De meeste mensen willen vroeg of laat een relatie en we zijn allemaal op zoek naar een knappe man of vrouw, jongen of meisje. Of misschien niet eens op zoek, maar vroeg of laat val je als een blok voor iemand. Gelukkig maakt het verschil in levensopvatting, karakter en smaak dat niet iedereen dezelfde soort man of vrouw knap vindt en vice versa.

Toch vraag ik me soms af hoe mensen (jongeren en ouderen) anno 2014 over dit thema denken. Ook doordat ik zelf regelmatig de vraag voorgeschoteld krijg hoe het nou kan dat ik geen vriend heb, “want je ziet er zo leuk uit”, zet me daarbij flink aan het denken. Heeft liefde tegenwoordig soms meer met het uiterlijk dan echt met liefde te maken?

Allereerst moet ik bekennen dat dergelijke opmerkingen me altijd wat ongemakkelijk stemmen. Zoals je weet vind ik mezelf verre van knap en ik ben ook van mening dat ik niet bepaald vooraan in de rij heb gestaan bij het uitdelen van mooie gelaatstrekken en lichaamsbouw. Maar dat buiten beschouwing gelaten, stoort het idee dat knappe mensen blijkbaar gewoon een relatie horen te hebben me. Het veroorzaakt een soort tweedeling tussen knap en lelijk.

Als je dat heel onorthodox gaat ontleden, komt dat er dus op neer dat liefde inderdaad geen ene flikker met liefde te maken heeft, maar dat we enkel op uiterlijk selecteren en dat knappe mensen dus veel meer kans maken op de relatiemarkt. Beseffen we dan nog steeds niet dat niet iedereen met een mooi uiterlijk ook een prettig karakter heeft? En vice versa? Of maakt dat niet meer uit als je die mooie vrouw of die lekkere kerel eenmaal je hol in gesleurd hebt?

Noem me conservatief, maar ik weiger die gedachte aan te hangen. Natuurlijk is iemands uiterlijk in zekere zin een visitekaartje, maar zoals ik al schreef, hebben de meeste mensen gelukkig niet exact dezelfde definitie van knap of lelijk. Om voor mezelf te spreken, snap ik bijvoorbeeld nog steeds niet waarom halve vrouwelijke volksstammen in katzwijm vallen voor Brad Pitt. Hij ziet er goed uit, maar ik kan er niet warm voor lopen. Verschil van smaak dus!

In mijn leven ben ik tot nu toe maar twee keer echt verliefd geweest (de tweede is R en ik heb nog altijd sterke gevoelens voor hem). De les die ik leerde, is dat liefde ervaren, ongeacht of deze beantwoord wordt, helemaal niets te maken heeft met enkel uiterlijk, leeftijd of karakter.

Het is een combinatie van factoren. De kans bestaat dat er een moment komt dat je versteld staat van jezelf, omdat je verliefd bent op iemand die op geen enkele wijze voldoet aan dat lijstje wat je stiekem nog altijd in je achterhoofd had. Het is mij ook overkomen.

Je zult mij bijvoorbeeld nooit op een datingsite zien. Behalve dat ‘t niet past bij wie ik ben, zou ik nooit aan de hand van wat foto’s en een profielschets kunnen beoordelen of ik een relatie zou willen met iemand. Verliefd worden heeft juist alles te maken met energie die iemand uitstraalt en daardoor aangetrokken worden. Ze noemen het niet voor niets aantrekkingskracht!

Nu moet ieder natuurlijk voor zich weten of hij of zij puur gaat voor een knap uiterlijk, maar er is ook een keerzijde als je deze lijn verder doortrekt: Wat bijvoorbeeld te denken van schelden en pesten. Zoals ik al eens vertelde, ben ik in mijn leven al zó vaak voor lelijk uitgemaakt, dat ik nog heel wat complimentjes nodig heb om dat te evenaren.

Dat laatste is gekkigheid natuurlijk, maar er zijn helaas genoeg mensen die hun mening over wat mooi en lelijk is maar al te graag ventileren. “Want het is gewoon zo”. De gevolgen voor iemand die stelselmatig met dit soort beledigingen wordt geconfronteerd, kun je zelf wel bedenken.

Op een gegeven moment wordt het voor zo iemand steeds moeilijker om nog langer te denken dat je de moeite waard bent. En ja, dan maak je je zelf in omgekeerde versie ook schuldig aan dat oppervlakkige gedoe.

Hoe vaak dat ik mezelf er in de afgelopen twee jaar niet op betrapt heb te denken als “Ik ben toch niet mooi genoeg voor R”. Slecht voor mijn zelfvertrouwen, oncharmant zelfmedelijden en ook nog eens oppervlakkig. Want mijn karakter en een goed stel hersens zijn dan opeens vergeten, terwijl ik dat zelf juist mijn sterke punten vind!

Met andere woorden. We maken ons er allemaal weleens schuldig aan. En dat is helemaal niet erg. Zolang we er ons er maar wel van bewust blijven en niet van lieverlee veranderen in gevoelloze robots die elke persoon die in ons leventje voorbij wandelt scannen op uiterlijk en vervolgens afkeuren of goedkeuren

Want soms lijkt het haast wel die kant op te gaan. En wat de liefde betreft? Dat is iets wat je vooral moet voelen en ervaren. En uiteindelijk is elk mens mooi in de ogen van degene die verliefd op hem of haar is. Als dat geen ideale wereld is?…

Hoe denk jij over liefde versus uiterlijk?