Ik zou gedichten kunnen schrijven. Misschien zelfs wel een mooi liedje. Maar ik schrijf een stuk tekst op mijn blog. Ach, ik uit me in elk geval. Verdrietig zijn maakt me altijd creatief. Waar de planten in m’n tuin verwelken omdat ik ze verwaarloos doordat ik alleen aan jou kan denken, bloeit de inspiratie op als nooit tevoren. Ik werkte uren aan een typografie en ik schrijf.

Deze is voor jou R. Omdat je het verdient. Omdat ik van je hou. Omdat ik alleen aan jou denk. Omdat mijn tranen om jou zijn. Omdat ik je zelfs hier, op mijn blog, een plekje wil geven. Al noem ik je naam dan niet echt.\

En ook al weet ik bijna zeker dat je dit toch nooit zult lezen: Het maakt niet uit. Ik zal je nooit vergeten, zelfs al zou ik het willen. Ik draag je voor altijd bij me. Je zit in het kleine sterretje op mijn rechterpols, maar vooral in mijn hoofd en in mijn hart. Zo blijf je toch altijd een beetje bij me.

Ik hoop dat je mij ook een beetje bij je wilt dragen. In een herinnering, bij het zien van de cadeautjes die ik je gaf, het drinken van een blikje Coca-Cola. Het horen van de naam van mijn woonplaats bij de fileberichten (elke dag prijs :-) ), die Volkswagen-reclame met dat hondje wat je zo op Bas vond lijken, koffie in kartonnen bekers. Of misschien wel omdat je, heel af en toe, zomaar even aan me denkt.