Ik ben normaal gesproken niet echt iemand die na elk wissewasje updates geeft hoe het nu gaat. Persoonlijk bloggen oké, maar tot zekere hoogte. In het geval van mijn hersenschudding en de veronderstelling van 85% van de mensen dat ik ‘zeker wel weer hersteld ben’, leek het me goed om daar nog eens wat over te schrijven. Daarnaast ook omdat er nog nieuws is.

Inmiddels zijn we weer twee weken verder na het ongeluk en ondanks dat ze die avond in het ziekenhuis zeiden dat ik “een paar dagen” rustig aan moest doen en later op de traumapoli dat de eerste week het ergst was, zijn de meeste klachten onverminderd en word ik hierdoor flink belemmerd in mijn functioneren. Inmiddels is zowel door mijzelf als door de huisarts vastgesteld dat die ‘lichte hersenschudding’ zonder twijfel toch iets minder licht is dan ze dachten.

Dat is dus een tegenvaller, want een zwaardere hersenschudding betekent een trager herstel. De huisarts adviseerde me om weer een afspraak in het ziekenhuis te maken, maar een hoop telefoontjes verder, heb ik besloten het nog even aan te kijken.

Het ziekenhuis in Breda lijkt vrij weinig zin te hebben om voor één bezoekje aan een ander ziekenhuis ‘al die gegevens’ door te sturen en van wat ik in Gorinchem aan de telefoon heb gehad, moet ik mijn veronderstelling dat alles wat in een ziekenhuis werkt een universitaire opleiding heeft genoten, toch met directe ingang bijstellen.

Kort gezegd was het allemaal nogal moeilijk en toen ik ze eindelijk zover had om dan tóch een datum voor me te prikken in het ziekenhuis hier, kon dat pas eind juli, of ik moest naar Leerdam. Dat wordt ‘m dus ook niet. Ik vind het ziekenhuis in Breda fijner (heb niet zo’n hoge pet op van het hospitaal in mijn eigen woonplaats).

Maar om nou 80 kilometer af te leggen om vervolgens 5 minuten in een benauwd hok te zitten en wederom te horen krijgen dat het er allemaal bij hoort, tja daar heb ik weinig trek in. In principe houd ik het dus maar bij de diagnose van mijn huisarts, die na wat testjes en vragen ook overtuigd was dat ze in Breda toch een inschattingsfoutje hebben gemaakt. Lullig.

Behalve tegenvallers van de zwaardere hersenschudding en tegenstribbelende ziekenhuizen, was er nog een factor die helaas nogal tegenviel. Na lang twijfelen heb ik begin deze week naar Slachtofferhulp gebeld omdat ik merk dat ik emotioneel hinder ondervind van het ongeluk.

Ik ben schrikkerig, regelmatig neerslachtig, soms uit het niets opeens erg angstig of heel verdrietig en ik merk dat ik niet meer voldoende de kans krijg om over het gebeurde en mijn gevoelens te praten, nu voor de meesten het nieuwtje er wel af is.

Het was best wel een drempeltje om te bellen. Ik had altijd het idee dat slachtofferhulp bedoeld was voor mensen die een nationale ramp hebben meegemaakt of zo en het voelt ook een beetje knullig om hulp te zoeken voor het verwerken van een gebeurtenis die je je niet eens kunt herinneren. Daarnaast vond ik het ook aanstellerig, ik ben niet een drama queen en doorgaans los ik zelf altijd mijn problemen op. Maar het was gratis en niet geschoten is altijd mis.

Nadat een mevrouw telefonisch mijn hele verhaal had opgetekend, werd een afspraak voor me gemaakt en afgelopen donderdagochtend is er dus een vrijwilliger van slachtofferhulp bij mij thuis geweest. Een vriendelijke oudere man.

Gaandeweg nam het gesprek toch een wending waar ik niet echt gelukkig mee was en me zelfs een beetje door in een hoek gedreven voelde. Het was al snel duidelijk dat het blijkbaar niet de bedoeling was dat ik slachtofferhulp als een soort praatpaal zag, er moesten ‘oplossingen’ gezocht worden. De man begon aan te dringen op vrijwilligerswerk om meer onder de mensen te komen en ook maatschappelijk werk.

Ik heb drie keer opnieuw uit moeten leggen dat ik in mijn huidige toestand al moeite heb met een brood bij de bakker halen, laat staan iets als vrijwilligerswerk en dat zodra ik weer beter ben, ik daar niet eens tijd heb en dat er sowieso nooit iets bij zit wat ik of leuk vind of wat ik kan doen gezien mijn slechte ogen. Dat was blijkbaar moeilijk te begrijpen. Over maatschappelijk werk heb ik gezegd dat ik er geen hoge pet van op heb en dat was nog vriendelijk uitgedrukt.

Aan het eind van het gesprek kwam de grootste verrassing. Hij zei dat ‘t hier ophield en dat hij niets voor me kon doen. Ik was met stomheid geslagen en vroeg waarom. Mij was verteld dat je recht hebt op 5 of 6 sessies en om die na de eerste al af te haken vind ik nogal wat. Ik was vriendelijk geweest, had de man zelfs koffie gegeven, wat kon er nou verkeerd zijn gegaan?

Nu blijkt dus dat ik eigenlijk gewoon te slim ben voor slachtofferhulp. Ze kunnen me niet helpen omdat ik zelf alles al weet wat ik kan doen als ik me vervelend of verdrietig voel, zoals een rondje wandelen of dingen van me af schrijven. Volgens hem waren er ook geen praktische problemen (nee hoor, amper boodschappen kunnen doen en maar 3 uur per dag redelijk kunnen functioneren is geen praktisch probleem) en omdat ik zelf blijkbaar alle wijsheid al in pacht heb voor het verwerken van traumatische gebeurtenissen, kunnen ze niks voor me betekenen.

Zoals je je misschien wel kunt voorstellen, was ik redelijk verbaasd. Ik heb dat niet als zodanig laten merken omdat die man ook maar z’n (vrijwilligers)werk doet en je bij een dergelijke instantie natuurlijk niet te maken hebt met geschoolde psychologen, maar dit was wel het andere uiterste. Ik weet dat ik sinds mijn jeugd goed ontwikkeld ben qua probleemoplossend denken en dat ik door mijn interesse voor de menselijke psyche al veel geleerd heb over hoe dingen in je hoofd werken, maar toch. Dit verwacht je toch niet?

Ondanks de tegenslagen van deze week is het nu niet zo dat ik zelf ook maar bij de pakken neer ga zitten, dat zit niet in mijn aard. Ik heb van de week een starters-kitje bij Xenos gekocht om van die loom-armbandjes te maken omdat ik mezelf erbij neergelegd heb dat ik voorlopig nog wel wat uurtjes op de bank zal doorbrengen.

Ik heb gister met m’n moeder voor minstens een week aan eten en drinken in huis gehaald en probeer er gewoon het beste van te maken. Bedenken dat ik deze zomer misschien amper op mijn mooie fiets zal zitten en leuke dingen moet missen zoals het Hippiefestival (wat trouwens toch aan het verregenen is momenteel) probeer ik uit m’n hoofd te zetten. Misschien valt het allemaal alsnog wel mee en piekeren is ook niet goed voor m’n hoofd.

Gelukkig zijn er ook wat dingen waar, zij het heel subtiel, wel wat vooruitgang in zit. Het schrijven lukt weer beter, ik heb minder vaak spraakproblemen, gister was ik redelijk ontspannen tijdens het autoritje naar de supermarkt en mijn kortetermijngeheugen lijkt ook iets beter te zijn geworden. Allemaal kleine dingetjes maar het is wat. Er zit in elk geval beweging in!

Heb jij weleens een hersenschudding gehad?