Vandaag is het motorongeluk waarbij ik betrokken raakte, één maand geleden. En dat er in een maand veel kan veranderen, dat is gebleken. En verandering is goed, verandering is vooruitgang. Stilstand is pas achteruitgang. Het is raar, want ondanks dat ik me de dag van het ongeluk nog goed kan herinneren, lijkt het ongeluk zelf al maanden geleden.

Aanvankelijk was ik niet van plan er nog een derde update aan te wijden, dus beschouw dit dan maar als echt de laatste. Ik verwacht namelijk niet dat er nog noemenswaardige dingen zullen gebeuren of veranderen, dus na dit bericht hoor je me er waarschijnlijk niet meer over.

Zoals ik in een eerdere update al schreef, zat er de eerste twee weken geen enkele vooruitgang in. Ik deed weinig anders dan hele dagen op de bank liggen, raakte al uitgeput van een kleine boodschap, had moeite met lezen, tv kijken en soms zelfs met praten en ook achter de computer dingen doen kostte me meer energie dan me lief was. Gelukkig bracht week 3 verandering en ging het langzaam beter. Ik had weliswaar de tegenslagen van slachtofferhulp waar ik niets aan had en dat de hersenschudding zwaarder bleek dan gedacht.

Maar ik kon weer langere stukjes lopen zonder dat ik als een rietje begon te beven, begon zoetjes aan meer dingen in huis te doen en voelde me ook gelijk een stuk minder neerslachtig. Ergens voel ik zelfs iets van trots: Dat ik het hele ongeluk op een stukje fysiek ongemak na, toch redelijk snel en soepel achter me heb kunnen laten, zonder dat het mij als persoon getekend heeft. Ondanks de heftigheid ervan.

Inmiddels zijn we dus een maand verder. De problemen met mijn geheugen zijn verdwenen, alleen bij hoog energieverbruik (stress, grote inspanning), merk ik dat ik dingen spontaan vergeet of iets niet bedacht kan krijgen, maar daar kan ik mee leven.

Snel moe zijn is eigenlijk het enige waar ik nog dagelijks tegenaan loop, maar al veel minder dan in het begin. Ik ben altijd iemand van aanpakken en doorzetten, maar als ik te veel heb gedaan, krijg ik dat nu echt ongezouten op mijn bord.

Ik zit nu op een punt dat ik het ook redelijk kan sturen en inschatten: Zo kan ik qua bezigheden vooraf ongeveer inschatten of het te doen is zonder erg moe te raken. Het verschilt ook wel per dag en ik bekijk de situatie dus per keer.

Ik slaap niet meer elke middag, lezen lukt weer redelijk en ik ondervind op emotioneel vlak ook geen last meer van de gevolgen van het ongeluk, op hier en daar een restje schrikkerigheid in het verkeer na, maar dat zal uiteindelijk vanzelf overgaan.

Helaas zijn er ook dingen waar ik geen invloed op heb die de klachten verergeren. Bijvoorbeeld dat mijn rug weer behoorlijk pijn doet, doordat ik afgelopen week Bas een paar keer heb moeten dragen, omdat hij een zeer pootje had en niet verder kon.

Ik vond het zo zielig om hem nog minstens een kilometer naar huis te laten hinken, dat ik een risico nam, hem op m’n schouder tilde en naar huis droeg. Ik loop ook nog steeds bij fysio, terwijl 23 juni eigenlijk de laatste sessie had zullen zijn. Daarnaast ben ik inmiddels ook door mijn maximaal aantal beurten van de zorgverzekeraar heen.

Wandelen met Bas

Ook het naderende vertrek van R waar ik gister al over schreef, gooit flink roet in heten. Verdriet is in zekere zin ook een vorm van overmatige stress en dat heeft duidelijk zijn weerslag op mijn lichaam.

Mijn zicht is gelijk weer slechter, ik ben vaker duizelig, trillen, hoofdpijn, minder stevig op m’n benen staan en meer geheugenproblemen. Zo weet ik ook gewoon niet meer wat ik afgelopen vrijdag gedaan heb tot het moment dat hij vertelde dat hij wegging,

En dan is er ook nog iets van een schuldgevoel. Heel Nederland treurt om 193 Nederlanders die afgelopen donderdag zijn omgekomen bij een tragische vliegramp en ik treur om één man. Een man die gewoon leeft, slechts 43 kilometer bij me vandaan woont, maar die ik na half augustus waarschijnlijk nooit meer zie en waar ik wél ontzettend veel om geef. Heb ik wel het recht om zo verdrietig te zijn? Anderzijds is het geen wedstrijd: Ieder ervaart zijn eigen pijn het meest. Het gaat er niet om wat erger is. Dit raakt me zelfs nog veel meer dan het motorongeluk

Maar in grote lijnen gaat het gezondheidstechnisch de goede kant op, de huidige terugval buiten beschouwing gelaten. Ik vind het belangrijk me daarop te focussen en sowieso op de gedachte dat alles op den duur weer over zal gaan:

Het heeft tijd nodig. Ik probeer me er dus niet tegen te verzetten en accepteer wat is. Dat is vaak de beste manier om ergens mee om te kunnen gaan. Life isn’t about waiting for the storm to pass…It’s about learning to dance in the rain…