Op jaarbasis passeer ik heel wat deuren en ramen in de Gorkumse binnenstad en ondanks dat ik niet iemand ben die in ruiten kijkt om zichzelf te zien (liever niet zelfs) en ook niet omdat ik een bovennatuurlijke vorm van nieuwsgierigheid aan de dag leg, werp ik altijd wel een vluchtige blik.

Een mooi ornament bij de voordeur, een gotisch rooster, houten eendjes of een hoop rommel in de vensterbank. Spiegelglas bij een enkeling, lamellen of gedrapeerde gordijntjes van wit broderie. Ergens onderweg bedacht ik me dat je door die kleine dingen vaak redelijk een indruk kunt krijgen van wie die mensen zijn die zich achter de deuren en ramen van een huis bevinden.

Die vensterbanken bijvoorbeeld, die zijn nog eens interessant. Ondanks dat ik dacht dat het volstouwen van deze stenen randen als aanvulling op het raam toebehoorde aan vroeger tijden, zie ik nog altijd veel vensterbanken waar een hoop te zien valt. Stenen beeldjes, decoratief hout, eenden en andere dieren, maar ook potjes, bloemen en andere versierselen.

Een enkeling gebruikt zijn of haar vensterbank blijkbaar als verlengstuk van de vuilnisbak en etaleert er allerhande rommel die iedereen van buitenaf dus ook kan zien. Wat voor iemand daar dan woont? Vooral laconiek denk ik.

Bijzondere deur in de Arkelstraat, Gorinchem

En dan de mensen die zich volledig afsluiten, die de achteloze voorbijganger zelfs niet per ongeluk een blik in hun huishouden gunnen. De gesloten luxaflex, de vliesgordijnen, het spiegelglas en, zoals bij één van mijn buren, lelijke zilverkleurige lamellen van minstens een centimeter of 20 breed en minimaal 10 centimeter te lang. Het resultaat is een slordig geheel wat juist wél de aandacht trekt.

En dan is het opeens mooi weer. Echt heel mooi weer. Zinderende hitte die langzaam maar zeker doorsijpelt in gulzig absorberende bakstenen en vervolgens de huizen vervult met een plakkerige, broeierige warmte. Deuren en ramen worden opengegooid en vooral op stille zomeravonden, word je om de paar meter getrakteerd op een huiselijk tafereeltje.

Mensen die de politiek bediscussiëren op hun balkon, rammelende pannen en bestek, een huilend kind, een echtelijke ruzie en soms zelfs iets anders, wat ook regelmatig voorkomt op plaatsen waar man en vrouw samenzijn.

De slotconclusie? Mensen geven ongemerkt meer weg over wie en wat ze zijn dan je soms zou denken. Terwijl er praktisch dagelijks op gehamerd wordt om vooral niet te veel informatie te delen op internet, geen locaties aan je schattige huisdierenfoto’s te hangen en vooral nooit ergens je telefoonnummer of huisadres te laten slingeren, zijn de huizen, de deuren, de ramen en de vensterbanken nog altijd de stille getuigen van wat zich daarachter afspeelt.

Hoe ziet jouw vensterbank eruit?