het praktisch vliegend het eerste doelpunt voor Oranje scoorde met een schitterende slide, waarbij hij volgens mij ook de nodige grassprieten naar binnen gewerkt heeft.

Zelfs na 10 keer slowmotion, bleef het mooi om te zien. Dat leverde een 1-1 op en daar bleef het niet bij! Omdat het zo goed ging, had ik intussen ruim de tijd om eens wat verder te kijken dan dat rollende balletje en dat leverde leuke dingen op.

Zo bombardeerde ik de groene outfit van Cillessen direct tot ‘graspakske’ omdat het zo aardig kleurde bij het gras. Voor de keeper van de tegenpartij (Casillas) had ik weinig goede woorden over, zeker niet meer nadat hij een grote mond had tegen één van de Oranjespelers en daar – net goed – een gele kaart voor kreeg.

Kleurde wél weer mooi bij z’n outfit! Ook door het Nederlandse doelpunt die hij op het laatste moment nog wist te verijdelen, leverde hem dat uiteindelijk de bijnaam ‘kutcassis’ op, die eigenlijk best wel lekker in de mond ligt.

Behalve dat ik me prima vermaakte met m’n zelf bedachte theorieën en bijnamen, moet ik zeggen dat de commentator ook lekker op dreef was. Zo schoot ik in de lach om “van links naar rechts penetreren” en vond ik de gelijkenis met een schiettent ook wel erg goed gevonden. Inderdaad: Als je gewoon vijf doelpunten weet te scoren, zou je elk moment verwachten dat er opeens iemand met een arm vol gewonnen pluche beesten het veld op komt rennen.

Het was dus een mooie avond en een mooie wedstrijd voor “Oranje in het blauw”. Mooie shirts ook trouwens dat helderblauw met contrasterend oranje. Weer eens wat anders dan standaard oranje shirtjes, ik vond het wel wat hebben. Voetballen kunnen ze wel, die jongens van Oranje, alleen moet Robben wel serieus aan het werk voor z’n veterstrikdiploma vrees ik…

En ik? Ik heb als niet-voetbalfan de smaak helemaal te pakken en verheug me nu al op woensdag! Heb jij ook gekeken?

  • wp_statistics_words_count: 498