Ik ben behoorlijk rechtdoorzee, standvastig ook. Ik ben geen twijfelaar, niet iemand die maar niet kan beslissen of dat rode of dat zwarte jurkje nu leuker stond en of ik toch liever een aardbeienijsje wil of één met bosbessensmaak.

Natuurlijk twijfel ik wel eens. Bijvoorbeeld of ik die Supra sneakers waar ik waanzinnig verliefd op ben geworden nu wel of niet ga kopen, want ik vind ze veel te duur. Maar over het algemeen? Nee, dan valt het best mee.

Toch ben ik de laatste tijd aan het twijfelen en dat heeft alles met m’n blog te maken. Ik liet een tijdje terug weten dat de fut er een beetje uit is. Ik heb geen zin meer om te bloggen. Minder inspiratie, ik sla vaker een dagje over en als ik eerlijk ben, vind ik een hoop dingen momenteel een stuk leuker dan bloggen. Het is iets wat erbij hoort, wat moet. Een verplichting. Zo van “O shit, ik moet nog wat schrijven”. Meestal inderdaad met het ‘shit’ deel erbij. En dat is niet oké.

Af en toe is er even een opleving, dan schrijf ik drie artikelen achter elkaar en ben ik dolblij dat ik de komende dagen ‘vrij’ heb, maar dan gaat het weer mis. Dit duurt nu al een paar maanden voort, dus moet er iets veranderen, maar wat?

Ik kan bijvoorbeeld terug gaan naar vier blogposts per week in plaats van zeven, maar ik denk niet dat daar het probleem mee opgelost is. Mij is namelijk altijd geleerd dat je de koe bij de horens moet vatten en een probleem dus bij de bron aanpakken. Die bron ben ikzelf. Het gaat niet om de frequentie, maar om het feit dat ik mijn blog inmiddels zie als een baan waar ik weliswaar veel werk aan heb, maar zonder salaris.

Niet dat het opeens anders zou worden als ik zou verdienen aan mijn blog, maar bovenstaande is vooral symbolisch bedoeld. Ik maak me zorgen. Ik blog nu 12 jaar, mijn blog is inmiddels een beetje een einzelgänger aan het worden tussen honderden blogs van voornamelijk tieners en twintigers, waarmee het ook lastiger blijkt om een netwerk op te bouwen. Mijn blog kabbelt voort zonder dat er spectaculaire dingen mee gebeuren en zonder al te pessimistisch te willen klinken, vraag ik me soms serieus af waar het allemaal nog goed voor is.

Waar het ooit allemaal mee begonnen is en waar bloggen naar mijn mening ook mee zou moeten beginnen, is de liefde voor schrijven. Niet de liefde voor geld verdienen, gratis producten scoren of zoveel mogelijk bezoekers naar je blog sleuren, maar slechts de liefde voor het schrijven in zijn puurste vorm.

Dat vind ik nog steeds leuk, maar bloggen voelt als verplichting, een blok aan mijn been en allesbehalve een hobby. Een term die bij andere bloggers vaak in één zin genoemd wordt met bloggen. Het schrijven is dus niet meer in de eerste plaats leuk.

Soms gaat de gedachte zelfs door m’n hoofd dat ik er maar mee moet stoppen. Want minderen is niet mijn ding. Als ik iets doe, moet dat voor de volle 100% of ik doe het niet, anders haal ik er geen voldoening uit. Maar stóppen?

Mijn blog is zo onderhand mijn levenswerk geworden. Twaalf jaar is niet iets wat je even uitwist en van een server dondert. En ik weet nu al dat ik het dan ook zou gaan missen. Dus moet er een andere oplossing komen, maar ik heb geen idee wat.

Het plezier in bloggen terugvinden, meer ongedwongen bezig kunnen zijn. Ergens spreekt het idee me aan om alleen te bloggen als ik zin heb, maar als ik nu al merk dat ik me toch enorm schuldig voel als ik een dag oversla, omdat IK VIND dat ik elke dag een artikel gewoon moet kunnen halen, dan gaat dat helemaal niets worden.

Het is overigens niet zo dat het slecht met me gaat en daardoor dus minder zin heb. Ik zit prima in m’n vel, doe veel leuke dingen, trek er op uit met hond of fiets en sta met beide benen in het leven, dus daaraan zal het zeker niet liggen!

Bloggen wanneer ik zin heb, heeft een keerzijde. Juist ook de continuïteit heeft ervoor gezorgd dat mijn blog is gegroeid en tussen de 200 en 300 unieke bezoekers per dag trekt, na het grootste deel van de jaren slechts tussen de 15 en 30 bezoekers per dag te hebben gedobberd.

Een lachertje voor sommige andere bloggers, maar ik ben er meestal best tevreden mee. De kans is groot dat de bezoekersaantallen weer teruglopen als ik besluit maar af en toe iets te plaatsen en er dus weinig regelmaat meer is. Dat wil ik dus ook niet!

Ik ben er voorlopig nog niet uit wat er moet veranderen, tot die tijd blijft het zoals het nu is, zij het dan zo nu en dan met wat minder vuur dan voorheen en vaker geen zin dan wel. Ergens hoop ik nog steeds dat dit van tijdelijke aard is en de zin vanzelf weer een keer terugkeert. Als jij suggesties hebt, hoor ik het graag. Ik zit er best wel mee, dus wilde er toch iets over schrijven.

Tips zijn dus welkom!