Dingen lopen even niet zoals je gewend bent: Eigenlijk had ik vandaag ook over willen slaan, maar toch maar achter de computer geschoven om te schrijven. Ik heb twee zeer intensieve dagen achter de rug, drie heel slechte nachten en ben eigenlijk nog niet helemaal bijgekomen. Vandaar dat er wat minder vaart in zit dan normaal!
Inmiddels is het de namiddag van dinsdag, maar ik wilde een item wijden aan iets wat ik zondag meemaakte. Er was een ride-out (motorrit vanwege bepaalde gelegenheid) georganiseerd ter nagedachtenis van de slachtoffers van de vliegramp met de MH17.
Een gebeurtenis waar ik eerder al over schreef en waar het hele land bij betrokken is geraakt. Zelf heb ik er ook veel aan gedacht. Ik vond het een mooi gebaar om daar zo’n rit voor te organiseren en toen ik van m’n moeder begreep dat ze mee zou gaan, heb ik gevraagd of ik met haar mee mocht rijden.
Die tocht was afgelopen zondag. Er hadden zich via Facebook al veel mensen aangemeld, maar uiteindelijk bleken er zo’n 1400 motorrijders aanwezig te zijn. Probeer je daar eens een voorstelling van te maken.
Voor mij persoonlijk was het, naast de reden waarvoor we gingen, ook behoorlijk beladen, omdat het m’n eerste rit was sinds het motorongeluk, nog maar anderhalve maand geleden. Ondanks dat ik m’n angst in het verkeer inmiddels redelijk overwonnen heb, is opnieuw motorrijden toch een ander verhaal.
M’n moeder haalde me om acht uur op, vervolgens hadden we met wat mensen afgesproken bij Shell in Meerkerk en daarvandaan reden we met een groep richting het officiële verzamelpunt bij McDonald’s in Nieuwegein. Daarvandaan vertrokken we om tien uur richting Hilversum.
In eerste instantie zouden we stoppen bij de Korporaal van Oudheusdenkazerne om bloemen neer te leggen, maar nadat bleek dat daar geen parkeergelegenheid was, is geregeld dat er een rouwkrans gekocht zou worden, die bij de kazerne gebracht zou worden. Aan alle deelnemers van de ride-out werd gevraagd of ze € 1 in één van de collectebussen wilden stoppen.
Vanaf Nieuwegein reden we naar Hilversum en legden daarbij dezelfde route af, die ook door de rouwwagens is gereden. We reden met honderden motoren praktisch stapvoets in een colonne over de snelweg, met politiebegeleiding. Mensen van de vrijwillige politie hadden aangeboden om het evenement te begeleiden, dus dat was goed (en veilig) geregeld.
In Hilversum was een groot parkeerterrein waar de meeste motoren konden staan. Een deel moest een stukje verderop parkeren en kwam lopend naar het terrein. Daar was inmiddels ook de krans met standaard gearriveerd, samen met een grote hondenkluif en een knuffelbeer, omdat er ook kinderen en dieren bij de neergestorte vlucht waren betrokken.
Organisator Arnold Klitsie sprak ons toe en niet veel later werd een ceremonie gehouden, waarbij de motoren flink herrie moesten maken, tijdens het dragen van de krans, om vervolgens een minuut stilte in te lassen. Heel bijzonder om mee te maken hoe veertienhonderd motorrijders hun machines laten brullen, om daarna een minuut in stilte samen te zijn.
Het gevoel van saamhorigheid, verbroedering, verbondenheid, medeleven en vooral respect was voelbaar. Nu ik erover schrijf, gaan opnieuw de rillingen over m’n rug. Helaas heeft één van de deelnemers het brengen van een laatste eer aan de slachtoffers van de vliegramp met zijn eigen leven moeten bekopen.
De nog maar 33-jarige Dennis was achterop geraakt, doordat zijn motor oververhit was geraakt. Toen hij zich later opnieuw bij de stoet wilde voegen, zag hij een stopteken over het hoofd en reed op een bestelbus. Helaas met dodelijke afloop.
Voor mij was de tocht naast indrukwekkend, ook enerverend. Ik kon gelukkig afleiding vinden in fotograferen en filmen, maar de spanning was continu voelbaar en ik heb het een paar keer best benauwd gehad.
Ik heb altijd geroepen dat ik qua motorrijden geen enkele angst ken, maar dat is wel over. Sinds het ongeluk besef ik pas goed dat je als motorrijder toch erg kwetsbaar bent en dat gevoel wint het momenteel nog van plezier in het rijden.
Als je dan ook langs de plek komt waar enkele minuten eerder de bovengenoemde Dennis is verongelukt en je een hoop glas en een motor op de grond ziet liggen, draagt dat nog meer bij aan het gevoel niet echt veilig te zijn op een motor. Ik moet dan ook eerlijk bekennen dat ik nog nooit zo blij geweest ben dat ik thuis van de motor kon afstappen.
Desondanks had ik deze ride-out niet willen missen. In een tijd waarin mensen niets voor elkaar over lijken te hebben, korte lontjes, kortzichtig gedrag, snel oordelen en hard zijn voor elkaar, is het mooi te zien dat het zo ook kan. Zelfs al kende je niemand die in het vliegtuig zat, toch even dat stukje respect tonen. Letterlijk stil staan.
Zoals ook op de Facebookpagina van het evenement stond: “We kunnen niet iedereen helpen, maar iedereen kan iemand helpen.” Organisator, politie en alle motorrijders bedankt voor deze bijzondere en respectvolle dag.
Mooi en respectvol geschreven.
Een vrouw met het hart op de juiste plaats.
Dankjewel.
Mooi geschreven meis x