Inconsequent. We zijn het allemaal weleens. Roepen dat je véél te dik bent maar intussen wel elke dag je favoriete zak chips of weer een reep van die goddelijke chocolade naar binnen werken. Zeggen dat je je werk haat maar toch niet op zoek gaan naar iets anders of ongelukkig zijn in een relatie maar er niet aan werken om er iets beters van te maken.
Het wordt iets gecompliceerder als je inconsequente gedachten en gevoelens hebt over dingen waarvan je, met de rationele kant van je hoofd (welke hersenhelft zou dat zijn? Interessant onderzoekje lijkt me) best wel weet dat het allemaal niet zo is en dat je gedachten-patronen niet kloppen. Ik heb veel dan dit soort gedachten en ze frustreren me tot op het bot.
Zo is er de aanhoudende stroom aan negatieve gedachten over mijn uiterlijk (dat ik dik en lelijk ben), terwijl ik van iedereen die ik het zou vragen het tegenovergestelde zou horen. Moet ik dan vertrouwen op mijn eigen mening of die van een ander? Hoe weet ik wie de waarheid spreekt? Of ik zelf de waarheid denk? “Ik heb toch spiegels!” is altijd mijn excuus.
Misschien nog vervelender, zijn de gedachten over ziektes. Dat ik bijna zeker weet dat ik de dans niet kan ontspringen en vroeg of laat ernstig ziek word. Dat ik een pijntje in mijn borst voel en er direct een trigger naar mijn hoofd gaat die het deurtje van m’n ziektefobie wagenwijd openzet.
Hallooooo! Lang niet gezien! Ik heb door de jaren heen genoeg boeken gelezen om meer dan bovengemiddeld geïnformeerd te zijn over het mensenlichaam en de menselijke psyche en ik kan in een gedetailleerd verslag inclusief ingewikkelde termen uitleggen hoe het allemaal werkt.
Maar daar heeft dat hoofd van mij geen boodschap aan! Ik zou ik niet zijn als ik het behalve uitermate vervelend ook uitermate interessant vind. De ongrijpbaarheid ervan. Wáárom wil mijn hoofd bepaalde dingen niet geloven of accepteren? Feiten zelfs. Vaststaande feiten!
Met mijn voorliefde voor feitjes en de wetenschap is dat vrij lastig te matchen. Wat maakt dat ik feiten opeens niet meer geloof? Waar komt die trigger vandaan? Hoe werkt dat in de bovenkamer?
Ik probeer dat al jaren te doorgronden, maar kom er niet uit. Het is nogal ingewikkelde materie, dat hoofd van mij. Kort gezegd maakt mijn ene hersenhelft dus blijkbaar ruzie met de andere, al klinkt dat alsof ik schizofreen ben, wat zeker niet het geval is. 
Therapie heb ik ook gehad, voor mijn slechte zelfbeeld en vrij recentelijk voor mijn ziektefobie. Of het geholpen heeft? Wat denk je zelf. Het is niet dat ik er niet voor opensta, maar het haalde geen ene moer uit. Ik hoorde dingen die ik allang wist. Ik heb ook ogen en een bibliotheekpas.
Ik heb de laatste tien jaar alles wat los en vast zat gelezen over psychologie en met name over angsten en fobieën. Vertel mij eens iets wat ik nog niet weet! Als je dan ook nog zo’n lulletje rozenwater treft met een totaal gebrek aan mensenkennis, zakt mijn broek tot het spreekwoordelijke nulpunt. Allemachtig, ik heb nog net niet gevraagd naar zijn certificaten en of hij misschien op de verkeerde afdeling zat.
Het is absoluut niet zo dat ik mezelf beter vind dan een ander, maar ik ben blijkbaar wel te intelligent voor sommige mensen. Neem nu als voorbeeld de slachtofferhulp die ik afgelopen zomer heb aangevraagd naar aanleiding van het toch behoorlijk ernstige motorongeluk wat ik heb meegemaakt. Ondanks dat ik er wat gemengde gevoelens over had, toch een telefoontje eraan gewaagd, het hele verhaal gedaan en vervolgens iemand laten komen.
Ach, geef het een kans, dacht ik bij mezelf. Om vervolgens doodleuk te horen te krijgen dat de beste man niets voor me kon doen, omdat ik “te slim was” (zijn woorden). Ik had zelf alle antwoorden, wist wat ik kon doen om bepaalde klachten te verlichten et cetera. Dan valt je mond toch open? Wie is hier nu de professional? Ik ga denk ik ook maar solliciteren bij die club.
Zo gaat het dus ook met therapie. Ik hoor dingen die ik al jaren weet, moet stupide lijstjes maken van dingen die me nergens bij helpen en vervolgens strooit zo’n onvolwassen prutser dan ook nog roet in het eten door aan mijn huisarts blijkbaar door te geven dat er ‘afspraken’ zijn gemaakt over controles die maar afgeschaft moeten worden. Ondanks dat de therapie in kwestie al een half jaar geleden is beëindigd, werkt me dat vandaag de dag nog tegen. Of ik nog een vervolgtherapie wil? Weet je waar je die kan steken? Juist, ja. Geen interesse!
De wetenschap triggert me, het zijn de mensen die me soms cynisch maken en het is mijn eigen soms buitengewoon irrationele en inconsequente hoofd wat me zo nu en dan tot waanzin drijft. Maar ik blijf zoeken naar verklaringen en oplossingen. Omdat ik vastbesloten ben om op zijn minst mijn eigen brein te kunnen doorgronden en omdat het interessant is.
Hoe inconsequent ben jij eigenlijk?
wow … heavy shit!
je verwoord het geweldig Ester!
jouw blog is jouw therapie … of:
geef Ester pen en papier (lees: tablet of computer) en laat haar vooral schrijven.
lucht t je ook op?
ga door Ester, ik smul van jouw verhalen!
Dankjewel. Echt van me afschrijven doe ik overigens niet op mijn blog hoor, daar heb ik een paar vrienden voor. In de beginjaren van m’n blog deed ik dat wel en dat leverde me niet veel goeds op. Het lijkt allemaal heel openhartig maar dat is maar tot op zekere hoogte :).
Ik ben soms inconsequent maar niet vaak. Ten aanzien van slachtofferhulp: dit zijn vaak vrijwilligers die ook maar een korte training hebben gehad. De beste man kan heel goed gelijk hebben wanneer hij zegt dat hij je niets meer te bieden had.
Ik denk dat iedereen altijd wel een keer inconsequent is er is denk ik echt niemand op de wereld die altijd alles goed doet!
Iedereen is in meer of mindere mate inconsequent volgens mij
Ter info: je linkerhersenhelft is van ratio en de rechter van de emotie