Volgens mij heb ik weer een week overgeslagen met de Blog Challenge, maar dat is al zo vaak gebeurd dat ik er niet gek van opkijk. Het gaat om 30 dagen/vragen/weken, maar er staat nergens dat die per se direct achter elkaar moeten, toch? De vraag is deze keer erg serieus! Namelijk wat ik zou doen als vandaag m’n laatste dag was.

Allereerst is zoiets heel lastig voor te stellen. Mijn laatste dag op aarde. Dat klinkt alsof de aarde zou vergaan, of misschien wel alsof ik verder zou gaan leven op een andere planeet. Of dat het gewoon mijn laatste dag is en niet per se ook van de rest van de wereld. De achterliggende gedachte is natuurlijk wel hetzelfde.

Ik zou allereerst alle mensen die me dierbaar zijn (familie, vrienden) opzoeken of opbellen om ze te laten weten dat ik van ze hou. Zelfs R. zou ik bellen. Ik heb zijn telefoonnummer al een jaar (gevonden op internet), maar het nooit durven gebruiken. Maar als het echt nodig zou zijn, dan zou ik het wel doen. Het is toch mijn laatste dag, dus ik heb geen tijd meer voor twijfels.

Ik moet bekennen dat er de afgelopen maanden een paar momenten zijn geweest dat ik op het punt stond hem te bellen. Kort na het motorongeluk in juni heb ik me verschillende keren zó vreselijk ziek, alleen en raar in m’n hoofd gevoeld dat ik zeker wist dat het gedaan was.

Dat ze iets over het hoofd hadden gezien in het ziekenhuis en er iets onherstelbaar beschadigd was in m’n hoofd waardoor ik niet lang meer te leven had. De behoefte om hem te vertellen dat ik van hem houd, was zó groot, ik kon letterlijk aan niets anders meer denken.

Gelukkig viel het allemaal mee (‘gewoon’ symptomen van een hersenschudding) en heb ik mezelf dus een ontzettend voor lul moment bespaard. Ik heb uiteindelijk dan ook niet hem maar m’n moeder min of meer in paniek opgebeld en die wist me gerust te stellen.

Het is maar goed dat ik over het algemeen behoorlijk nuchter ben, want dat scheelt wel een hoop gênante situaties. Openlijk emoties tonen vind ik wat beschamend. Mijn verstand wint het dan ook eigenlijk altijd van mijn gevoel. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.

Sfeer in huis

Verder zou ik denk ik niet zoveel bijzonders doen. Ik zou niet opeens allerlei gekke fratsen willen uithalen zoals bungeejumpen, een bepaald gebouw of land nog ‘even’ willen bezoeken of meer van die dingen die mensen doorgaans op hun bucketlist zetten. Ondanks dat ik doorgaans misschien niet overkom als een gevoelsmens en vaak afstandelijk en soms zelfs wat stug kan lijken, is gevoel juist wel de rode draad door mijn leven.

Alleen speelt zich bij mij van binnen veel meer af dan dat ik doorgaans laat merken. Op zo’n laatste dag zou ik dat harnas waarschijnlijk laten vallen en mijn gevoelens toelaten. Voelen dat ik nog leef, voelen dat ik van mensen houd en me verbonden voelen met alles in dit leven wat me dierbaar is. Tot slot zou ik ervoor zorgen dat ik alles gezegd en gedaan had wat ik nog wilde. Dat gaat niet over dingen beleven, maar dingen uitspreken.

Ik kan me niets ergers voorstellen dan je laatste uren voorbij zien tikken, terwijl er nog dingen zijn die je graag aan iemand had willen zeggen. Misschien zelfs langslepende kwesties oplossen. Ook al merk je daar natuurlijk niets meer van als je er niet bent. Toch hecht ik daar veel waarde aan. Mensen hebben het vaak over met een schone lei beginnen, maar met een schone lei eindigen vind ik eigenlijk net zo belangrijk.

Wat zou jij doen als vandaag jouw laatste dag was?

  • wptouch_sc_scripts: a:32:{i:0;s:10:"bauhaus-js";i:1;s:15:"foundation_base";i:2;s:23:"foundation__public_base";i:3;s:23:"foundation_google_fonts";i:4;s:20:"foundation_load_more";i:5;s:15:"foundation_menu";i:6;s:19:"foundation_flickity";i:7;s:27:"foundation_flickity_wptouch";i:8;s:17:"foundation_spinjs";i:9;s:24:"foundation_spinjs_jquery";i:10;s:19:"foundation_tappable";i:11;s:27:"foundation_tappable_wptouch";i:12;s:28:"foundation_fastclick_wptouch";i:13;s:20:"foundation_fastclick";i:14;s:26:"foundation_infinite_scroll";i:15;s:19:"foundation_slideout";i:16;s:26:"foundation_slideout_helper";i:17;s:18:"wptouch-front-ajax";i:18;s:19:"aamrg-script-rotate";i:19;s:12:"aamrg-script";i:20;s:17:"aamrg-script-init";i:21;s:14:"contact-form-7";i:22;s:17:"email-subscribers";i:23;s:6:"jquery";i:24;s:15:"jig-prettyphoto";i:25;s:8:"colorbox";i:26;s:14:"magnific-popup";i:27;s:10:"photoswipe";i:28;s:19:"pixastic.custom.jig";i:29;s:9:"dotdotdot";i:30;s:20:"justified-image-grid";i:31;s:8:"wp-embed";}
  • wptouch_sc_styles: a:14:{i:0;s:23:"foundation_google_fonts";i:1;s:26:"foundation-framework-style";i:2;s:19:"sb_instagram_styles";i:3;s:16:"wp-block-library";i:4;s:11:"aamrg-style";i:5;s:14:"contact-form-7";i:6;s:17:"email-subscribers";i:7;s:17:"wptouch-theme-css";i:8;s:13:"ecae-frontend";i:9;s:20:"ecae-buttonskin-none";i:10;s:21:"jig-prettyphoto-style";i:11;s:14:"colorbox-style";i:12;s:20:"magnific-popup-style";i:13;s:16:"photoswipe-style";}