Alweer een artikel met veel foto’s, maar ik had gister beloofd dat ik vandaag iets over mijn ‘fietstochtje’ van zaterdag zou schrijven, dus dat doe ik dan ook maar. Sowieso heb ik momenteel nog even geen inspiratie voor iets anders, dus grijp ik aan wat er voorhanden is. Afgelopen zaterdag was het natuurlijk heerlijk weer en besloot ik een lekker eindje te gaan fietsen…

De planning was om een route te rijden die ik online had gevonden. Een tocht langs de Hollandse Waterlinie van zo’n 35 kilometer, heel goed te doen. Ik kreeg het bestand alleen niet goed op mijn Garmin gezet en ben via allerlei omwegen bijna een uur lang bezig geweest om hem erop te krijgen, wat dus niet lukte.

Omdat ik geen zin had om nog langer binnen mijn tijd te verdoen, ben ik gewoon maar gaan rijden, met de route in grote lijnen in mijn hoofd. Totdat ik spontaan besloot dat ik nu die mooie brug bij Zaltbommel wel eens van dichtbij wilde zien, met de fiets dus, want vrijdag was ik er nog met de motor overheen gekomen.

Zo gezegd zo gedaan en de slingerende dijk gevolgd die onder meer over Herwijnen en Haaften voerde. Ik had deze dijk al vaker gezien tijdens motorritjes, maar als je er zelf met de fiets overheen rijdt, is het toch weer anders.

Zeker omdat ik op dit terrein nog nooit eerder gereden had. Mijn Garmin was ook in een dwarse bui, want die wilde uit alle macht dat ik via het veer naar de overkant zou gaan en dan via die kant van de rivier naar Zaltbommel.

Maar ik moest en zou over die brug, dus bleef alle aanwijzingen dat ik een U-bocht moest maken of de eerste afslag links de dijk af, stug negeren. Bij de afslag naar de brug hield ze pas op met zeuren, maar inmiddels was de accu van het apparaat ook zo goed als leeg (lekker rustig), wat betekende dat ik vanaf dat moment volledig afhankelijk was van mijn richtingsgevoel, in een plaats waar ik heg nog steg kende.

Maar het verliep prima, ik ben maar 2 keer een klein stukje verkeerd gereden, kwestie van een weggetje wat een weggetje leek maar een pad bleek te zijn wat naar privéterrein leidde, kon ik niet weten. Eenmaal vlak bij de brug van Zaltbommel ontstond er nog even verwarring, omdat er bij de weg die ik op moest toch echt een bord verboden voor fietsers stond.

Maar nadat ik een brommertje met blauw kentekenplaatje de weg op zag rijden, besloot ik de gok te wagen en er ook heen te gaan, via een andere weg kon ik niet bij de brug komen. Uiteindelijk kwam ik meer fietsers tegen, dus waar dat bord voor stond, is een raadsel. Ik was in elk geval helemaal enthousiast toen eindelijk mijn wens om met de fiets over deze imposante brug te rijden, in vervulling ging. Inmiddels stond er iets meer dan 30 kilometer op de teller.

Toen ik later enthousiast aan m’n moeder vertelde dat ik naar Zaltbommel wilde omdat ik zo graag eens over die brug wilde fietsen, zei ze dat er een heel oud gedicht bestaat getiteld “Ik ging naar Bommel om de brug te zien”, wat ik in principe dus ook deed. Het gedicht is van Martinus Nijhoff, naar wie de brug ook is vernoemd. Het gedicht gaat als volgt:

Ik ging naar Bommel om de brug te zien.
Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden
die elkaar vroeger schenen te vermijden
worden weer buren.

Een minuut of tien dat ik daar lag, in ‘t gras, mijn thee gedronken, mijn hoofd vol van het landschap wijd en zijd-

Laat mij daar midden uit de oneindigheid
een stem vernemen dat mijn oren klonken.

Het was een vrouw.
Het schip dat zij bevoer kwam langzaamaan stroom af door de brug gevaren. Zij was alleen aan dek,
zij stond bij ‘t roer,

en wat zij zong hoorde ik dat psalmen waren. O, dacht ik, o dat daar mijn moeder voer. Prijs God zong zij, Zijn hand zal u bewaren.

Het gedicht schijnt heel oud te zijn en doet ook wat stoffig aan, maar naar Bommel gaan om de brug te zien, ja dat sprak me wel aan. Altijd als ik er overheen kom, heb ik zo’n ‘wauw!’ gevoel en nu op eigen kracht er naartoe gefietst en over het brede fietspad racend, ja dat had wel wat!

Vervolgens afgeslagen en Zaltbommel in gereden. Na inmiddels 36 km gefietst te hebben, lustte ik wel wat. Na even wat rondgedoold te hebben in een woonwijk al snel het centrum gevonden, waar ik een beetje van een koude kermis thuis kwam.

De laatste keer dat ik in Zaltbommel was, stond het plein afgeladen met gezellige terrasjes waar je ook iets te eten kon bestellen, desnoods een Bossche Bol (de echte van Jan de Groot uit Den Bosch, er zit een zaakje dat deze serveert).

Maar het was nu een verlaten boel, op wat mensen na die buiten in een ijsje zaten te happen. Niet lang getwijfeld en ook maar een ijsje besteld, niet echt eten, maar wel lekker verkoelend en dat kon ik ook wel gebruiken.

Na het ijsje via de dijk aan de andere kant van de rivier weer terug. Ik reed tussen de schapen door over gezellige fietsdijkjes in Gameren en Nieuwaal en bewonderde de laagstaande zon boven de rivier de Waal. Inmiddels een kleine 50 km verder en in Zuilichem, maakte ik een korte tussenstop bij mijn vader.

Moe was ik niet, maar mijn rug, die toch nog altijd niet helemaal in orde is, begon te zeuren. Ik dronk twee enorme glazen sap en vertrok 20 minuten later weer als een speer naar Brakel, om de laatste pont naar Herwijnen nog te kunnen halen. De andere optie was over de sluis bij Andel en vervolgens via de Gorkumse brug naar huis, een omweg van ongeveer 15 kilometer.

Ik had geluk en was precies op tijd voor de pont. In de paar minuten tijd totdat ik mijn mooie bike op het dek van het veer kon parkeren, bewonderde ik de ondergaande zon boven de rivier en maakte wat foto’s. Zelfs de logge veerboot leek opeens haast sprookjesachtig met een kleurrijke achtergrond erbij.

Vervolgens met een flinke vaart de laatste 10 kilometer naar huis afgelegd. Op het moment dat ik op de pont zat, had ik 55 km afgelegd dus je zou zeggen dat de fut er wel uit was, maar ik had de hele tijd rustig gereden door de warmte en nu het ging afkoelen, had ik wel zin om even flink door te rijden met thuis in zicht. Ik was dan ook binnen 25 minuten in Gorkum.

Thuis meteen een verfrissende douche genomen, m’n schouders met aftersun ingesmeerd en vervolgens de vele foto’s die ik onderweg gemaakt had eens bekeken. Bij thuiskomst stond de teller op 66.1 afgelegde kilometers! Het is voor het eerst dat ik een afstand van meer dan 40 kilometer heb gereden.

Het is niet iets wat ik zo elke week zou doen, maar ik weet nu in elk geval dat ik het prima volhoud. Ik was serieus niet moe, mijn uithoudingsvermogen mankeert dus niets aan. M’n rug deed wel pijn en ik had een licht branderig gevoel in m’n bovenbeenspieren, maar een nachtje lekker slapen en het was weer verdwenen. Ik heb in elk geval een erg leuke avond gehad!

  • wp_statistics_words_count: 1205