Als je één ding leert van heftige dingen in je leven, is dat de tijd gewoon doorgaat en het normale leven dus ook. Maar goed ook, want bij nare dingen wil je niet al te lang stil blijven staan. Ik ook niet, al vind ik ’t belangrijk om me te uiten en dingen goed te verwerken. Vandaag vertel ik je hoe het nu met me gaat, een week na het ongeluk.

Als ik heel kort zou zijn zou ik maar 3 woorden zeggen: Het valt tegen. Ik schreef het artikel over het motorongeluk maandag en terugkijkend op de afgelopen week, was dat veruit mijn beste dag.

Het was de dag waarop ik dacht: “Als ik vannacht nu een beetje normaal slaap, ben ik morgen weer zo goed als de oude”. Het slapen is uiteindelijk wel gelukt, maar de oude ben ik nog niet bepaald en zoals ik gister te horen heb gekregen, zal dat ook nog wel even duren.

Voordat vertel hoe de afgelopen week is verlopen, wil ik benadrukken dat dit artikel niet bedoeld is als een soort klaagzang of een vraag naar aandacht. Ik merk dat veel bezoekers graag persoonlijke artikelen zien en willen weten wat mij bezighoudt en daar valt dit dus ook onder. Praktisch gezien is het dus puur een statusupdate van mijn gezondheid, maar uiteraard wil ik het wel een beetje persoonlijk houden.

Het valt dus tegen. Daarmee bedoel ik met name de hersenschudding. De spierpijn van de klap begon al na een dag of drie af te nemen. Ik heb pittige rugpijn, maar niet erger dan waar ik, door het gedoe met mijn eigenwijze bekkengewricht, de afgelopen vier maanden al aan gewend was geraakt.

En de blauwe plekken zijn afschrikwekkend maar ach, ik voel ze niet zo en als het morgen 30 graden wordt, trek ik ook gerust een korte broek aan. Ik beschouw het maar als een soort oorlogswonden, in elk geval geen dingen waar ik me voor schaam.

Maar dat hoofd speelt me parten. Ik schreef van de week al in zeer gebrekkige zinnen aan iemand dat het net leek alsof ik in één klap dom ben geworden. Ook maakte ik de vergelijking dat ik van een glasvezelverbinding naar de bovenkamer een downgrade heb gehad naar een 56k modem. Alles is traag, ik krijg geen vat op dingen, moet zelfs over eenvoudige kwesties hard nadenken en mijn kortetermijngeheugen is een ramp.

Helaas blijft het daar niet bij. Een beetje trager denken is niet eens zo heel vervelend en als ik iets niet bedacht kan krijgen, kan ik mooi het excuus gebruiken dat ik het niet weet omdat ik een hersenschudding heb. Lekker makkelijk.

Het wordt vervelender wanneer je erachter komt dat je niet langer dan 10 minuten kunt lopen zonder dat je kop vastloopt en je over je hele lijf begint te sidderen alsof je aan afkickverschijnselen lijdt.

Het gezichtsvermogen valt nog verder weg en de temperatuur lijkt spontaan met tien graden gedaald te zijn. De eerste keer dacht ik nog dat het misschien een emotionele reactie door het ongeluk was, maar inmiddels weet ik wel beter.

Dat heeft de nodige gevolgen: Mijn lange wandelingen kan ik dus even op m’n buik schrijven, ik haal nog niet eens één kilometer, laat staan vijf of meer. Iets simpels als een boodschapje halen is een opgave waar ik de eerstvolgende uren uitgeput van ben en zelfs moet slapen. Ook fietsen zit er voorlopig even niet in helaas.

Dat is waardeloos voor iemand als ik die behoorlijk actief is, altijd in de weer en vooral veel lopen en fietsen. Ik ben opeens aan huis gebonden en in huis kan ik ook weinig uitrichten want lezen, achter de pc zitten, tv kijken, fotograferen en zelfs schrijven (typen) lukt niet goed meer.

Het is best lachwekkend als je ziet wat voor wanstaltige teksten ik momenteel produceer. Ik kan wel foutloos schrijven, ik doe het nu immers ook (maakt wel veel verschil dat dit artikel ‘s avonds is geschreven en ik dan met een beetje geluk redelijk helder ben), maar het kost enorm veel moeite. Ik ben daar dus noodgedwongen een stuk makkelijker in geworden en heb mezelf rap een nieuwe schrijfstijl aangeleerd die ik, zonder discriminerend te willen zijn, neerzet als ‘Turk’.

Een beetje het idee van “Ik blij vandaag mooi weer”. Taaltechnisch klopt er geen hout van, maar iedereen begrijpt het. Oftewel de perfecte oplossing voor mijn probleem. Voeg er nog een hele rits tikfouten aan toe en het circus is compleet. Gelukkig heb ik tot nu toe nog geen klachten gehad over écht onontcijferbare teksten, dus mijn nieuw aangemeten stijl bevalt blijkbaar toch wel goed. Blog-ideetje? :-)

Ik maak er wel grapjes over (humor kan je redden), maar eigenlijk vind ik ’t enorm kak dat ik opeens aan alle kanten beperkt ben en praktisch hele dagen op de bank naar de, overigens prachtig strak geschilderde, muren van mijn woonkamer lig te staren.

Natuurlijk gaat ‘t weer over en wil ik niet zeuren en klagen, terwijl ik alle geluk van de wereld heb gehad dat ik dit überhaupt nog na kan vertellen, maar ik wil ook niet uitvlakken dat ik nog altijd wel een ernstig ONgeluk heb meegemaakt en behalve een hersenschudding ook een trauma opgelopen. Het is best heftig om met een motor over de kop te slaan en hoe James Bond het ook klinkt om te vertellen dat je over een auto bent gevlogen, het is niet voor herhaling vatbaar.

Gistermiddag had ik een afspraak in het ziekenhuis waar ik dus vandaag een week geleden per ambulance naar ben afgevoerd. Het overigens erg mooie en vriendelijk ogende Amphia ziekenhuis in Breda. De Brabantse gezelligheid sijpelt daar zelfs tussen de ziekenhuisbedden door. Ik had een ‘date’ met een arts van de traumapoli.

Ondanks dat ik daar nog geen tien minuten binnen ben geweest, ben ik wel gerustgesteld. Ik had een lijstje bijgehouden van alle klachten die ik ervoer en dat was zonder dollen een print van twee A4’tjes geworden. Van eenzaamheid tot steken in m’n buik en van af en toe veel moeite met praten (soms voel ik me net Miss Montreal) tot hevig trillen.

Amphia ziekenhuis Breda

De dokter wist me gerust te stellen en zei dat eigenlijk alles wat ik opgeschreven had, zo in het handboek kon voor symptomen van een hersenschudding en dat een aantal dingen zoals de vrij heftige pijnsteken die ik sinds het ongeluk regelmatig in m’n rug heb, te wijten zijn aan de kneuzingen van de val. Oftewel: het hoort er allemaal bij. Ik ben nogmaals gewaarschuwd om geen inspannende dingen te doen en mijn hersens sowieso niet al te veel te prikkelen.

Ergens niet eens zo vervelend om te horen te krijgen dat je op doktersvoorschrift niet veel hoeft na te denken! Al was het wel een tegenvaller dat het wel twee tot drie maanden kan duren voordat ik echt weer de oude ben.

Een deel ervan heb ik zelf in de hand: Door mijn hersenschudding te verwaarlozen zal het genezingsproces nog langer duren en is er zelfs een mogelijkheid dat ik er de rest van m’n leven hoofdpijn aan overhoud. Dat gaan we dus niet doen!

Hoe actief ik ook altijd ben, hoeveel ik ook schrijf, nadenk, loop, mijn hersens hard laat werken, mijn fiets af rag en hoe eigenwijs ik ook kan zijn: Deze dame gaat het voorlopig echt héél rustig aan doen. Ik zal niet zeggen dat ik de komende weken op de bank ga liggen wegrotten, mijn spieren worden daar ook niet echt blij van.

Maar ik zal voorlopig toch wat dingetjes moeten aanpassen in mijn levensstijl en echt pas op de plaats maken. En als het me niet lukt en ik toch stiekem te veel doe, dan geef ik jou bij deze toestemming om me een halt toe te roepen als het mis dreigt te gaan! Het bloggen zal vanzelfsprekend ook op een vrij laag pitje staan zolang de ergste klachten nog niet over zijn.

Krantenartikel BN De Stem

Martin ligt nog in het ziekenhuis. Hij heeft een brace aangemeten gekregen die als een soort tuigje om zijn bovenlichaam zit om de boel op zijn plek te houden. Hij krijgt via een infuus nog steeds morfine toegediend.

Inmiddels heeft hij al een paar keer een rondje gelopen over de afdeling en hij heeft te horen gekregen dat ze hem volgende week vrijdag toch willen opereren om de wervels aan elkaar te zetten, om de kans op klachten na de genezing te voorkomen.

Hij blijft er gelukkig positief onder, wat ik echt bewonder. Zeker omdat hij toch behoorlijk ernstig letsel heeft opgelopen. Ik heb ‘m gister voor het eerst gezien sinds we vorige zaterdag op de SEH waren binnengebracht, maar ik bel hem elke avond, dus er is wel regelmatig contact. Ondanks dat we gewoon vrienden zijn, schept het toch wel een band om samen zoiets mee te maken en dan is het ook goed om elkaar te steunen en samen over het gebeurde te praten. Dat helpt.

To be continued.

  • wptouch_sc_scripts: a:32:{i:0;s:10:"bauhaus-js";i:1;s:15:"foundation_base";i:2;s:23:"foundation__public_base";i:3;s:23:"foundation_google_fonts";i:4;s:20:"foundation_load_more";i:5;s:15:"foundation_menu";i:6;s:19:"foundation_flickity";i:7;s:27:"foundation_flickity_wptouch";i:8;s:17:"foundation_spinjs";i:9;s:24:"foundation_spinjs_jquery";i:10;s:19:"foundation_tappable";i:11;s:27:"foundation_tappable_wptouch";i:12;s:28:"foundation_fastclick_wptouch";i:13;s:20:"foundation_fastclick";i:14;s:26:"foundation_infinite_scroll";i:15;s:19:"foundation_slideout";i:16;s:26:"foundation_slideout_helper";i:17;s:18:"wptouch-front-ajax";i:18;s:19:"aamrg-script-rotate";i:19;s:12:"aamrg-script";i:20;s:17:"aamrg-script-init";i:21;s:14:"contact-form-7";i:22;s:17:"email-subscribers";i:23;s:6:"jquery";i:24;s:15:"jig-prettyphoto";i:25;s:8:"colorbox";i:26;s:14:"magnific-popup";i:27;s:10:"photoswipe";i:28;s:19:"pixastic.custom.jig";i:29;s:9:"dotdotdot";i:30;s:20:"justified-image-grid";i:31;s:8:"wp-embed";}
  • wptouch_sc_styles: a:14:{i:0;s:23:"foundation_google_fonts";i:1;s:26:"foundation-framework-style";i:2;s:19:"sb_instagram_styles";i:3;s:16:"wp-block-library";i:4;s:11:"aamrg-style";i:5;s:14:"contact-form-7";i:6;s:17:"email-subscribers";i:7;s:17:"wptouch-theme-css";i:8;s:13:"ecae-frontend";i:9;s:20:"ecae-buttonskin-none";i:10;s:21:"jig-prettyphoto-style";i:11;s:14:"colorbox-style";i:12;s:20:"magnific-popup-style";i:13;s:16:"photoswipe-style";}