Een vriend van me woont in de buurt van Naaldwijk en ondanks dat we elkaar niet wekelijks zien, gaan we zo nu en dan iets leuks doen. Omdat we allebei erg van de natuur en wandelen houden, wordt dat meestal iets als een boswandeling, struinen door de natuur of het bekijken van oude gebouwen of zijn liefhebberij: bunkers.

Het zat al een tijdje in de planning om ook eens in de buurt van zijn woonplaats erop uit te trekken en langs de kust en in de duinen te kijken. Afgelopen zondag was het dan eindelijk zover. De laatste keer dat ik in de duinen ben geweest, kan ik me niet herinneren, dus ik was zo blij als een kind toen het er eindelijk van ging komen.

Het zou één van de laatste mooie dagen worden, dus de timing was perfect. Al leek het weer in eerste instantie roet in het eten te gooien, toen de lucht onderweg grijs kleurde en het later ook ging regenen. Maar gelukkig was dat van tijdelijke aard.

We begonnen met een wandeling in het Staelduinse bos en reden daarna dichter naar de kust, om vervolgens de duinen in te gaan. Grappig was dat ik gelijk de plek herkende waar ik vorig jaar augustus met Martin was geweest voor een rondvaart met de Fast Ferry, waar ik toen ook iets over geschreven heb.

Eenmaal met het zand onder onze voeten, hebben we ruim anderhalf uur over het strand gelopen. Het waaide erg hard (windkracht 6) en die hadden we dan ook de hele tijd tegen, maar op een gegeven moment voel je het bijna niet meer.

Het zand stoof ook om ons heen en toen ik een paar keer op m’n knieën was gaan zitten om een foto vanuit kikkerperspectief te maken, had ik m’n oren, ogen en mond dan ook gelijk vol zandkorrels. Maar… alles voor een goeie foto! En foto’s heb ik voldoende gemaakt. De ruwe zee, glooiende duinen, mooie wolken en het warmer kleurende zonlicht naarmate het later werd.

Als afsluiting aten we een frietje (eigenlijk moet ik dan patat zeggen) bij een klein snackkeetje om vervolgens in de auto te stappen richting Gorkum. Bas was trouwens ook mee en die had ook de dag van z’n leven.

Hij was zo enthousiast dat hij de hele tijd (ruim tien kilometer lang) flink aan de lijn heeft lopen trekken. Dat was minder prettig, maar ach, het blijven honden. In deze blogpost dus ook een aantal van de foto’s die ik maakte.

Er stonden er bij thuiskomst ruim 150 op het geheugenkaartje, maar dat aantal is uiteindelijk teruggebracht naar 50 foto’s die ik de moeite waard vond. Ik ben heel kritisch en er belanden dus ook altijd wel foto’s die gewoon goed gelukt zijn in de prullenbak.

Hou jij ook zo van strandwandelingen?

  • wp-to-buffer-success: 1
  • wp_statistics_words_count: 464