Vandaag, woensdag 23 juli 2014, is een dag van Nationale Rouw uitgeroepen ter nagedachtenis van de slachtoffers van de vliegtuigramp die plaatsvond op donderdag 17 juli. Ondanks dat er geen speciale richtlijnen zijn voor deze dag, wordt gevraagd om de vlaggen halfstok te hangen en deze dag ingetogen door te brengen. Een mooie uiting van respect.

Het is bijna een week geleden dat de MH17 van Malaysia Airlines neerstortte op Oekraïens grondgebied en daarmee een periode van rouw en ongeloof, maar ook van ontzetting en woede afkondigde. Het normaal zo nuchtere en tolerante Nederlandse volk ziet met ingehouden woede toe, hoe rebellen een passagiersvliegtuig neerschieten, vervolgens geen hulpdiensten toelaten en alsof het niet triest genoeg is, het gesteggel over de koeltrein met lichamen. Lichamen die beroofd en vervolgens min of meer als grofvuil behandeld worden. Ik las ergens dat er zelfs een trouwring van de hand van één van de lichamen gestolen was.

Ondanks dat ikzelf op social media weinig tot niets loslaat over hoe het mij als persoon raakt, ik ook geen zwarte profielfoto neem (ik vind dat Nederland juist een gezicht moet tonen) en ook geen foto van een vlag die halfstok hangt, wil dat niet zeggen dat het me niet interesseert of dat ik me er niet mee bezig houd. Ik denk er veel aan. Elke dag. Meerdere keren per dag.

Ik vind het een respectvolle uiting: De zwarte profielfoto’s, zwarte strikjes en vlaggenfoto’s, maar ik uit me liever op een authentieke manier en schrijf er een blogpost over. Op mijn manier. In mijn woorden. Met mijn gevoel. Want als de zwarte vlakjes en de vlaggen al lang verdwenen zijn, staat dit nog altijd op internet als blijk van respect voor de overledenen en hun nabestaanden.

Want ook die aandacht zal vervliegen. Ik weet uit ervaring dat medeleven doorgaans heel wat korter duren, dan de impact van een heftige gebeurtenis. In mijn geval was dat bijvoorbeeld een motorongeluk, in dit geval is het een vliegramp waarbij in zekere zin het hele land geraakt is. Iedereen kent direct of indirect wel iemand die betrokken is geraakt bij de vliegramp.

De eerste weken rept iedereen erover, verschijnen tal van foto’s, gedichten en teksten waarin de mensen hun medeleven betuigen. Maar onherroepelijk komt in de nabije toekomst die dag dat het leven van alledag weer aan de deur staat. Hoe gaat het dan met de nabestaanden? Vinden ze nog wel genoeg steun in hun omgeving? Dat is wel iets waar ik over nadenk.

Het zou goed zijn als er ook iets komt ter nagedachtenis. Een monument, een gedenkplaats. In de eerste plaats om de nabestaanden iets ‘tastbaars’ te geven waar ze altijd naartoe kunnen om hun geliefden te herdenken.

Maar ook: een herinnering voor anderen. Dat geweld en oorlog helaas niet gedateerd zijn en dat het belangrijk is om elkaar altijd recht in de ogen te kunnen blijven kijken, liefde te geven en afscheid te nemen als iemand weggaat. Want je weet maar nooit of het de laatste keer zal zijn. Een ietwat pessimistische gedachte, maar wij zijn vaak te laconiek.

Tot slot wil ik wat links delen die ik bijzonder vond. Een aantal had ik opgeslagen in mijn Pocket lijstje, maar omdat een dergelijk onderwerp niet zo aansluit op het doorgaans vrij luchtige leesvoer in de Reads of the Week, wil ik ze hier vermelden.

Vlag halfstok in Gorinchem

  • wp_statistics_words_count: 608